Οι νέοι άνθρωποι, όσοι σήμερα είναι από 10 έως 39 ετών, αποτελούν πάνω από το 32% του πληθυσμού της χώρας. Κατηγοριοποιούνται ως εξής: σε μία γενιά που μεγάλωσε και μεγαλώνει κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και είδε τους γονείς της να δυσκολεύονται οικονομικά.

Σε μια γενιά που σπουδάζει ή κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα εν μέσω μιας πρωτόγνωρης πανδημίας, εν μέσω εγκλεισμού και περιορισμών, υγειονομικού άγχους. Και σε μια γενιά, όπως η δική μου, που έχει βιώσει τη μνημονιακή κρίση στα πρώτα της επαγγελματικά βήματα, κατάφερε και άντεξε επί δέκα χρόνια και σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ακόμα οικονομική κρίση πριν καλά καλά τελειώσει η προηγούμενη. 

Σύμφωνα με τουλάχιστον τέσσερις πρόσφατες πανελλαδικές έρευνες κοινής γνώμης, οι νέοι της χώρας μας εμφανίζονται βαθιά απογοητευμένοι από τους πολιτικούς, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από τους θεσμούς, από τις προοπτικές τους.

Παράλληλα, κυρίαρχο είναι το συναίσθημα της αβεβαιότητας για το μέλλον τους, κυρίως αυτό της επαγγελματικής αποκατάστασης. Μεγάλης έντασης είναι και το συναίσθημα της παραμέλησης, πρωταρχικά γιατί διαχρονικά το πολιτικό σύστημα φαίνεται να επικεντρώνει την προσοχή του στις μεγαλύτερες ηλικίες.

Επομένως, η νέα γενιά, πολλά μέλη της οποίας έχουν ήδη φύγει στο εξωτερικό, αγνοείται και το νιώθει. Εξάλλου, αυτή είναι η πρώτη γενιά η οποία βιώνει μια υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της μετά πολλές δεκαετίες αυξήσεων.

Προφανώς, και τα παραπάνω αποτελούν βασικούς λόγους της απομάκρυνσης της γενιάς αυτής από την πολιτική. Είναι, όμως, πράγματι αυτή η γενιά «απολιτίκ»; Κάνει την «επανάσταση του καναπέ», όπως πολλοί της προσάπτουν;

Είμαι φύσει και θέσει κοντά στη νέα γενιά, καθόσον εκτός του ότι είμαι η νεότερη βουλευτής της ΝΔ στην περιφέρειά μου, έχω διαχρονικά από διάφορες θέσεις ασχοληθεί σε βάθος με τα θέματα της νεολαίας. Οι προσωπικές μου εμπειρίες από αυτήν με οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα. Θεωρώ ότι λόγω των συνθηκών που έχει βιώσει η νέα γενιά από τις δύο κρίσεις – μνημονιακή και πανδημία – εκ των πραγμάτων την καθιστά και πιο ώριμη και πολιτικοποιημένη, όχι, όμως, με τον παραδοσιακό τρόπο. Συγχρόνως, είναι και μία γενιά αποκομματικοποιημένη, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης σε πολιτικούς, κόμματα και θεσμούς.

Για θέματα που την αφορούν λαμβάνει θέση, όπως για την εργασία, την παιδεία, τα πανεπιστήμια, την ασφάλεια και τον ρόλο της αστυνομίας, τον εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας. Αλλά έχει άποψη και για άλλα θέματα, όπως η ισότητα των φύλων, η αναβάθμιση του πολιτισμού, η προστασία δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, η περίθαλψη απόρων και αστέγων, η διαχείριση των προσφυγικών δομών. Η άποψή της αυτή εκφράζεται κυρίαρχα μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ με τις εξαγγελίες του έδωσε βαρύτητα και κυρίαρχο ρόλο στη νέα γενιά. Και όλες οι εξαγγελίες του αποτελούν μία πολύ θετική αρχή, μία βάση για να ακολουθήσουν και άλλες πολιτικές ενέργειες. Με σκοπό να χτιστούν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των νέων και του πολιτικού συστήματος και εν γένει των θεσμών.

Βασική μου, ωστόσο, εκτίμηση είναι ότι οι νέοι άνθρωποι, αν και νιώθουν απογοητευμένοι και παραμελημένοι, είναι έτοιμοι να επενδύσουν κάπου, όταν βρουν κάτι αληθινό. Και το αληθινό στην παρούσα φάση φαίνεται ότι ταυτίζεται με το αντισυστημικό.

Για να αγγίξει το πολιτικό σύστημα την καρδιά και την ψυχή των νέων ανθρώπων θα πρέπει να τους εμπνεύσει καταρχάς με ένα όραμα, ένα όραμα έξω και κόντρα από αυτό που το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει συνηθίσει να προάγει και να προτεραιοποιεί. Ένα όραμα που μπορεί να γίνει πιστευτό, γιατί το πολιτικό σύστημα μέσα από αληθινές πολιτικές αποφάσεις θα αρχίσει έμπρακτα να δίνει διέξοδα και λύσεις στα μεγάλα ζητήματα της νεολαίας.

Αποφάσεις που θα ανοίγουν το δρόμο για μία πιο ομαλή και εύκολη επαγγελματική αποκατάσταση, που θα είναι εφάμιλλη των προσόντων τους και θα έχει διάρκεια και προοπτική ανέλιξης μέσα από προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης δεξιοτήτων. Αποφάσεις που θα θέτουν αξιοπρεπείς όρους στην παροχή της εργασίας, χωρίς να δουλεύουν απλήρωτα δεκάωρα και δωδεκάωρα, με μαύρη εργασία και με λιγότερες αποδοχές. Αποφάσεις που θα σπρώχνουν τα παιδιά στην εκπαίδευση είτε ανώτατη είτε στην τεχνική, από το να δίνεται κατεύθυνση και σε προγράμματα απόκτησης εμπειρίας, που μπορεί πολύ απλά να αποκτηθεί μέσα σε ένα βράδυ.

Αποφάσεις που θα ενισχύουν την επιχειρηματική δραστηριότητα στην περιφέρεια, για να μπορέσει ο νέος να επιστρέψει και να στεριώσει στον τόπο καταγωγής του. Αποφάσεις που θα προωθούν την ισότητα των δύο φύλων και τις ίσες ευκαιρίες. Αποφάσεις που θα εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την αξιοκρατία. Αποφάσεις που θα μειώνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Αποφάσεις που θα ενισχύουν το θεσμό της οικογένειας.

Ο δρόμος προς το «αληθινό» που προσδοκά η νέα γενιά είναι μακρύς. Και η Νέα Δημοκρατία έχει να αντιμετωπίσει μία «αληθινή» πρόκληση.

* Η Άννα Ευθυμίου είναι βουλευτής Ν.Δ. Α΄ Θεσσαλονίκης και δικηγόρος με ειδίκευση στο εργατικό δίκαιο

Διαβάστε επίσης:

Οι ευθύνες για τις γκρίζες ζώνες του εμβολιασμού

Όλα τριγύρω αλλάζουν, αλλά οι πολιτικοί συσχετισμοί ουσιαστικά δεν αλλάζουν

Χαλεπάς: Η μνήμη ενός κορυφαίου!