Το ματς της ΑΕΛ με την ΑΕΚ έγινε στο πλαίσιο της 6ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Super League. Ποιο είναι, όμως, αυτό το πρωτάθλημα της Super League; Είναι αυτό, στο οποίο επιτρέπεται σε μια ομάδα να παρουσιάζει κάθε χρόνο ένα βοσκοτόπι και να το βαφτίζει γήπεδο, καλώντας μάλιστα τον κόσμο να πάει να απολαύσει το θέαμα. Είναι αυτό, στο οποίο ποδοσφαιριστές μπορούν να πέφτουν συνεχώς στο έδαφος ζητώντας ό,τι να ‘ναι, αδιαφορώντας για την εικόνα τους. Είναι αυτό, στο οποίο είτε οι διαιτητές στον αγωνιστικό χώρο είτε αυτοί μπροστά από μια οθόνη βλέποντας replay… χάνουν φάσεις. Είναι αυτό, στο οποίο οι ομάδες διαμαρτύονται την ώρα που γίνονται τα ματς, είτε με ανακοινώσεις είτε με τα σχόλια τους στην περιγραφή των αγώνων στα social media. Είναι, με λίγα λόγια, ένα αποκρουστικό πρωτάθλημα. Ακριβώς όπως το 90λεπτο που έγινε στη Λάρισα δηλαδή…

Το ματς άρχισε με τις δύο ομάδες να προσπαθούν να βρουν τα πατήματα τους στο χωράφι στο οποίο έπαιζαν. Και μάλλον δεν τα βρήκαν ποτέ… Ολο το πρώτο 45λεπτο -και αυτό είναι κυριολεκτικό- είχε μόνο μία φάση: Την κεφαλιά του Μάνταλου στο 17′, η οποία έφυγε άουτ. Από εκεί και πέρα, τίποτα. Τίποτα όμως. Κάθε λεπτό ή 1,5, το αργότερο, ο Κουμπαράκης σφύριζε φάουλ και έτσι δεν μπορούσε να αποκτηθεί ποτέ ρυθμός, ο Ουάρντα ήταν συνεχώς στο έδαφος είτε με λόγο είτε χωρίς, η ανάπτυξη των δύο ομάδων μόνο ανάπτυξη δεν ήταν και γενικά τα λεπτά περνούσαν δύσκολα. Τόσο δύσκολο όσο ήταν και για τους 22 παίκτες, δηλαδή, το να κάνουν μια προσπάθεια της προκοπής. Αν έπαιζαν σε γήπεδο, θα ήταν αδικαιολόγητοι. Σε αυτό τον… αγρό, ήταν δικαιολογημένοι.

Πηγή: gazzetta