«Τα καλύτερά μου Χριστούγεννα ήταν όταν γέννησα την κόρη μου και την πήρα στο σπίτι τέτοιες μέρες, καθώς γεννήθηκε εφταμηνίτικη και για δυο μήνες περίπου ήταν στη θερμοκοιτίδα στο μαιευτήριο Λητώ. Γέμισε το σπίτι μωρουδίλα, φως και αγκαλιές. Ένιωσα πως εκείνα τα Χριστούγεννα ξαναγεννήθηκα και αναθεώρησα όλη μου τη ζωή. Το κλάμα του, το γέλιο του, το φωτεινό πρόσωπο του συζύγου μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν πραγματικές γιορτές μεγάλης χαράς.

Τα χειρότερά μου ήταν περισσότερα των παιδικών μου χρόνων, καθώς δεν υπήρχε ηρεμία στο σπιτικό μας. Μύριζε αλκοόλ και όχι μελομακάρονα ή κουραμπιέδες. Συνήθως το χριστουγεννιάτικο δέντρο μέσα στη μέθη του αλκοόλ του ο μπαμπάς μου το γκρέμιζε κι εγώ με θυμάμαι να κλαίω και να το ξαναστήνω από την αρχή μόνη μου. Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ σχεδόν κάθε χρόνο ξαναέστηνα το σπασμένο δέντρο της μέθης του. Εκείνο το γκρεμισμένο δέντρο των παιδικών μου χρόνων με στοίχειωνε πάντα, μέχρι που γεννήθηκε η κόρη μου και φωτίστηκαν αλλιώς αυτές οι μέρες.»