Επίσης δεν χρειάζονται οι… κοκορομαχίες μεταξύ των πολιτικών που είδαμε στα τηλεοπτικά πάνελ σε συνδυασμό με τα εμπρηστικά σχόλια συναδέλφων και των μονίμως καλεσμένων καθηγητών, σε σημείο που νομίζεις ότι έχουμε καθυστερήσει να βάλουμε παλάσκες και κράνη.

Ας επιχειρήσουμε κάποιες αυτονόητες επισημάνσεις:

– Στον Ερντογάν δεν βγαίνει η επιχείρηση στη Συρία κι έτσι πραγματοποίησε την απειλή του. Μεθόδευσε και οργάνωσε με κυνικό και προκλητικό τρόπο τη μεταφορά μεταναστών στα σύνορα του Έβρου.

– Η κυβέρνηση, παρότι έδειξε ότι δεν το περίμενε, οργανώθηκε και απέτρεψε μια μαζική εισβολή. Το έκανε αποτελεσματικά και με προσοχή για να αποφευχθούν προβοκάτσιες εκ μέρους της Τουρκίας.

– Είναι σαφές ότι ο εχθρός δεν είναι οι κατατρεγμένοι και οι απελπισμένοι που επιχειρούν να εισέλθουν στη χώρα, αλλά η τουρκική ηγεσία, που τους χρησιμοποιεί ως… μοχλό εκβιασμού προς την Ευρώπη.

– Σωστή η πρωτοβουλία του Μητσοτάκη να καλέσει την ευρωπαϊκή ηγεσία στον Έβρο για να διαπιστώσει επί τόπου το πρόβλημα, αλλά δεν αρκεί ο συμβολισμός.

– Θα στηρίξει έμπρακτα η Ευρώπη την Ελλάδα ή θα μείνει στα λόγια, στις γκρίζες ζώνες και στις ίσες αποστάσεις (βλέπε Γερμανία);

– Θα μοιραστεί μαζί μας το κόστος του προσφυγικού, όπως το έκανε το καλοκαίρι του ’15 και μετά το έκοψε μαχαίρι;

– Έπειτα από αυτές τις εξελίξεις, θα μπορέσει η ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει την ξεπερασμένη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας, ώστε να είναι εφικτή και πιο αποτελεσματική η επαναπροώθηση προσφύγων και μεταναστών από την ηπειρωτική χώρα;

Όλα αυτά – και πολλά άλλα – μπορεί να κάνουν πιο διαχειρίσιμη την κατάσταση, αλλά οριστική λύση δεν θα δοθεί αν δεν τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία. Και αυτό, δεν είναι στο χέρι μας.