Πριν από λίγες ημέρες μια είδηση συντάραξε τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν η είδηση ότι ανακαλύφθηκαν μερικά κιβώτια με «χαμένες ηχογραφήσεις» των δεκαετιών 1960 και 1970, του σπουδαίου μουσικού παραγωγού Τζο Μικ.

Οι «χαμένες» ηχογραφήσεις

Μέχρι τη δεκαετία του 1990 όπου ανακαλύφθηκε το «digital recording» (ψηφιακή ηχογράφηση), οι νέοι καλλιτέχνες, μουσικοί και τραγουδιστές, έκαναν μερικές δαπανηρές αναλογικές ηχογραφήσεις που ονομάζονταν «demos», για να έχουν ένα δείγμα της δουλειάς τους πριν χτυπήσουν την πόρτα κάποιας δισκογραφικής εταιρείας.

Οι χαμένες ηχογραφήσεις, μπορεί άλλοτε να είναι μερικές κακογραμμένες «πειρατικές» μπομπίνες, αλλά μερικές φορές μπορεί να κρύβουν και μικρά διαμάντια όπως εκείνες οι ηχογραφήσεις του Λούις Άρμστρονγκ που διασώθηκαν κυριολεκτικά από τα σκουπίδια σε ένα ξεκαθάρισμα της Columbia Records, χάρη στην οξυδέρκεια του παραγωγού Μάικλ Μπρουκς το 1980, ή κάποιες ανέκδοτες ηχογραφήσεις των Joy Division που επίσης βρέθηκαν στους κάδους των σκουπιδιών έξω από τα Strawberry Studios, όταν διαλύθηκε η εταιρεία Factory.

Τα 67 κιβώτια του Τζο Μικ

Τίποτε όμως δεν συγκρίνεται με αυτό που συνέβη με την περίπτωση του Άγγλου παραγωγού Τζο Μικ, αφού ανακαλύφθηκαν 67 κιβώτια με περίπου 2.000 μπομπίνες ηχογραφήσεων από μουσικούς της δεκαετίας του 1960. Ανάμεσα στις ακυκλοφόρητες αυτές ηχογραφήσεις, υπάρχει υλικό του Ντέιβιντ Μπόουι με το πρώτο του συγκρότημα «The Konrads», του Τομ Τζόουνς, του Ρέι Ντέιβις (των The Kinks), του Τζίν Βίνσεντ, του Ροντ Στιούαρτ, του Τζίμυ Πέιτζ, και ενός νεότατου τότε συνθέτη και τραγουδιστή με το όνομα Μαρκ Φελντ, που αργότερα εξελίχθηκε στο ποπ είδωλο Μαρκ Μπόλαν.

Βρέθηκαν επίσης ηχογραφήσεις του συγκροτήματος «The Tornados» που το 1962 έκαναν παγκόσμια επιτυχία με το ορχηστρικό κομμάτι «Telstar» τη σύνθεση και την παραγωγή του οποίου υπέγραφε ο Τζο Μικ, και τέλος μερικές πρώτες ηχογραφήσεις του συγκροτήματος των «Status Quo».

Όταν ο Τζο Μικ αυτοκτόνησε το 1967, τα κιβώτια με τις ηχογραφήσεις μεταφέρθηκαν και φυλάχθηκαν από τον επίσης μουσικό Κλιφ Κούπερ, και τελικά πριν λίγες ημέρες ανακτήθηκαν με τον απαιτούμενο σεβασμό από την ανεξάρτητη εταιρεία Cherry Red Records.

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τραγικό τέλος

Ο Τζο Μικ, παρά το ταλέντο του, ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ταλαιπωρήθηκε από ψυχικές ασθένειες και την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του, καθώς την εποχή εκείνη στην Αγγλία η ομοφυλοφιλία ήταν εκτός νόμου, και πολλοί άνθρωποι καταστράφηκαν. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1967, ο Τζο Μικ αυτοκτόνησε στο διαμέρισμά του στην οδό Hollow Road του Λονδίνου, αφού είχε προηγουμένως δολοφονήσει την σπιτονοικοκυρά του, Βάϊολετ Σέντον, η οποία πιθανότατα απειλούσε να τον καταδώσει στην αστυνομία για την ομοφυλοφιλία του.

Ο Τζο Μικ, πειραματιζόταν και χρησιμοποιούσε διάφορους τρόπους για να παράγει ιδιαίτερους ήχους, από κουτιά και μπουκάλια κόκα κόλας, μέχρι ήχους από τσαλακωμένα χαρτιά, τους οποίους συνέλεγε σε σάμπλερ. Επίσης ήταν πρωτοπόρος στην τέχνη της ηχογράφησης και θεωρείται από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν reverb, flanger, overdubbing, και διάφορες ηχογραφημένες λούπες, πράγματα που τώρα χρησιμοποιούνται κατά κόρον. Έτσι, δίκαια τα κιβώτια με τις χαμένες ηχογραφήσεις του θεωρούνται θησαυρός για τη μουσική βιομηχανία.

Συλλεκτικές ηχογραφήσεις

Ο Κλιφ Κούπερ, που φύλαξε με ευλάβεια τα κιβώτια για 50 και πλέον χρόνια φροντίζοντας να μην καταστραφούν οι μπομπίνες, έχει βάλει στόχο να επεξεργάζεται στα στούντιο της Cherry Red Records, 100 ταινίες κάθε μήνα, μέχρι να έχουν οι παραγωγοί ολοκληρωμένη εικόνα για το ηχογραφημένο υλικό. Ο Κούπερ υποστηρίζει ότι υπάρχει τρόπος να ανακαλυφθεί και άλλο ηχογραφημένο υλικό που έχει «συμπιεστεί» στο διάκενο που δημιουργείται ανάμεσα στη «μόνο» και την «στέρεο» εγγραφή, και είναι σίγουρος ότι θα έχουμε πολλές ακόμη εκπλήξεις όταν το υλικό διερευνηθεί και αναλυθεί ηλεκτρονικά στο σύνολό του.

Έτσι, τα κιβώτια με τις πρώτες ηχογραφήσεις του Ντέιβιντ Μπόουι, του Μαρκ Μπόλαν, του Τζίμυ Πέιτζ και του Τομ Τζόουνς, μπορούν να αποδειχθούν θησαυρός φέρνοντας στο φως συλλεκτικές πλέον ηχογραφήσεις του περασμένου αιώνα. Αυτό ακριβώς ήθελε να διασφαλίσει και ο Κλιφ Κούπερ, ο οποίος όταν οι ταινίες βγήκαν σε πλειστηριασμό φοβόταν μήπως αποκτηθούν από κάποια μεγάλη εταιρεία που θα εξέδιδε τα πιο γνωστά ονόματα και θα πετούσε το υπόλοιπο υλικό στα σκουπίδια.