Η μεταπολίτευση με την εγκαθίδρυση μιας πρωτόγνωρης για τη χώρα, δημοκρατίας, έβαλε τέρμα σε αυτή την εκατέρωθεν των πλευρών πολιτικό κανιβαλισμό. Εκτός των άλλων, από τη ζωή μας εξαφανίστηκαν οι δηλώσεις μαζί με μια σειρά αθλιοτήτων της πολιτικής ζωής αλλά παρέμειναν να περιφέρονται προς χρήση τα λείψανα των αγίων της Αριστεράς. Σήμερα, 45 χρόνια μετά επανήλθαν οι δηλώσεις εξευτελισμού, όχι στην κοινωνική ζωή αλλά στην κοινοβουλευτική πρακτική. Ανεξάρτητοι βουλευτές εκχωρούν την συνείδησή τους, την ελευθερία της βούλησης τους, την λαϊκή εντολή τους στην κυβέρνηση μειοψηφίας της Αριστεράς, εκ των προτέρων, δίχως παρακολούθηση και έλεγχο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας…  Η αθλιότητα λαμβάνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν αναλογιστεί κανείς ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, κατά δήλωσή της, αποδέχεται αυτό τον ατομικό και κοινοβουλευτικό εξευτελισμό. Ναι. Τον αποδέχεται και τους καλωσορίζει.  Κάποια στιγμή, εκτός των άλλων -και με απίστευτη καθυστέρηση και σε αυτό τον τομέα- πρέπει να γίνει μια κουβέντα αν η Αριστερά σέβεται και αποδέχεται τη δημοκρατία ή αν τη θεωρεί αδύναμο κρίκο για την επιβολή ολοκληρωτικών σχημάτων.

Έτσι, έχουμε μια κυβέρνηση 145 βουλευτών που τους ενώνει το ιδεολογικό πάθος για την κατάκτηση της εξουσίας και έξι προθύμων κοινοβουλευτικών ρεταλιών όπου το κάθε ξέφτι  αποτελεί και μια κοινοβουλευτική παραδοξότητα. Γινόμαστε αθέλητα μάρτυρες της αντοχής του συστήματος στην ακραία γελοιότητα, στις πιο ευτελείς εκδοχές συναλλαγής και κυρίως στην πλήρη περιφρόνηση της πολιτικής ηθικής. Η Αριστερά κατάφερε -εκτός από το να καταστρέψει τη χώρα  και  να υπονομεύσει το μέλλον της- να εξευτελίσει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της και να εδραιώσει την απόλυτη πολιτική ανηθικότητα!