Παρακολουθώντας κανείς -από την τηλεόραση κυρίως- την προσέγγιση του θέματος, δημιουργεί σε γενικές γραμμές την εντύπωση ότι η Ελλάδα αιφνιδιάστηκε και κατά κάποιο τρόπο σύρθηκε πίσω από τις εξελίξεις. Προφανώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πριν από όλα, τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ είναι εξαιρετικά πολύπλοκα, πράγμα που σημαίνει ότι δύσκολα γίνονται  κατανοητά σε βάθος. Ιδιαίτερα στην σύγχρονη εποχή όπου η διεθνής πολιτική και τα γεωστρατηγικά δεδομένα αλλάζουν συνεχώς μέσα στην πολυπλοκότητά τους, πράγμα που απαιτεί εθνική συστηματική παρακολούθηση, επαγρύπνηση και χάραξη υψηλής στρατηγικής. Κυρίως, όμως, απαιτείται εθνική σύνεση και συναίνεση, τόσο στο επίπεδο της κοινωνίας όσο και του πολιτικού συστήματος, πράγμα καθόλου αυτονόητο σε μια χώρα σαν και την δική μας με τις γνωστές ιδιαιτερότητες και παρά τα ιστορικά παθήματα του παρελθόντος… 

Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις, η χώρα μας βρέθηκε να μην παρακολουθεί τις ανάλογες ταχύτητες των γενικών εξελίξεων. 

Πάντως, ο άξονας Αθηνών-Ιερουσαλήμ-Λευκωσίας που κατόπιν συμπληρώθηκε από την συνεργασία Λευκωσίας, Καΐρου και Αθηνών,  δείχνει ότι η Αθήνα παρακολουθεί στενά και με σχέδιο τις εξελίξεις της Ανατολικής Μεσογείου. Να επισημάνουμε ότι αυτές τις συνεργασίες τις επιδίωξε και η Άγκυρα ανεπιτυχώς δελεάζοντας μάλιστα τόσο την Αίγυπτο όσο και το Ισραήλ με γενναιόδωρες προσφορές. Ακόμα και σήμερα, οι Τούρκοι διπλωμάτες δεν έχουν σταματήσει να διερευνούν, την πιθανότητα μιας επαναπροσέγγισης με το Ισραήλ και την Αίγυπτο ενώ βρίσκονται σε συζητήσεις και με τον Λίβανο.  Άλλες πάλι φορές, η Ελλάδα μοιάζει να μην αναλαμβάνει ανάλογες πρωτοβουλίες και να υπηρετεί μια εθνική άποψη που υποστηρίζει να μην δημιουργούμε εμείς ζητήματα, δηλαδή να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες όσο η Άγκυρα δείχνει  ήσυχη. Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για την Τουρκία ο αναθεωρητισμός στην περιοχή μας είναι σταθερός και διαχρονικός  στρατηγικός της στόχος. Το να αφήνουμε κατά διαστήματα τα προβλήματα να χρονίζουν, είναι σα να τα μεταθέτουμε  -και πιθανώς υπό δυσμενέστερες συνθήκες- στο μέλλον. 

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με το «μνημόνιο» συνεργασίας Τουρκίας και Λιβύης, τα αντανακλαστικά της Αθήνας λειτούργησαν άμεσα. Μετά από καιρό, η χώρα μας μοιάζει να υιοθετεί την τακτική της ενεργητικής διπλωματίας. Ήδη, μέσα σε χρόνο ρεκόρ, η Αθήνα κατάφερε επιτυχώς να διεθνοποιήσει το θέμα, ο Υπουργός Εξωτερικών βρέθηκε στο Κάιρο ενεργοποιώντας τον σχετικό άξονα συνεργασίας και ο πρωθυπουργός επί τη ευκαιρία του εορτασμού των εβδομήντα χρόνων της Ατλαντικής Συμμαχίας κατάφερε να  προβάλει εντός της συμμαχίας τις εθνικές θέσεις της χώρας αλλά και να την παρουσιάσει ως πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, σε αντιδιαστολή με την Τουρκία που αποτελεί έναν επικίνδυνο αποσταθεροποιητικό παράγοντα. Οι εξωστρεφείς αυτές ενέργειες δημιούργησαν ένα κλίμα εθνικής αυτοπεποίθησης. Αυτή η ολική θα έλεγε κανείς, κινητοποίηση είχε και σαν αποτέλεσμα η ελληνική πλευρά να κερδίσει μια σειρά ιδιαίτερα σημαντικών δηλώσεων αποδοκιμασίας της συμφωνίας Τουρκίας και Αλ Σαράζ από τις ΗΠΑ, την Ρωσία, την Γαλλία, το Ισραήλ, και την Αίγυπτο.  

Τέλος, πέρα από την συνεχή επαγρύπνηση που πρέπει να έχει η χώρα έναντι των αναθεωρητικών αξιώσεων της Τουρκίας συνάπτοντας διάφορες διεθνείς συμμαχίες, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για να έχει  διπλωματική ισχύ και πειστικότητα, η Ελλάδα πρέπει να διαθέτει ισχυρές αποτρεπτικές Ένοπλες Δυνάμεις.