Σε μια μεγάλη έκταση με λιόδεντρα, τον Ελαιώνα, πρόσφυγες και μετανάστες επεκτάθηκαν με αυτοσχέδια σπίτια. Είναι η λεγόμενη «ζούγκλỀ, όπως την αποκαλούν οι ίδιοι και χωρίζεται από το camp, το οποίο αποκαλούν «prison» (δηλαδή “φυλακή”) €με ένα συρματόπλεγμα. Παλέτες ξύλινες, τέντες και επένδυση από ναϋλον για προστασία από την βροχή, σκαμένα σκαλιά στο χώμα και αυλάκια σε ρόλο αποχέτευσης.

Με πληθυσμό που ξεπερνά τους είκοσι χιλιάδες ανθρώπους, η καθημερινότητα που για πολλούς έχει ξεπεράσει τα δυο ή τρία χρόνια παραμονής τους στον καταυλισμό, είναι ένας αγώνας ενάντια στα σκουπίδια, που δεν μαζεύει κανείς και σωρεύονται σε μια τεράστια τάφρο κατά μήκος, των καιρικών συνθηκών και κυρίως της οποιαδήποτε αρρώστιας που παραμονεύει, καθώς δεν υπάρχει γιατρός.

Το μαγείρεμα, το πλύσιμο, το εσωτερικό των “σπιτιώ픀 τους, η διαβίωσή τους σε αυτόν τον καταυλισμό σε εκπλήσσει και σε εξοργίζει ταυτόχρονα.

Πηγή eurikinissi