Ο διχασμός
Ο Τραμπ εξαρχής χρησιμοποίησε «ατσάλινη γροθιά σε σιδηρούν γάντι» ως απάντηση στις δίκαιες διαδηλώσεις της μαύρης – και όχι μόνο – κοινότητας των ΗΠΑ, που πυροδότησαν η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη και εν συνεχεία κι άλλα κρούσματα ακραίας και αδικαιολόγητης αστυνομικής βίας σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ.
Ωστόσο οι Δημοκρατικοί μοιάζουν να αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην ανοιχτή στήριξη των αντιδράσεων αυτών και στην καταδίκη περιστατικών βίας και λεηλασιών από μερίδα των διαδηλωτών στέλνοντας ασαφή μηνύματα και προκαλώντας σύγχυση στην εκλογική τους βάση.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, όταν ο Τζο Μπάιντεν καταδίκασε από το Πίτσμπουργκ τα επεισόδια στα οποία επιδίδεται μέρος των διαδηλωτών λέγοντας ότι «οι λεηλασίες δεν είναι διαμαρτυρία, τα επεισόδια δεν είναι διαμαρτυρία, οι φωτιές δεν είναι διαμαρτυρία, είναι ανομία. Η βία δεν θα φέρει αλλαγή, παρά μόνο καταστροφή» δέχθηκε έντονη κριτική από την αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος ότι «ρίχνει νερό στον μύλο του Τραμπ» και ότι στην ουσία αθωώνει τη δράση της αστυνομίας, η οποία όντως εμφανίζει χαρακτηριστικά συστημικού ρατσισμού και διακρίσεων εις βάρος των Αφροαμερικανών.
Φυσικά ο Τραμπ αρπάχτηκε από την κριτική αυτή για να σπείρει εκ νέου διχαστικά μηνύματα λέγοντας στους κατοίκους των προαστίων των μεγάλων αστικών κέντρων ότι ο Μπάιντεν δεν πρόκειται και δεν μπορεί να τους προστατεύσει ελπίζοντας να καταφέρει να τους επαναφέρει στο ψηφοφορικό σώμα που τον στηρίζει, ενώ δεν σταματά να στέλνει το μήνυμα ότι ο ίδιος εκπροσωπεί τον νόμο και την τάξη, ενώ οι Δημοκρατικοί το χάος και την ανομία, μήνυμα που φαίνεται να ακούγεται καλά στο λευκό ακροατήριό του.

Εικόνες εμφυλίου
Στην ουσία ο στόχος του Τραμπ είναι να καταφέρει να κρατήσει αλώβητη την εκλογική βάση του, η οποία αποτελείται κυρίως από συντηρητικούς λευκούς, εντοπίζεται περισσότερο στην περιφέρεια παρά στα μεγάλα αστικά κέντρα και μοιάζει πιο έτοιμη να δεχθεί το μήνυμά του ότι μόνο αυτός μπορεί να επαναφέρει την τάξη και την ασφάλεια στις ΗΠΑ. 
Παράλληλα ο Τραμπ μοιάζει να ενισχύει τις εμφυλιοπολεμικές εικόνες που καταγράφουν τα ΜΜΕ και τα smartphones διαδηλωτών, με ένοπλους παραστρατιωτικούς στους δρόμους πόλεων όπου γίνονται αντιρατσιστικές διαδηλώσεις, 
● είτε κρατώντας αποστάσεις από τις πράξεις βίας τους (όπως έγινε με τον 17χρονο ένοπλο στην Κενόσα, o οποίος σκότωσε δύο άτομα και την πράξη του οποίου ο Τραμπ φάνηκε να αρνείται να καταδικάσει)
● είτε «κλείνοντας το μάτι» στην αστυνομική βία, όπως έκανε με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ,
● είτε ακόμα και ενισχύοντας τη δράση τους καθώς σχεδόν χειροκρότησε τους ένοπλους παλικαράδες που κατέλαβαν το Καπιτώλιο στο Μίσιγκαν διαμαρτυρόμενοι για το… lockdown λόγω πανδημίας.
Σε αυτό το σκηνικό ο Τραμπ μοιάζει να… ανθεί και να προκαλεί ακόμα περισσότερο διχασμό κατηγορώντας τους Δημοκρατικούς για τα πάντα, από αδυναμία πάταξης της ανομίας μέχρι υπόθαλψη εγκληματικών πράξεων και πρόθεση «ξεδοντιάσματος» της αστυνομίας.
Φυσικά, η εμπρηστική ρητορική Τραμπ αποδίδεται στο γεγονός ότι έχει ξεμείνει από προεκλογικά χαρτιά, καθώς η διαχείριση που η κυβέρνησή του έκανε στην πανδημία ήταν τραγικά ανεπαρκής, ενώ και ο «άσος» του, δηλαδή η πορεία της οικονομίας των ΗΠΑ, «κάηκε» από την ύφεση που προκάλεσε το lockdown.

Σενάρια τρόμου
Από την πλευρά τους οι Δημοκρατικοί, οι οποίοι βλέπουν τον Τραμπ να κορυφώνει τη διχαστική του ρητορική ανενόχλητος, αλλά και αντιλαμβανόμενοι τη μεγάλη αδυναμία τους να κερδίσουν το κρίσιμο κοινό που εν πολλοίς καθόρισε το αποτέλεσμα των εκλογών του 2016 και φαίνεται ότι θα είναι και το βαρόμετρο για τις φετινές εκλογές, προσπαθούν να απαντήσουν με σενάρια τρόμου.
Σύμφωνα με κάποια απ’ αυτά, ο Τραμπ εκτιμάται ότι μπορεί και να αρνηθεί να δεχθεί ένα αποτέλεσμα ήττας του στις εκλογές ή, αν τα πρώτα αποτελέσματα και εκτιμήσεις του δίνουν προβάδισμα, να αυτοανακηρυχθεί νικητής μπλοκάροντας οποιαδήποτε άλλη διαδικασία. 
Στην ουσία τα σενάρια αυτά έχουν πολύ μικρή πιθανότητα να γίνουν πραγματικότητα, καθώς το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ έχει τρόπους να τα αντιμετωπίσει. Ωστόσο η διακίνησή τους εξυπηρετεί δύο σημαντικούς στόχους για τους Δημοκρατικούς: πρώτον, να κινητοποιηθεί το εκλογικό σώμα και να ψηφίσει μαζικά (κάτι που δεν συμφέρει τον Τραμπ) και, δεύτερον, να στηριχθεί ένας υποψήφιος – ο Μπάιντεν – ο οποίος, παρότι είναι ικανός και έμπειρος, δεν εμπνέει ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους.