● Μπήκαμε σε καραντίνα για να καλύψουμε τις αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο οι κυβερνήσεις μας ξεχαρβάλωσαν, υπονόμευσαν και ξεπούλησαν.

● Βγαίνουμε από την καραντίνα όχι επειδή είναι πια ασφαλές το περιβάλλον. Αλλά επειδή το επιβάλλει η οικονομία.

● Ο χρόνος που αγοράσαμε με την καραντίνα ίσως να αξιοποιήθηκε (μένει να το δούμε) για τα αναγκαία μπαλώματα στις υποδομές και τις ελλείψεις σε προσωπικό.

● Παρ’ όλα τα μπαλώματα, θα συνεχίσουμε να ζούμε μετρώντας νεκρούς και αναλύοντας τα στατιστικά, τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν: θα πεθαίνουν οι ηλικιωμένοι (ξαλάφρωμα του ασφαλιστικού) και όσοι χτυπημένοι από κορωνοϊό πάσχουν και από άλλο νόσημα.

● Θα εξοικειωθούμε με τη «λογική Σόιμπλε» ότι, αφού όλοι πρόκειται να πεθάνουμε, τότε ας φροντίσουμε να μην διαταράξουμε τη λειτουργία της οικονομίας…

Έχοντας λοιπόν κατά νου ότι βγαίνοντας πάλι εκεί έξω θα αντιμετωπίσουμε τους ίδιους ακριβώς κινδύνους με αυτούς που υπήρχαν όταν κλειστήκαμε μέσα, αφού δεν υπάρχει ούτε φάρμακο για την αντιμετώπιση της ασθένειας ούτε εμβόλιο για την πρόληψή της, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι αυτό το κάνουμε για «δουλέψει» η οικονομία.

Και η οικονομία θα δουλέψει αφού όλοι εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε τη ζημιά με αναστολές συμβάσεων, με μείωση αποδοχών, με απολύσεις…

Θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Με δεδομένες τις «αρχές» που οι κοινωνίες μας έχουν θέσει, είναι φανερό ότι η (κάθε) πολιτεία δεν έχει προτεραιότητα την προστασία των πολιτών, αλλά τη λειτουργία της οικονομίας με οποιοδήποτε κόστος. Δεδομένο είναι επίσης ότι στις κοινωνίες μας τα βάρη που συσσωρεύονται από όποια και κάθε είδους κρίση κατευθύνονται προς τα κάτω, δηλαδή πάνω μας.