Τα ελληνοτουρκικά ζητήματα απασχολούν το δημόσιο διάλογο στη χώρα μας για πάνω από εικοσιπέντε έτη, ενώ και Ιστορικά εάν εξετάσουμε τις σχέσεις μας με το γειτονικό κράτος θα δούμε, ότι «κρατάει χρόνια αυτή η σχέση».

Μια «σχέση» ποτισμένη με αγώνες, φόρο αίματος και συνεχή κατευνασμό από πλευράς μας, ενώ στον αντίποδα μια Τουρκία σταδιακά και με συνεχή ένταση να αυξάνει τις απαιτήσεις και τα «θέλω» της σε Έβρο και φυσικά Αιγαίο πέλαγος.

Στην εποχή της μετά- αραβικής άνοιξης, εκεί όπου οι συμμαχίες και τα γεωπολιτικά «παίγνια» εξέθρεψαν «τέρατα» και ανέξοδες πολιτικές, κάτι αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Μετά και την απώλεια ισχύος της Τουρκίας στο Αφγανιστάν και τον ολοένα και περισσότερο αναβαθμισμένο ρόλο της Ρωσίας και των ΗΠΑ στη περιοχή, τώρα είναι η κατάλληλη περίοδος για τη διαμόρφωση μιας νέας, μακροπρόθεσμης αλλά αυτή τη φορά όχι φοβικής στρατηγικής.

Με σύμμαχο παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως η Γαλλία και ενδεχομένως και Γερμανία, η χώρα μας οφείλει να βάλει τέλος σε μια πολιτική κατευνασμού, που είχε δυστυχώς αποθρασύνει εντελώς τη Τουρκία κατά τα περασμένα έτη.

Το «καμπανάκι» του Έβρου τον Μάρτιο του 2020, όπως και το «θερμό» καλοκαίρι του ίδιου έτους, πρέπει και οφείλουν να αποτελέσουν case-study για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου.

Υπό αυτό το πρίσμα, η συμφωνία με τη Γαλλία για τις γαλλικές Belh@ara που «κουμπώνει» με την προ διμήνου απόκτηση των αερομαχητικών Rafale,  θέτει τι βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον, ιδιαίτερα εάν η νέα κυβέρνηση στη Γερμανία «κόψει» τον βήχα στους Τούρκους και στο πεδίο της παράδοσης των 3 ακόμη υποβρυχίων που είχε συμφωνήσει η Μέρκελ.

Προσοχή! Επ’ουδενί οι δύο στρατηγικές επιλογές της Κυβέρνησης δεν μπορούν και ούτε επιτρέπεται να της «συγχωροχάρτι» για οτιδήποτε και εάν συμβεί στο μέλλον.

Από την άλλη, σε μια περίοδο, όπου δημοκοπικά η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεδειγμένα έχει «διαρροές» προς τον ακροδεξιό χώρο, αλλά και προς το κέντρο, ο Πρωθυπουργός την επόμενη Τρίτη οφείλει να εξηγήσει για ποιον λόγο επέλεξε αυτή τη χρονική στιγμή για την ανακοίνωση της συμφωνίας, και κατ’ επέκταση τι άλλαξε από πέρυσι, και ποια είναι η επιβάρυνση για το Δημόσιο, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την προκύπτουσα διαφορά στο κόστος.

Εν κατακλείδι, εάν τελικά η χώρα μας έχει εισέλθει, όπως ευαγγελίζονται τα προβεβλημένα στελέχη της Κυβέρνησης Μητσοτάκη σε μια περίοδο μηδενικής ανοχής των τουρκικών απειλών, τότε οι Βelh@ra έχουν «βυθίσει» στο πάτο του Αιγαίου τις όποιες δικαιολογίες του Μαξίμου σε μελλοντικά casus belli από τον «Σουλτάνο της Ανατολής».

*Ο Λευτέρης Χρυσοφάκης είναι Πολιτευτής του Κινήματος Αλλαγής, Μέλος της Γραμματείας Τομέα Ναυτιλίας ΚΙΝΑΛ και Επιχειρηματίας στον κλάδο της Εστίασης και της Ναυτιλίας.

Διαβάστε επίσης:

Μια πρώτη εκτίμηση για τις εκλογές στη Γερμανία

ΔΕΗ: Η μάχη των εντυπώσεων και η «τσέπη»

Γερμανία – εκλογές: Τον Σολτς θέλει η πλειοψηφία των Γερμανών για καγκελάριο