Ωστόσο, τα δύο αυτά οπλικά συστήματα παρά τρίχα να… μην υπάρξουν ποτέ, καθώς όταν το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ προκήρυξε τη δημιουργία τους δέχθηκαν τεράστιο ανταγωνισμό από δύο αεροσκάφη τα οποία είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά και η τελική επιλογή κρίθηκε στις λεπτομέρειες.

Συγκεκριμένα, στην περίπτωση του F-35, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το Πεντάγωνο επιχείρησε να φτιάξει ένα μαχητικό που θα καλύπτει χωρίς πολλές μετατροπές τις ανάγκες της αεροπορίας, του ναυτικού και των πεζοναυτών. Οι τελικές προτάσεις ήταν δύο: το F-35 της Lockheed Martin και το Χ-32 της Boeing.

Και τα δύο μαχητικά κάλυπταν τις προδιαγραφές του Πενταγώνου (συμβατική απογείωση, απογείωση από αεροπλανοφόρο, κάθετη απογείωση και stealth ιδιότητες) με το Χ-32 να «χτίζεται» γύρω από ένα ενιαίο φτερό Δέλτα, αλλά να είναι λιγότερο εξελιγμένο από το F-35.

Αναλυτές θεωρούν ότι η Boeing έκανε ένα μοιραίο λάθος: έφτιαξε δύο αεροσκάφη επίδειξης, ένα για κανονική υπερηχητική πτήση και ένα για κάθετη απογείωση, ενώ το F-35 παρουσιάστηκε ενιαία και η Lockheed είχε ήδη την εμπειρία του F-22, παίρνοντας τελικά το πολύτιμο συμβόλαιο.

Όσον αφορά στο F-22, τα πράγματα ήταν εξίσου ανταγωνιστικά, καθώς η Northrop/McDonnel Douglas παρουσίασε τη δική της εκδοχή προηγμένου μαχητικού, το ΥF-23, το οποίο είχε παρόμοιες με το F-22 stealth ιδιότητες, ενώ το F-22 είχε πιο απλό σχεδιασμό και καλύτερες ικανότητες στις αερομαχίες.

Το Πεντάγωνο κατέληξε στην αγορά του F-22 για πρακτικούς λόγους και το YF-23 πλέον αποτελεί άλλο ένα από τα μεγάλα «κι αν…» της ιστορίας των οπλικών συστημάτων.

Πηγή: National Interest