«Είχα σπάσει το ένα ισχίο πριν από δύο χρόνια και τώρα έσπασα και το άλλο. Είναι για μένα ακόμα μια δοκιμασία. Υπάρχει και ο διάβολος που χτυπάει αλύπητα, όταν κάνεις κάτι καλό για τον Θεό, έτσι γίνεται. Εγώ δοξάζω καθημερινά τον Θεό που είμαι ζωντανή και προσεύχομαι για Εκείνον.

Έχω πολλή αγάπη από τον κόσμο. Το μόνο κακό είναι ότι ζω πάρα πολλά χρόνια εντελώς μόνη μου εδώ στο μοναστήρι, μέσα στην ερημιά και αυτό είναι δύσκολο. Και κλέφτες έχουν μπει και μεγάλες δυσκολίες έχω περάσει, όμως προσεύχομαι και παίρνω δύναμη. Γιατί πλέον τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα και πρέπει να προσέχω τα πάντα.

Είμαι πλέον 78 ετών, αλλά δεν με νοιάζει για μένα και όσα περνάω, με νοιάζει για την κόρη μου. Πέρασαν 35 χρόνια από την ημέρα της Αναλήψεως που την πήρε ο Κύριος κοντά Του και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές για μένα.

Δεν φοβάμαι τον θάνατο, όμως για εμένα όλο αυτό που βίωσα με το σπάσιμο των ισχίων μου ήταν μια αρκετά μεγάλη περιπέτεια. Γιατί ζω στην ερημιά. Το κακό είναι ότι την μέρα που έπεσα είχα κλειδώσει από μέσα και δεν μπορούσαν να ανοίξουν οι άνθρωποι για να με πάνε στο νοσοκομείο. Μόνο ο Θεός ξέρει τι βίωσα εκείνη την ημέρα. Μου έδωσε όμως δύναμη και πήρα το τηλέφωνο από το τραπεζάκι και ειδοποίησα για να με πάνε στο νοσοκομείο».