Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο νέος πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε αυτό που του αναλογούσε -και ίσως κάτι παραπάνω, αφού το να φτάσει στον δεύτερο γύρο δεν ήταν ακριβώς αυτονόητο- ο Ανδρέας Λοβέρδος παραμένει σε κατάσταση σοκ και πλέον κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του.

Ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛΛ καλείται να δικαιώσει τις προσδοκίες που έχει απ’ αυτόν ο κόσμος του κόμματός του διατηρώντας αρχικά τις δυνάμεις και την ενότητά του και διεκδικώντας ύστερα ό,τι περισσότερο μπορεί να πάρει.

Για να καταφέρει να διαχειριστεί τη νίκη του, θα πρέπει σε πρώτη φάση να ερμηνεύσει τα αίτιά της και να αντιληφθεί τι είδους φορτίο φόρτωσαν στις πλάτες του τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος. Μια από τις αιτίες, για παράδειγμα, ήταν ότι την τελευταία δεκαετία για το μέλος και τον οπαδό του ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛΛ δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα του κόσμου το να βγαίνει στο «καφενείο» και να δηλώνει αυτή την ιδιότητά του.

Ο οπαδός του κόμματος της Κεντροαριστεράς δεν μπορούσε να διαγράψει ούτε το Καστελλόριζο και το πρώτο μνημόνιο ούτε τη συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά και το δεύτερο μνημόνιο – στη διάρκεια των οποίων η ελληνική οικονομία υπέστη τη μεγαλύτερη καθίζηση στην πρόσφατη ιστορία της και η κοινωνία βούτηξε με το κεφάλι στα βράχια.

Αυτός ήταν ένας από τους ισχυρότερους λόγους για την αλλαγή σελίδας στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ και την αποστρατεία των δεινοσαύρων του. Είχε ανάγκη από μια ηγεσία που δεν συνδέεται με το πρόσφατο κυβερνητικό του παρελθόν και τις πολιτικές αμαρτίες που το απαξίωναν.

Τώρα ο Ανδρουλάκης καλείται να αποδείξει ότι η επένδυση στο πρόσωπό του δεν ήταν «πεταμένα λεφτά» και ότι ο χώρος αυτός έχει μέλλον και προοπτική. Καλείται επίσης να αποδείξει αν μπορεί να διασφαλίσει την αυτονομία του κόμματός του παρά την πίεση που σταθερά του ασκούν οι δύο εταίροι του νέου δικομματισμού.

Φόβοι, ελπίδες, πονταρίσματα

Όμως η προοπτική του ΚΙΝΑΛΛ είναι ένα στοίχημα που δεν αφορά μόνο τον Ανδρουλάκη, αλλά σε μεγάλο βαθμό αφορά επίσης τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα.

1. Ο πρωθυπουργός, χθες, σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο» της Κυριακής, με μεγάλη δόση… πατερναλισμού, προσπάθησε να βάλει σαφή όρια στο μοντέλο αντιπολίτευσης του ΚΙΝΑΛΛ:

«Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛΛ, αλλά όποιον και αν επιλέξουν οι πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία του ΚΙΝΑΛΛ, θεωρώ ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε έναν ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας μαζί του και προσβλέπω σε ουσιαστική, ποιοτική αντιπολίτευση. Για εμένα ποιοτική είναι η αντιπολίτευση που καταθέτει προτάσεις. Μια καλή αντιπολίτευση θα κάνει και την κυβέρνηση καλύτερη».

● Ο φόβος του είναι ότι το Κίνημα Αλλαγής θα μπορούσε τελικά να γίνει ένας υποδοχέας των δυσαρεστημένων από τη διακυβέρνησή του που δυσκολεύονται να κάνουν το άλμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και, ακριβώς γι’ αυτό, το πιθανότερο μέχρι τώρα ήταν να παραμείνουν στην κάλπη της Ν.Δ.

● Η ελπίδα του είναι ότι μια αναιμική αντιπολίτευση θα περιορίσει το ΚΙΝΑΛΛ στον γνώριμο, τα τελευταία χρόνια, ρόλο του.

● Το στοίχημά του είναι να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία που κατέκτησε το 2019, ώστε να μην δώσει σοβαρές ελπίδες σε όποιον τυχόν επιβουλεύεται την εκλογική του επικράτεια. Αν το επιτύχει, λίγο θα τον ενδιαφέρει το τι επιδιώκουν οι άλλοι. Αν αποτύχει, όλα είναι πιθανά.

2. Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης το βράδυ της Πέμπτης, κατά την περιοδεία του στην Ήπειρο, διατύπωσε τα δικά του όρια στην αντιπολιτευτική συμπεριφορά και στις φιλοδοξίες του ΚΙΝΑΛΛ: «Δεν μπορεί να είσαι και με τη Δεξιά και με τη Δημοκρατική Παράταξη. (…) Αργά ή γρήγορα το ΚΙΝΑΛΛ θα πρέπει να πάρει θέση, με ποιον από τους δύο συντάσσεται».

● Ο φόβος του είναι ότι, αν το Κίνημα Αλλαγής σηκώσει μπαϊράκι και βρει τρόπο προσέλκυσης δυσαρεστημένων από την καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόρων, τότε η αντιπολιτευτική του πρωτοκαθεδρία θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.

● Η ελπίδα του είναι ότι το ΚΙΝΑΛΛ όχι μόνο θα παραμείνει στη γωνιά του, αλλά επιπλέον θα θελήσει να αποτελέσει μέρος αυτού που ο ίδιος ο Τσίπρας αποκαλεί «προοδευτική διακυβέρνηση».

● Το στοίχημά του είναι να μεταδώσει σύντομα την αίσθηση ότι έχει προοπτική εξουσίας, ότι οι εκλογές μπορούν να γίνουν ντέρμπι και ότι το προσκλητήριό του για «προοδευτική διακυβέρνηση» δεν είναι ένα κάλεσμα υποταγής των δυνάμει εταίρων του, αλλά ένα σαφές και πειστικό όραμα διακυβέρνησης που λαμβάνει υπόψιν το ριζικά νέο τοπίο στο οποίο θα ζει η χώρα τις επόμενες δεκαετίες.

Ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει το στοίχημά του θα το δούμε εν καιρώ. Προς το παρόν έχουμε πάρα πολλά άλλα για να ανησυχούμε σοβαρά…

Διαβάστε επίσης:

Νίκος Ανδρουλάκης: «Το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε – Είναι εδώ»

Formula 1: Και επίσημα παγκόσμιος πρωταθλητής ο Φερστάπεν – Απορρίφθηκε η ένσταση της Mercedes

Μαίρη Χρονοπούλου: H προσαγωγή στη ΓΑΔΑ το βράδυ της δολοφονίας Ταχτσή (Video)