Δύο μικρά κορίτσια απ΄την Γαλλία στα γερμανικά στρατόπεδα. Γίνονται φίλες και συντροφεύονται στις διαδρομές του θανάτου που ζουν  εκεί…σφίγγοντας η μία το χέρι της άλλης.

Η  Σιμόν  πέθανε το 2017  και η Μαρσελίν το 2018.
Όταν πέθανε η Σιμόν γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά για  την προσωπικότητά της. Η φωτογραφία της παντού.
Όλα επαινετικά για την άξια  και επιφανή αυτή Εβραιογαλλίδα.

Όλα αφορούσαν την κοινωνική δράση της … τα “έξω” της 
 Το πιο εσώτερο που γράφτηκε γι΄αυτήν ήταν το νούμερο που είχε στο Άουσβιτς και…
 ότι ήταν από τους ελάχιστους επιζήσαντες από τις 76.000 εβραίους που έδωσε η κυβέρνηση Βισί στους ναζί.

Έτοιμους καταγεγραμμένους μην… τους ξεφύγει κανένας!

 Τίποτα δεν βρήκα να διαβάσω για το  πως η  γυναίκα αυτή  ξαναγύρισε στην ζωή μετά την φρίκη του θανάτου που ζούσε καθημερινά ως παιδί στα στρατόπεδα του  Άουσβιτς και του Μπιρκενάου.

Κανένας δεν έγραψε τίποτα για τα ανείπωτα και ανεπούλωτα τραύματα που κουβαλούσε κάτω απ΄τα πολιτειακά αξιώματα που υπηρετούσε. 
Λες και τα πολιτειακά παράσημα έχουν μεγαλύτερη αξία από τον αγώνα ζωής  και τα τραύματα που της άφησαν τα ναζιστικά στρατόπεδα.

Έτυχε και  διάβασα το βραβευμένο βιβλίο της συγκρατομένης της Βέιλ ,της Μαρσελίν Λοριντάν,  από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ με τίτλο «Κι εσύ δεν ξαναγύρισες».

Η συγγραφέας  και  φίλη της Βέιλ έγραψε για το  δράμα τους στο Άουσβιτς  και στο Μπιρκενάου,  αλλά κυρίως για  όσα αντιμετώπισαν  οι λίγο εβραίοι όταν ξαναγύρισαν στην ζωή.

Όταν επέστρεψαν στο Παρίσι με ένα τραίνο από το στρατόπεδο του Άουσβιτς , τους εγκατέστησαν σε ένα ξενοδοχείο,  μέχρι να βρουν επανασύνδεση με συγγενικά τους πρόσωπα.

Αυτή λοιπόν η μεγάλη γυναίκα  -όπως εξιστορεί  η συγγραφέας -δεν ξεπέρασε ποτέ όσα έζησε εκεί. 
Την κυνηγούσαν πάντα και παντού .

Και βέβαια όχι μόνο αυτή . 
Ας μη ξεχνάμε τον Πρίμο Λέβι που δεν άντεξε και το 1987 έπεσε απ΄τον τρίτο όροφο στο σπίτι του στο Τορίνο.

Μάζευαν οι κρατούμενοι  των στρατοπέδων με αγωνία ό,τι τους τύχαινε …λέει ο Λέβι ..μια κλωστούλα, ένα κουταλάκι …μια κόρα ψωμάκι ,  ο,τιδήποτε θα τους χρησίμευε.   
Τα έκρυβαν  στα κουρέλια που φορούσαν ,  γιατί αλλιώς θα τους εκτελούσαν.

Με τα πραγματάκια αυτά που έκρυβαν απ΄τους φύλακες ,  ένοιωθαν ότι κέρδιζαν ένα πόντο ζωής ακόμη …βλέποντας τα φουγάρα απ΄τα κρεματόρια να δουλεύουν ασταμάτητα και μη μπορώντας να αναπνεύσουν απ΄τη μυρωδιά της  καμένης σάρκας …

Η συγγραφέας  λοιπόν μετά την επάνοδό τους στο Παρίσι έβγαινε για πολλές δεκαετίες  με την Βέιλ και άλλους επιζήσαντες μια φορά το μήνα.

Δειπνούσαν όλοι μαζί.  

Έβλεπε  στις εξόδους τους αυτές  η συγγραφέας ,  την μικρή Σιμόν των στρατοπέδων   να ξεπηδάει μέσα από την επιφανή πολιτικό   εκεί στα παρισινά ρεστοράν … και με την ίδια αγωνία των στρατοπέδων να «παίρνει κουταλάκια απ΄τα εστιατόρια και τις καφετέριες να τα χώνει κρυφά μέσα στην τσάντα της…κουταλάκια άνευ αξίας για να μη αναγκασθεί να πιεί την απαίσια σούπα του Μπίρκεναου με τη γλώσσα».

Βλέποντας τις φωτογραφίες της  επιφανούς και  σημαντικής Σιμόν Βέιλ   …μια γλυκύτατη ηλικιωμένη γυναίκα …εμένα μου έβγαζε μεγαλύτερη τρυφερότητα και συμπόνοια …  αυτό το μικρό κοριτσάκι των στρατοπέδων που την ακολουθούσε παντού …βουβό …τρομαγμένο γιατί ζούσε ακόμη στο Μπιρκενάου …να προσπαθεί  απεγνωσμένα  να εξασφαλίσει  “ζωή”..  με τα κρυμμένα  κουταλάκια στην τσάντα της κυρίας Σιμόν …

*Η Μαρία Ντούμα είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο