Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες παρατηρώ -μέσω δημοσιευμάτων- από τους «γνωστούς κύκλους» (ΕΛΙΑΜΕΠ) των «προθύμων περί του απαραίτητου συμβιβασμού με τη Τουρκία»- τη καλλιέργεια του κλίματος εν’ όψει της συνάντησης κορυφής, που θα έχουν την ερχόμενη Δευτέρα στις Βρυξέλλες στη συνεδρίαση του ΝΑΤΟ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Το εξοργιστικό με ορισμένους από τους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι, ότι δεν μιλούν  απλώς για «αναγκαίο συμβιβασμό, με μία συμφωνία τύπου-Ελσίνκι», με την μόνιμα προκλητικά γείτονα, αλλά φθάνουν σε σημείο να κατηγορούν τη Πατρίδα μας για «επικίνδυνο εθνικισμό, που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε πολεμική σύρραξη, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Ελλάδα»!

Προσωπικά, έχω ξεκάθαρη στάση, που δεν στηρίζεται σε «εθνικιστικά» και «ακροδεξιά» επιχειρήματα αλλά στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τα οποία αποτελούν θεμέλιους λίθους για κάθε δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος. Ευνομούμενα κράτη, όπως είναι η Ελλάδα όπως και η Κύπρος -γι’ αυτό άλλωστε αποτελούν και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης- αλλά δεν είναι η Τουρκία του «δημοκρατικού δικτάτορα», Ταγίπ Ερντογάν. 

Η πιστή εφαρμογή της Διεθνούς Νομιμότητας και μόνο, λοιπόν, δίνει στη Χώρα το ακλόνητο δικαίωμα να χαράσσει την Εθνική της Πολιτική, δίχως τη παραμικρή υποχώρηση και τον ελάχιστο επώδυνο συμβιβασμό.

Πρόκειται για μία «κόκκινη γραμμή», η οποία «χαράχθηκε» και δεν ξεπεράστηκε ποτέ από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, μετά από το 1974, πλην μίας που το επιχείρησε κι’ άνοιξε  «κερκόπορτες». Αυτή του Κώστα Σημίτη…

Όπως προανέφερα, οι θέσεις μου σε όλα τα ζητήματα- ακόμη περισσότερα στα Εθνικά θέματα– επιδιώκω να είναι τεκμηριωμένες, γι’ αυτό και παραθέτω τα εξής δεδομένα, που προκύπτουν από το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο:

1 ) ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΩΖΑΝΗΣ –ΣΥΜΒΑΣΗ MONTEGO BAY: Η Τουρκία από το 1830 ως σήμερα, είναι αυτή που διαστρέφει συστηματικώς το Διεθνές Δίκαιο, στρεφόμενη κατά της Ελλάδας. Η παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης και του Δικαίου της Θάλασσας, σύμφωνα με τη σύμβαση του Μontego Bay (1982) είναι οι δύο βασικοί της στόχοι, ώστε να πετύχει την ανατροπή των δεδομένων, οδηγώντας με υπέρ της όρους τις διαφορές μας, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

2) NOMIMH AMYNA ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: Η αμυντική θωράκιση όλων των ελληνικών νησιών του Αιγαίου αποτελεί το απόλυτο δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» απέναντι σε μία συνεχώς προκλητική χώρα. Ένα επιχείρημα, που ενισχύεται περαιτέρω, από το γεγονός, ότι  η Ελλάδα ως μέλος της Ε.Ε. αποτελεί και το έσχατο σύνορο της.

Το δικαίωμα «της νόμιμης άμυνας» προκύπτει από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, για ένα κράτος-μέλος του Οργανισμού, όταν απειλείται ή προκαλείται. Κι’ αυτό ακριβώς συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση, μεταξύ της Πατρίδας μας και της Τουρκίας.

Το απύθμενο όμως τουρκικό θράσος, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει παρόμοια δικαιώματα αλλά προχωρά μέχρι και σε επίκληση Διεθνών Συμβάσεων στις οποίες δεν είναι καν συμβαλλόμενο μέρος (π.χ. η Συνθήκη των Παρισίων του Απριλίου του 1947 για τα Δωδεκάνησα).

