Στον τόπο μας περνάμε μια δυσανάλογα μεγάλη δοκιμασία αν λάβει κανείς υπόψη του τα δέκα μαύρα χρόνια της κρίσης και της ακρισίας που τόσο μας βασάνισαν. Κι ενώ όλοι μας -ή έστω οι περισσότεροι- θεωρήσαμε ότι αφήσαμε τα δύσκολα πίσω μας, ήρθε και η πανδημία να μας κόψει την βαθιά ανάσα ανακούφισης. Και να ‘μαστε πάλι με ένα αίσθημα πνιγμονής, δίχως ανάσα, ξανά από την αρχή και χειρότερα – και δίχως φταίχτη αυτή τη φορά…

Αυτή η κρίση έχει άλλη εικόνα, περισσότερο ξεκάθαρη. Αυτήν την κρίση θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε εμείς, με δική μας ευθύνη, προσωπική, με πράγματα που πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε, με κανόνες που πρέπει να ακολουθήσουμε. Σ’ αυτήν την κρίση, το δικό μας λάθος στοιχίζει στον πλησίον μας, στη γυναίκα μας, στο παιδί μας, στον γείτονα, στον ξένο.

Ζούμε μια  κατάσταση για την οποία ως κακομαθημένος κι ανώριμος λαός, δεν μπορούμε να μεταθέσουμε κάπου την ευθύνη. Αντίθετα, η ευθύνη, η απόλυτη και ακραία ευθύνη μπορεί και πρέπει να απελευθερώσει τις καλές μας (άγνωστες εν πολλοίς) πλευρές. Είναι ευκαιρία  να ανακαλύψουμε επί τέλους τα προτερήματά μας, τη συνέπεια λόγων και πράξεων και να αντιμετωπίσουμε το απόλυτο κόστος των επιλογών μας.  

Θα αναρωτηθεί κανείς ανθρώπινα αν χρειαζόταν τώρα μια τέτοια δοκιμασία.  Κανείς δεν εύχεται -και δεν επιζητεί πολύ περισσότερο- το χειρότερο, αλλά τα χειροτέρα όταν έρχονται, είναι σίγουρα η πιο ασφαλής μέθοδος για να ανακαλύψουμε τον απενεργοποιημένο καλό εαυτό μας.

Είναι η ώρα να ξεθάψουμε τον πραγματικό ανθρωπισμό μας, την πραγματική αλληλεγγύη, την αυτοθυσία και την κοινωνική υπευθυνότητα δίχως κομματικούς μεσαζόντες. Δίπλα μας, αυτές τις μέρες, αυτές τις δύσκολες ώρες, μας σώζουν οι άνθρωποι δίχως όνομα, οι άγνωστοι, αυτοί που δεν απασχόλησαν την δημοσιότητα, οι πραγματικοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ – και τους ευγνωμονούμε γιατί μας βοηθούν κι εμάς να ξαναγνωριστούμε με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας!