Έχουν περάσει τρεις γεμάτες δεκαετίες από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και κυρίως αυτού που συμβόλιζε, ωστόσο, η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα του ελεύθερου κόσμου η οποία νοσταλγεί την σκοτεινή εσάνς του παραπετάσματος: το κράτος πρέπει να σου χαρίσει και την μάσκα της πανδημίας, και το μαντιλάκι για την μύξα και την οδοντογλυφίδα για μετά το γεύμα, αν όχι οδοντόβουρτσα και οδοντόκρεμα για τα δόντια. Το κράτος πρέπει να παρέχει και το αντισηπτικό για τα χέρια, και την σκόνη πλυσίματος για την μάσκα, πρέπει να καταβάλει και επίδομα επικινδυνότητας στην απίθανη ΟΛΜΕ που δεν θέλει μάσκες, δεν θέλει κάμερες, δεν θέλει καμιά υποχρέωση, μόνο αυξήσεις προσωπικού, μισθού, επιδομάτων, αδειών. Γιατί ο εκπαιδευτικός να μην έχει δωρεάν παπούτσια που φθείρονται καθώς σέρνει τα κουρασμένα του βήματα πάνω κάτω μπροστά στον μαυροπίνακα για να μεταφέρει το πιο πολύτιμο αγαθό, την γνώση; Γιατί να μην επιδοτείται και η ορθοστασία στον πίνακα; Κι η σκόνη που εισπνέουν κατά την χρήση της κιμωλίας; Και πώς θα διορθώνουν τα γραπτά αν το κράτος είναι απόν και δεν επιδοτεί τα στυλό; Πώς θα σβήνουν, αν δεν χορηγούνται γομολάστιχες; Πώς θα ξυπνούν πρωί – πρωί οι εκπαιδευτικοί να πάνε στις δουλειές τους, αν το κράτος δεν τους έχει εξασφαλίσει ένα ξυπνητήρι;

Δωρεάν ξυπνητήρια, λοιπόν, μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της παρακμής, της ασυδοσίας, του παραλογισμού, της απόλυτης κοινωνικής σκληρότητας όπως αυτή εκφράζεται από την πιο κακοποιό χρήση του κοινωνικού κράτους; Ξυπνητήρια για να σωθούμε από το σκοτάδι του προοδευτικού μεσαίωνα που εκφράζει η μετάλλαξη του συνδικαλισμού σε απόλυτη αλητεία, η μετάλλαξη της ανθρωπιάς σε απόλυτη απανθρωπιά, η μετάλλαξη του ορθολογισμού σε παραλήρημα…