Ας δούμε όμως τα πράγματα λίγο καθαρότερα. Όταν κάποτε η πολιτική αποτελούσε υπόθεση των πολιτών των Πόλεων, η ανάθεση εξουσιών στον «απλό πολίτη» ήταν θεσμός. Αναφέρομαι στην αρχαία Αθήνα, όπου «θεωρούμε αχρήστους τους μη ασχολούμενους με τα κοινά», όπως διακήρυττε ο Περικλής («Επιτάφιος» του Θουκυδίδη). Όλοι οι πολίτες τότε μπορούσαν να γίνουν άρχοντες της Πόλεως, αλλά όχι κατ’ εξακολούθηση. Η διολίσθηση όμως των κοινωνιών σε προ-πολιτικές νοοτροπίες, με κατάληξη  τη μεσαιωνική φεουδαρχία και  τη σημερινή νέου τύπου φεουδαρχία –όπου ένα κλειστό σύστημα εξουσίας που συστημικώς αυτοπροστατεύεται και αυτοαναπαράγεται εξουσιάζοντας τους λαούς, με επικεφαλής όχι πάντα τους φαινόμενους ως πολιτικούς αρχηγούς- αυτή η επίκληση του απλού πολίτη είναι ενίοτε άκρως επικίνδυνη παγίδα.

Οι σημερινές κοινωνίες είναι πολιτικά εξαρτώμενες από επαγγελματίες διαχειριστές της.  Ενδεχομένως να μη μπορεί να γίνει διαφορετικά εξ αιτίας του πλήθους των μελών τους. Επινοήθηκε η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Ο δεύτερος έδειξε γρήγορα τα όριά του και μας απέμεινε η αντιπροσωπευτικότητα της πολιτικής διαχείρισης. Η πολιτική έτσι εξουσία έχει διαχωριστεί σε τρείς εξουσίες, την Εκτελεστική, τη Νομοθετική και τη Δικαστική, που θεωρητικώς αλληλοελέγχονται. Δυστυχώς όμως η σημερινή κατάληξη στη χώρα μας είναι να μην υπάρχει ουσιαστικός, αλλά σχεδόν ούτε και τυπικός, διαχωρισμός τους. Μάλιστα και η ίδια η Νομοθετική εξουσία έχει καταφανώς  περιοριστεί στις αποφάσεις  ενός ανθρώπου, του πρωθυπουργού ή έστω μια ολιγομελούς ομάδας. Η Βουλή πρακτικώς δεν υφίσταται ως χώρος διαβούλευσης των αντιπροσώπων μας, αποφασίζουν τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές.  Όλα τα ανωτέρω όχι μόνο τα αποδεχόμαστε αλλά και   θεωρούμε ως παρέκκλιση να τη μη τήρησή τους. 

Έτσι λοιπόν, τα όποια επιλεγμένα από το κλειστό πολιτικό σύστημα «πρόσωπα της διπλανής πόρτας», που προωθούνται  ως σταρ στο σημερινό πολιτικό star-system ή που έχουν κάποια άλλα χαρακτηριστικά και ιστορικό δράσης, π.χ. να έχουν εξυπηρετήσει «σιωπηρώς και ανεπαισθήτως» ζητήματα που μας απέκρυψαν τα εξαρτώμενα ΜΜΕ, δεν είναι πάντα τα κατάλληλα να διαχειριστούν τις λειτουργίες της κοινωνίας. Ενίοτε μάλιστα αυτό το κλειστό πολιτικό σύστημα «το τερματίζει».   Π.χ. δεν μπορείς να αναθέτεις τη λειτουργία του Υπουργείου Παιδείας σε έναν απόφοιτο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή το Υπουργείο Οικονομικών της χώρας σε ένα μόλις αποφοιτήσαντα από τη Σχολή Οικονομικών.    

Στη καθημερινότητά μας επιλέγουμε του κατάλληλους για τις ανάγκες μας: τον κατάλληλο γιατρό, τον κατάλληλο σοβατζή, τον κατάλληλο τεχνικό για την επισκευή του αυτοκινήτου μας. Τον επιλέγουμε  από τις αποδεδειγμένες ικανότητές του.  Στην πολιτική, το ερώτημα  είναι αν αυτή η επιλογή των «ανθρώπων της διπλανής πόρτας» από τους δήθεν βουλευόμενους βουλευτές μας, και μάλιστα   για ιδιαιτέρως κρίσιμα ζητήματα, π.χ.   για την οργάνωση της μέριμνας για τα δημόσια έργα υποδομής,    για την οργάνωση της μέριμνας για την δημόσια υγεία, για την Παιδέια, για την οργάνωση των δημοσίων οικονομικών, για την παρουσία τους ως συμβόλου του Ελληνικού Κράτους, κ.λ.π.- εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της χώρας ή υποκρύπτει πρόθεση  εργαλειοποίησής τους  από τους ορατούς και κυρίως αόρατους ηγεμόνες. 

Αν βεβαίως αυτοί οι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» έχουν αποδείξει πως έχουν τα εχέγγυα να εξυπηρετήσουν το ρόλο τους με γνώση και ηθική ακεραιότητα, μακάρι να επιλεγούν από τις πολιτικές εξουσίες για τέτοιους ρόλους. Η ιστορία πάντως στη χώρα μας –και δη η πρόσφατη-  δεν έχει δείξει πως οι πολιτικές εξουσίες   επιδεικνύουν συχνά τέτοια ανοίγματα στην κοινωνία  (ίσως ποτέ).  
Προβληματισμούς θέτω…. δεν κρίνω κάποιον ή κάποια.