Ειδικότερα, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Έθνους, στην Ευρώπη, κατά μέσο όρο, το 21,4% του διαθέσιμου εισοδήματος (έπειτα από φόρους και έξοδα ασφάλισης) αντιστοιχεί σε δαπάνες για κατοικία, δηλαδή ενοίκιο, δόσεις στεγαστικού δανείου, φόρους ή έξοδα συντήρησης. Ωστόσο, στη χώρα μας, το ποσοστό αυτό ξεπερνά το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος για το 39,6% του πληθυσμού, δηλαδή για 4 στα 10 νοικοκυριά.

Σύμφωνα το Housing Europe, το υψηλό αυτό ποσοστό αποδίδεται στην συρρίκνωση σε ποσοστό 36% των εισοδημάτων το 2017, αλλά και στη μείωση της απασχόλησης κατά 20%, σε σχέση με το peak του 2010, λόγω της οικονομικής κρίσης.

Άλλωστε, η φορολογική επιβάρυνση στα ακίνητα αυξήθηκε από 0,2% του ΑΕΠ το 2010 (περίπου 600 εκατ. ευρώ) σε 2,1% το 2017 (περίπου 3,7 δισ. ευρώ). Ταυτόχρονα, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, στην Ευρώπη η απασχόληση εμφάνισε ιστορικό υψηλό, σύμφωνα με τη Eurostat. Δεύτερη ως προς την υψηλότερη αναλογία εξόδων κατοικίας – διαθέσιμου εισοδήματος έρχεται η Δανία, με τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο να ακολουθούν.

Όπως επισημαίνει το Housing Europe, η Ελλάδα δεν διαθέτει πολιτική για την προώθηση της κοινωνικής κατοικίας, παρότι η χώρα επλήγη δυσανάλογα από την κρίση του 2008-2009, που οδήγησε σε κατακρήμνιση των διαθέσιμων εισοδημάτων.

Σε επίπεδο μόνο Δήμου Aθηναίων, όπως αναφέρει η έρευνα, εφαρμόζεται ένα υβριδικό πρόγραμμα παροχής προσιτής κατοικίας που επικεντρώνεται σε άτομα που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Τον Απρίλιο του 2019, ο Δήμος Αθηναίων υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης με το Housing Europe και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, με αντικείμενο το σχεδιασμό και την εφαρμογή κινήτρων πολιτικής κοινωνικής κατοικίας.