Στην ουσία, πρόκειται για ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο με τον τρόπο που λειτουργεί, στερεί στους μαθητές το δικαίωμα στην παιδεία. Πρόκειται για παραλογισμό, για μια κραυγαλέα περίπτωση υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας και του ρόλου της. Πρόκειται για σχολεία κλουβιά που λειτουργούν στη λογική της απόλυτης εξειδίκευσης με την κατάργηση όλων των γενικών μαθημάτων – κυρίως εκείνων της ανθρωπιστικής παιδείας. Μια εκπαίδευση αποφλοιωμένη από το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο που αντιμετωπίζει τον μαθητή ως ευτελές εργαλείο παραγωγής.

Δεν είναι το πρώτο και δυστυχώς ούτε το τελευταίο θλιβερό περιστατικό. Ήδη, η ιστορία των ΕΠΑΛ είναι βεβαρημένη με ανάλογα περιστατικά τα οποία φέρνουν στην επιφάνεια την απαξίωση των επαγγελματικών σχολείων και την αμφίβολης ποιότητας παρεχόμενη εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, απαξιώνεται και ο ρόλος των εκπαιδευτικών αλλά και γενικότερα το μέλλον όλων εκείνων των παιδιών που ζητούν να αποκτήσουν επαγγελματική κατάρτιση. Την ίδια στιγμή ακούγονται σαν ειρωνεία οι δήθεν προσπάθειες που προωθούν τα καινοτόμα προγράμματα. Πριν προχωρήσουμε στις «καινοτομίες», καλό θα ήταν να επιλύσουμε πολύ απλούστερα ζητήματα που προσβάλλουν το κύρος της δημόσιας παιδείας.

Συνολικά τα προβλήματα της δημόσιας παιδείας δεν είναι ούτε τωρινά ούτε χθεσινά, αλλά βαθειά και χρονίζοντα και οι ευθύνες βαραίνουν το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος. Είναι οι κακοδαιμονίες του πελατειακού κομματικού κράτους που δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παρέχει πτυχία και μεταπτυχιακά με το κιλό, έτσι που κάτι λιγότερο από ένα διδακτορικό, να θεωρείται δευτερεύον και άχρηστο…

Με δυο λόγια, δημιουργήθηκε μια πτυχιοθηρική αντίληψη στην κοινωνία, ένα βαθύτατος ταξικός διαχωρισμός της παιδείας, όπου τα ΕΠΑΛ θεωρούνται μια χαμένη υπόθεση ενός μαθησιακού περιθωρίου…