Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των πολλών άλλων καταστροφικών για την χώρα επιλογών, πολιτευόταν συστηματικά πάνω σε δυο άξονες: την παρελθοντολογία και τον διχασμό. Τρεφόταν από το παρελθόν και δυνάμωνε διχάζοντας την κοινωνία. Είναι εξωφρενικό, να εμπλέκεται το 2019 σε προεκλογική συγκέντρωση ο Άρης Βελουχιώτης με όσα συμβολίζει ένθεν κακείθεν η αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του. Έχουμε να κάνουμε με μια ανατριχιαστική νοηματοδότηση του προοδευτικού. Με λίγα λόγια, η εμπλοκή στο δημόσιο διάλογο μιας έντονα αμφισβητούμενης ιστορικής προσωπικότητας που δεν ανακαλεί τις ευτυχέστερες περιόδους της χώρας, υπήρξε αποτροπιαστικά ατυχής. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις έντονες προσπάθειες να απαλλαγεί από τον εαυτό του, ξέχασε να βγάλει το βρωμισμένο αμπέχονο στη βιάση του να φορέσει το επίσημο σμόκιν της εξουσίας…  Μέχρι που τον πρόλαβαν οι εκλογές πριν τις προλάβει αυτός! Ήταν δύσκολο να καταλάβει ότι η χώρα δεν είναι Βενεζουέλα, ούτε ανήκει γεωγραφικά στην γραφική Καραϊβική, αλλά μια σταθερά και επίμονα κατακτημένη ευρωπαϊκή δημοκρατία, στην οποία δεν περνούν οι Βαρουφακισμοί, οι επιθέσεις εναντίον της ελευθερίας του τύπου και της γνώμης, οι θρασείες επεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τα στημένα σκάνδαλα, ούτε η συστηματική υπονόμευση των θεσμών της δημοκρατίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε εξαγγέλλοντας μια σειρά διαρροϊκών παροχών,  ξεπερνώντας τις καλύτερες επιδόσεις του παλαιοκομματισμού. Το θέμα δεν ήταν ωστόσο ο ακραίος λαϊκισμός, η βίαιη καταστρατήγηση της κοινής λογικής, όσο η ουσιαστική ιδεολογικά κακή της σχέση με την Δημοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δεν απέκτησε, ούτε προσπάθησε να αποκτήσει ποτέ στενές σχέσης με τη Δημοκρατία. Αντίθετα την περιφρονούσε βαθύτατα. Ωστόσο η Δημοκρατία έχει μια σταθερή εμμονή: τις εκλογές. Η δημοκρατία εξαπατάται ενίοτε αλλά ποτέ δεν ηττάται κυρίως από λιμοκοντόρους επαναστάτες των τσιπουράδικων και των γαλακτοπωλείων.