Το αεροσκάφος αυτό θα έπρεπε να έχει πολύ συγκεκριμένα, χαρακτηριστικά: να είναι stealth, ήτοι δύσκολο να ανιχνευτεί από τα ραντάρ, να μπορεί να πετά για μεγάλο χρονικό διάστημα σε υπερηχητική ταχύτητα, να είναι εύκολο στη συντήρηση και να έχει υψηλές δυνατότητες επιβίωσης σε επικίνδυνες αποστολές.

Τελικά, δύο εταιρείες, η Lockheed και η Northrop επιλέχθηκαν για να κατασκευάσουν τα πρωτότυπα αεροσκάφη, τα οποία και έκαναν την πρώτη πτήση τους το 1990. Τελικά, το πολύτιμο συμβόλαιο δόθηκε το 1991 από τον τότε υπουργό Πολεμικής Αεροπορίας στην Lockheed, το YF-22 της οποίας μετατράπηκε στο περίφημο F-22.

Ωστόσο, όπως σημειώνει το National Interest, το YF-23 της Northrop κάθε άλλο παρά υποδεέστερο του ανταγωνιστή του ήταν: με τις πανίσχυρες μηχανές YF-120 της General Electric, το πρωτότυπο αεροσκάφος έμοιαζε περισσότερο με πύραυλο παρά με μαχητικό αφοσιωμένο στην κυριαρχία των αιθέρων.

Το κόστος, όμως, ήταν μεγάλο: πιο δύσκολη συντήρηση, πιο ενεργοβόρες μηχανές, πιο ρισκαδόρικη ανάπτυξη του πρότζεκτ, κάτι που έκανε την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ να επιλέξει την πιο «σίγουρη» λύση και να στραφεί στο YF-22 και στις μηχανές YF-119 της Pratt & Whitney.

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία δικαίωσε την Αεροπορία, που επέλεξε την πιο -ας πούμε- αδύνατη μηχανή, καθώς σήμερα τα F-22 αποτελούν ίσως τα κορυφαία μαχητικά αεροσκάφη στον πλανήτη και σίγουρα τα πλέον… απόρρητα, αφού απαγορεύεται η εξαγωγή τους εκτός ΗΠΑ.