Κι’ αυτά ενισχύονται περαιτέρω, με δύο επιπλέον γεγονότα, που αποδεικνύουν ολοκάθαρα τη τουρκική επιθετικότητα:  1) Η εισβολή στη μαρτυρική Κύπρο το 1974 , 2) Η υπογραφή του λεγόμενου «τουρκολιβυκού μνημονίου» .

Ένα μνημόνιο, που ξεπερνά κάθε όριο τουρκικής προκλητικότητας και ωμής παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου, αφού φτάνει στο σημείο, να αγνοεί μείζονες γεωγραφικούς όγκους όπως εκείνους της Κρήτης και της Ρόδου, ενώ παράλληλα δεν φέρει καν τη συνταγματική νομιμοποίηση από τη κυβέρνηση της Λιβύης!

3) CASUS BELLI-ΑΟΖ: Η επιτομή της απειλής χρήσης βίας από την Τουρκία αποτελεί  το «casus belli» για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης από την Ελλάδα.

Προσωπικά θεωρώ, ότι αδιαπραγμάτευτη Εθνική μας Θέση πρέπει να είναι, ότι μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας υφίσταται μία, και μόνη, διαφορά: Εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και των αντίστοιχων θαλασσίων ζωνών.

Και θεσμικώς αυτονόητο είναι,  ότι η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) των κρατών-μελών είναι και ΑΟΖ της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρόκειται για δεδομένο, που προκύπτει από τη σύμβαση του Montego Bay και του Δικαίου της Θάλασσας, στα οποία η Ε.Ε. έχει προσχωρήσει από τον Απρίλιο του 1998. Δίκαιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και από΄ όλα τα κράτη-μέλη της αλλά, επιπροσθέτως, και από τα τρίτα Ευρωπαϊκά Κράτη που επιδιώκουν την ένταξη τους στην Ε.Ε.. Κι’ ένα απ’ αυτά είναι η Τουρκία

Επιβάλλεται, λοιπόνι να είναι και η ξεκάθαρη στάση της Ε.Ε. , η οποία καθήμενη στο τραπέζι συνομιλιών με τη Τουρκία, ουσιαστικά υποβιβάζει το κύρος και τη στρατηγική της επιρροή, αφού εμμέσως δέχεται την επιβολή των «νεοθωμανικών φαντασιώσεων» του Ταγίπ Ερντογάν. Ενός ανθρώπου, οποίος ετσιθελικά και παραβιάζοντας κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου επιδιώκει να μετατραπεί σε στρατηγικό παίκτη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ισότιμος δε των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

4) ΘΡΑΚΗ-ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ: Προκλητική επίσης, είναι η παραβατικότητα της Τουρκίας κατά τη εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης για το ζήτημα των μειονοτήτων. Παραβατικότητα, που  κορυφώθηκε με τη πρόσφατη «ιδιωτική επίσκεψη» παρουσία Τσαβούσογλου στη Θράκη μας.

Εκεί, όπου υπάρχει ένα άκρως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για τη –χαώδη- διαφορά αντίληψης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία σχετικά με την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάνης.

Από τη μία πλευρά, λοιπόν,  η Ελλάδα, που τηρεί στο ακέραιο τις ρυθμίσεις της Λωζάνης και από την άλλη η Τουρκία, που τις έχει παραβιάσει βιαίως ,γεγονός, το οποίο αποδεικνύεται εμπράκτως.

Από τη διατύπωση των διατάξεων της Λωζάνης προκύπτει, με αδιαμφισβήτητη ευκρίνεια, ότι στη μεν περίπτωση των Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης πρόκειται περί αμιγώς «Θρησκευτικής Μειονότητας», ενώ στη περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των Περιχώρων, πρόκειται για αμιγώς «Εθνική Μειονότητα».

Οι αριθμοί «μιλούν»:

Στην περίπτωση της Μουσουλμανικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης, η πιστή τήρηση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από τη πλευρά της Ελλάδας, έχει δημιουργήσει ευημερία και αύξηση του πληθυσμού, αφού από 110.000 μέλη το 1923 σήμερα αριθμεί περί τις 130.000!

