Ήδη παρατηρούμε τα κράτη να εφαρμόζουν διάφορες πολιτικές αντιμετώπισης του ιού, πράγμα που όχι μόνο δεν εμποδίζει την εξάπλωσή του, αλλά  αντίθετα δημιουργεί αίσθηση πανικού – που μας προϊδεάζει  για την σοβαρή πιθανότητα μιας ante portas παγκόσμιας ύφεσης που κανείς δεν γνωρίζει τις καταστρεπτικές της επιπτώσεις στη ζωή των  ανθρώπων. Η περίπτωση της Ιταλίας μας αιφνιδίασε. Πριν ο εφιάλτης γίνει επώδυνη πραγματικότητα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τις διαστάσεις που θα ελάμβανε. Περίπτωση ιδιαίτερη και ο Άγγλος πρωθυπουργός Τζόνσον, καθώς η Μεγάλη Βρετανία φαίνεται να διανύει γενικότερα μια εξαιρετικά …ιδιότυπη βρετανική περίοδο, όπου σε όλα οδηγεί στην …αντίθετη λωρίδα από τον υπόλοιπο πλανήτη. 

Δεν θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόταν κανείς ότι παρόμοιες καταστάσεις είχε να αντιμετωπίσει η Ευρώπη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δίχως άλλο, ζούμε έναν πόλεμο. Έναν πόλεμο βγαλμένο από τον εφιάλτη έργων επιστημονικής φαντασίας. Το πιο δύσκολο σε αυτό τον πόλεμο είναι να τον πιστέψουμε και να αλλάξουμε εκ βάθρων τα συνήθη αντανακλαστικά της καθημερινότητάς μας. Ωστόσο, στην απομόνωση που καλούμαστε να παραμείνουμε, ίσως είναι μια ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε, όχι τις ανέσεις και τις υπερβολές μας, αλλά την γεύση εκείνη της απλής ζωής που χάσαμε (από την απληστία;).

Σήμερα δίνουμε μάχη με το χρόνο, τόσο στην πρόληψη όσο και στην αντιμετώπιση. Παρακολουθώντας τον αριθμό των λοιμώξεων και των θανάτων στην Ευρώπη αναρωτιόμαστε μελαγχολικά τι γίνεται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη όπως στην Ινδία που συνορεύει με την Κίνα και από την οποία δεν έχουμε νέα, στην Ρωσία που …έχουμε και δεν έχουμε, στις άλλες ασιατικές χώρες, στην Λατινική Αμερική και στην Αφρική. 

Ένα είναι σίγουρο: η ανθρωπότητα μπήκε σε έναν εφιάλτη που όταν  τελειώσει, ο κόσμος θα είναι αγνώριστος.