Μεταξύ άλλων, γράφει: «Μαθητής ήμουν τότε, αλλά ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πολλές διαδηλώσεις επί χούντας. Ούτε πριν, ούτε μετά το 1971».

Αναλυτικά, απόσπασμα του άρθρου:

 «Η δυσάρεστη πολιτική είδηση είναι ότι σύμφωνα με την Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, κόμμα Βαρουφάκη, αντιεξουσιαστές, πακιστανοί μετανάστες, αλληλέγγυοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανεμογεννήτριες κ.λπ.) η κυβέρνηση έφτιαξε ένα νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις «που αποτελεί αντιγραφή αντίστοιχου χουντικού νόμου του 1971» (left.gr).

Ενα χουντικό κατάλοιπο, δηλαδή – το επιβεβαίωσε και ο Ραγκούσης, αν δεν με πιστεύετε!

Η παραδοχή αυτή έχει σοβαρή ιστορική αξία. Διότι σημαίνει ότι από το 1967 που ήλθε η χούντα οι διαδηλώσεις ήταν ελεύθερες και χρειάστηκε να φτάσει το 1971 για να τις απαγορεύσει ή έστω να τους επιβάλει το «χουντικό πλαίσιο» που περιγράφουν οι σημερινοί αγανακτισμένοι πιθανοί διαδηλωτές

Μαθητής ήμουν τότε αλλά ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πολλές διαδηλώσεις επί χούντας. Ούτε πριν, ούτε μετά το 1971.

Αντιθέτως είχαμε ογδόντα πορείες και συγκεντρώσεις που έκλεισαν το κέντρο της Αθήνας τον Μάιο του 2020 και άλλες εξήντα τον Ιούνιο».

Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί ότι  εκατοντάδες πολίτες, οι οποίοι ήθελαν να διαδηλώσουν κατά της δικτατορίας, ήταν στα ξερονήσια, τις φυλακές και τα βασανιστήρια. Επίσης, άλλοι ήταν κατατρομαγμένοι και κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Στη συνέχεια του άρθρου του, ο Γ. Πρετεντέρης προτείνει και λύσεις για το «πρόβλημα» των διαδηλώσεων με σκοπό να μη χαλάσουν οι… ζαρντινιέρες:

«Κατά τα άλλα βεβαίως μπορούμε να βρούμε λύσεις. Να δώσουμε, ας πούμε, δυο απογεύματα την εβδομάδα μετά το κλείσιμο των καταστημάτων στο ΠΑΜΕ ή σε όποια συνδικαλιστική οργάνωση πνίγει το δίκιο της να πηγαίνει Ομόνοια – Σύνταγμα – από τη Σταδίου, μη μας χαλάσει και τις ζαρντινιέρες».