Από τη μεριά τους, η Δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία, ενώ επέδειξαν πνεύμα ενωτικό, έπεσαν στις αριστοτεχνικά στημένες ενοχικές παγίδες της Αριστεράς που στόχευε να επιβάλει το δικό της ηρωικό αφήγημα της πολιτικής ιστορίας της χώρας. Στο όνομα της εθνικής ενότητας, η Αριστερά επέλεξε εκ νέου το «αρματολίκι», αυτή τη φορά διαφορετικά, με ιδεολογικούς όρους που της επέτρεψαν να οικοδομήσει την δική της παραμυθία, την δική της φαντασιακή εκδοχή της πραγματικότητας.

Έτσι, τα σοβαρά εγκλήματά της καταχωρήθηκαν σε δυσπρόσιτα σημεία κάπου μέσα στις λαμπρές σελίδες αντίστασης του ελληνικού λαού. 

Το αφήγημα υπήρξε τόσο απλοϊκό όσο και πανίσχυρο: οι αντιδραστικοί κακοί  δεξιοί διώκουν τους προοδευτικούς καλούς αριστερούς.

Η νοοτροπία αυτή πέρασε παντού δημιουργώντας μια ψυχοπαθολογική ανωμαλία. Από τη μια, είχαμε την θηριώδη αντιαριστερή πλειοψηφία  απέναντι σε μια επίσης θηριώδη αριστερή ιδεολογική κυριαρχία που δημιουργούσε την απόλυτη σύγχυση: το πολύτιμο παντεσπάνι της Αριστεράς.  

Η Αριστερά φαίνεται πως μπορεί να λειτουργήσει μόνο μέσα από διαμαρτυρίες, συγκρούσεις και ανώμαλες καταστάσεις. Τρέφεται από το χάος, την παρακμή, τον εκπεσμό. Αυτό το περιβάλλον την εμπνέει, την οξυγονώνει. Για να υπάρξει, οφείλει να δημιουργεί συνθήκες σύγκρουσης, διχασμού, αντιπαλότητας. Τελευταίο παράδειγμα, η αξίωση να πραγματοποιηθούν μαζικές συγκεντρώσεις στην επέτειο του Πολυτεχνείου την ώρα που η παγκόσμια πανδημία θερίζει και η ελληνική πολιτεία και οι πολίτες είναι στην κυριολεξία γονατισμένοι.  

Η Αριστερά ανάγει την θανατηφόρα πανδημία σε πολιτική αιχμή του δόρατος εναντίον του συστήματος. Η πανδημία είναι πολιτική, μας λένε εν χορώ Τσίπρας, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης. Δεν χρειάζονται αποστάσεις, μάσκες, εμβόλια, αλλά μαζικές διαδηλώσεις, μολότοφ, εξεγέρσεις και λαϊκοί αγώνες…  
Η πολιτική στην κυνική και τυχοδιωκτική της εκδοχή!