Στον αντίποδα, με τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, η ωμή και βάρβαρη συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Πριγκιπονήσου και των Περιχώρων, απέδειξε μετά από το 1930, ότι «ο λύκος κι’ αν εγέρασε, λύκος παραμένει». Έτσι, η πάλαι ποτέ κραταιά Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης (κυρίως) έφθασε από τα 125.000 μέλη το 1923, να αριθμεί σήμερα, λιγότερα από 2.000!

Και εδώ, λοιπόν, η βασική Εθνική θέση μας είναι,  ότι η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923-και όλες οι μεταγενέστερες, κάθε μορφής, εκτελεστικές της ρυθμίσεις-δεν επιδέχονται , καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αναθεώρηση ή τροποποίηση.

Αυτό πρέπει να είναι και στο μέλλον το συμπαγές θεσμικό και πολιτικό θεμέλιο των σχέσεων ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, τόσο ως προς τα μεταξύ τους σύνορα, όσο και προς όλα τα επιμέρους ζητήματα, τα οποία εμπίπτουν στο ρυθμιστικό τους πλαίσιο .

5) ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ: Μέγα θέμα είναι και η πολιτισμική βεβήλωση της Αγίας Σοφίας και της Ιεράς Μονής της Χώρας, το οποίο ουδόλως αποτελεί εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας.

Αντίθετα, είναι μείζον ζήτημα κατάφωρης παραβίασης του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου, αφού αποτελεί την πλήρη περιφρόνηση της Τουρκίας προς το Δίκαιο του ΟΗΕ και ειδικότερα προς το Δίκαιο της UNESCO, σύμφωνα με το οποίο έχουν ανακηρυχθεί σε Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με επικύρωση από 191 κράτη-μέλη του ΟΗΕ. Μάλιστα, το 1985 είχε λάβει την επικύρωση και από τη Τουρκία, η οποία επίσης, κατέθεσε αίτημα να αναγνωριστούν ως Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς!!!

6) ΚΥΠΡΙΑΚΟ: Ο επίλογος μου αφορά στην επίλυση του Κυπριακού και θεωρώ, ότι είναι μονόδρομος, εφ’ όσον η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες μέλος τόσο της Διεθνούς Κοινότητας, όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και του σκληρού πυρήνα της, της Ευρωζώνης,.

Η λύση πρέπει να σέβεται στο ακέραιο και στο σύνολο τους, από τη μία πλευρά το Διεθνές Δίκαιο και, από την άλλη, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το εξ’ αυτού απορρέον Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.

Άλλη λύση θα οδηγούσε στη διαμόρφωση ενός εξαιρετικά αρνητικού προηγούμενου για την Διεθνή Κοινότητα. Πολύ δε περισσότερο για την Ε.Ε., ιδίως ως προς την πληρότητα της κυριαρχίας των κρατών –μελών της κατά το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ.2 εδ.2 και 3 της Συνθήκης της Ε.Ε. η λύση του Κυπριακού θα πρέπει να διασφαλίζει στην Κυπριακή Δημοκρατία, τουλάχιστον, τα εξής χαρακτηριστικά:

α)Το πολύ χαρακτήρα Ομοσπονδιακού Κράτους, αφού κάθε μορφής Συνομοσπονδία είναι αδιανόητη ως προς τις θεσμικές προδιαγραφές, στις οποίες πρέπει να υπακούει κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. προκειμένου να διασφαλίζει αποτελεσματικώς την εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου.

β)Μία και ενιαία διεθνή νομική προσωπικότητα, συνακόλουθα δε μία και ενιαία ιθαγένεια των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

γ) Δυνατότητα πλήρους άσκησης, εκ μέρους των οργάνων της Κυπριακής Δημοκρατίας, της εσωτερικής και εξωτερικής της κυριαρχίας. Το αναγκαίο, κατά το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τούτο χαρακτηριστικό αποκλείει την παραμονή στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας στρατευμάτων κατοχής, όπως, δηλαδή, συμβαίνει με την Τουρκία.

Εγώ, ως Έλληνας, σε αυτά πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω… 

*Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Ά Αθηνών της ΝΔ