Οι φωτογραφίες της στο διαδίκτυο είναι αμέτρητες σε κάθε φάση της ζωής της. Ωστόσο, εικόνες από την εποχή που πήγαινε στο Δημοτικό δεν έχουν κυκλοφορήσει. Ο λόγος για την Αλίκη Βουγιουκλάκη που ακόμα και τόσα χρόνια μετά τον θάνατό της, κάθε στοιχείο που αφορά στη ζωή της κρίνεται άκρως ενδιαφέρον από τους θαυμαστές της.

Η Αλίκη διακρίνεται μέσα στον μπλε κύκλο και είναι λίγο μετά τον πόλεμο. Πρόκειται για τη σχολική χρόνιά 1943 – 1944 όπου η Αλίκη πάει στην 4η δημοτικού!

Η Αλίκη σε μια από τις σπάνιες φωτό της, μαθήτρια στην Δ’ τάξη του Δημοτικού στην Σχολή Σαλβανου στο κέντρο της Αθήνας την σχολική περίοδο 1943-44. Μια χρονιά που «στιγμάτισε» με τον πιο σκληρό τρόπο την μικρή Αλίκη με τον θάνατο του Πατέρα της δικηγόρου Ιωάννη Βουγιουκλάκη την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1944. Είχε διατελέσει και Νομάρχης Τρίπολης από το 1941-43 όπου έμεινε εκεί όλη η οικογένεια και με τον χαμό του η μητέρα της Εμυ αναλαμβάνει πλέον την ανατροφή της Αλίκης και των δύο μικρότερων αδερφών της Αντώνη και Τάκη σε μια μονοκατοικία κοντά στον σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα.

Μια ευγενική, σεμνή και αριστοκρατική κυρία η οποία από την ηλικία των 33 ετών που έμεινε χήρα προσπάθησε να μεγαλώσει μόνη της τρία μικρά παιδιά με τρομερές οικονομικές δυσκολίες και σε δύσκολα χρόνια, δίνοντας απλόχερα τρυφερότητα, φροντίδα και απίστευτη αγάπη. Η Αλίκη αναγκαστικά στην τρυφερή ηλικία των εννέα ετών αναλαμβάνει μεγαλύτερες υποχρεώσεις από την ηλικία της, γεγονός που την «ωριμάζει» νωρίτερα και όπως είχε αναφέρει και η ίδια την βοήθησε στην διαμόρφωση και εξέλιξη της προσωπικότητας της. Από το 1946 έως το 1952 η οικογένεια μετακομίζει στο Μαρούσι όπου η Αλίκη περνά τα γυμνασιακά της χρόνια, αρχίζει να ξεχωρίζει από όλα τα παιδιά με την πληθωρικότητα, την λάμψη και το μπριο της, πρωταγωνιστεί σε όλες τις μαθητικές παραστάσεις και με τους περισσότερους συμμαθητές να είναι ερωτευμένοι μαζί της. Εκεί στο εξοχικό τότε Μαρούσι με τις γραφικές αυλές, το αγιόκλημα και τα γιασεμί, έζησε τα πρώτα φλερτ, τις πρώτες αγωνίες της και έκανε σημαντικές και πολύτιμες φιλίες που κράτησε μέχρι το τέλος. Με την εισαγωγή της στο Εθνικό το 1952 η οικογένεια επιστρέφει ξανά στο κέντρο της Αθήνας και η πορεία της ζωής και της καριέρας της προς το «όνειρο» είναι πλέον γνωστή…» γράφει ο Άρης Λουπάσης.