Η ακρίβεια παραμένει το νούμερο ένα ζήτημα που απασχολεί τους Έλληνες εδώ και αρκετούς μήνες και μάλιστα με διαφορά από άλλα κρίσιμα ζητήματα.

Για παράδειγμα σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας Prorata για το φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών του περασμένου Σαββατοκύριακου η ακρίβεια σύμφωνα με το 57% των ερωτηθέντων είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα σήμερα, ενώ στις αμέσως επόμενες δύο θέσεις αλλά με διαφορά 26 μονάδων ισοψηφούν τα Εθνικά θέματα και οι χαμηλοί μισθοί/συνθήκες εργασίας. Την ίδια ώρα η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση όσον αφορά την διαχείριση της ακρίβειας αγγίζει το 75% της κοινής γνώμης, καθώς δηλώνει ότι δεν είναι ιδιαίτερα ή δεν είναι καθόλου ικανοποιημένο έναντι του 25% που δηλώνει πολύ ή αρκετά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έχει σηκώσει το θέμα της ακρίβειας ουσιαστικά από πέρυσι το φθινόπωρο, με τις πρώτες κατακόρυφες αυξήσεις λογαριασμών στο ρεύμα και έκτοτε αυτό το θέμα παραμένει σταθερά στην κορυφή της ατζέντας του ακριβώς επειδή απασχολεί – ως ένα αναπόδραστο υλικό ζήτημα – την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Όμως συχνά «εκτρέπεται» της βασικής του ατζέντας, κι αυτό όχι μόνο επειδή φαίνεται να θεωρεί ότι δεν έχει πολλά να υποσχεθεί, εξ ου και ο Αλέξης Τσίπρας τους τελευταίους δυο τρεις μήνες τονίζει ότι όσο περνά ο καιρός χωρίς να γίνονται πρόωρες, λιγοστεύουν τα οικονομικά εργαλεία που θα μπορούσε να αξιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, και χτίζει προκαταβολικά το επιχείρημα της «καμένης γης»: «θα παραλάβουμε χάος».

Αλλά και επειδή θεωρεί ότι άλλα ζητήματα που έρχονται στο προσκήνιο και άπτονται θεσμικών ζητημάτων ή την «ηθική» της εξουσίας και εν προκειμένω της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, διεγείρουν τα αντιδεξιά ή καλύτερα αντιμητσοτακικά αντανακλαστικά μερίδας του κεντρώου κοινού και προκαλούν την προσωπική φθορά του πρωθυπουργού, ακόμη και σε μερίδα του συντηρητικού ακροατηρίου. Η εικόνα που αναδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά τον ίδιο τον πρωθυπουργό και όχι μόνο την κυβέρνησή του είναι ότι πίσω από το φιλελεύθερο προσωπείο, κρύβεται ένας πολιτικός «πορφυρογέννητος» μακριά από την πραγματικότητα, δέσμιος ισχυρών εξαρτήσεων από συμφέροντα που τον βοήθησαν να ανέλθει στην εξουσία, σκληρός νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας που έχει ισοπεδώσει εργασία, δικαιώματα και κοινωνικό κράτος, κατ’ επανάληψιν αντιθεσμικός, με ροπή στη διαφθορά χωρίς δε να διστάζει να αξιοποιήσει τις πιο σκοτεινές παρακρατικές μεθόδους της δεξιάς του παρελθόντος.

Έτσι το τελευταίο διάστημα, έχει σηκώσει θέματα που άπτονται του Κράτους Δικαίου και της Δικαιοσύνης, της Διαφάνειας , των επιθέσεων στην αξιωματική αντιπολίτευση που ξεφεύγουν από τα θεσμικά όρια όπως η επίρριψη ευθυνών για την επίθεση στον real Fm ή αποστροφή ότι για την αστάθεια και την τοξικότητα στο πολιτικό κλίμα της χώρας ευθύνεται η αντιπολίτευση.

Μέχρι πριν μερικές μέρες στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ κυριαρχούσε η υπόθεση Λιγνάδη, ενώ πλέον έχει περάσει στον «αστερισμό» του «σκανδάλου» των υποκλοπών και παρακολουθήσεων υπόθεση με διάφορες προεκτάσεις.

Το ερώτημα είναι αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει την σωστή ισορροπία στην τακτική της μεταξύ μιας ρεαλιστικής πρότασης διεξόδου που να φωτογραφίζει μια προοπτική για την πλειονότητα της κοινωνίας αν όχι για τη χώρα συνολικά, και μιας τακτικής φθοράς του πολιτικού αντιπάλου.

Στην προαναφερθείσα δημοσκόπηση διαπιστώνεται πως τα θέματα διαφθοράς/ διαφάνειας που έχει εντάξει στην ατζέντα του ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ανοδική τάση όσον αφορά την προσοχή της κοινής γνώμης, το αντιΣΥΡΙΖΑ κλίμα στην κοινωνία, σε αντίθεση με τις προσπάθειες της κυβέρνησης να το συντηρήσει, πέφτει σταδιακά ενώ η εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάζει σημάδια βελτίωσης.

Ωστόσο, μέχρι στιγμής οι όποιες βελτιώσεις στους δείκτες που αφορούν την αξιωματική αντιπολίτευση πραγματοποιούνται με αργούς ρυθμούς και δεν προκύπτει η προοπτική μιας ανατροπής των συσχετισμών στον ορατό ορίζοντα. Η αξιωματική αντιπολίτευση μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα ελίσσεται με διάφορα επιχειρήματα, ότι για παράδειγμα υπάρχει ένα βουβό ρεύμα στην κοινωνία που δεν εκδηλώνεται και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει οδηγώντας σε κατακλυσμιαίες εξελίξεις, μια «προφητεία» που προβάλλεται στο μέλλον και μετακινείται όλο και πιο πέρα, όσο δεν επιβεβαιώνεται.

Πιθανόν το βουβό ρεύμα και να υπάρχει αλλά προς το παρόν δεν επιλέγει τον ΣΥΡΙΖΑ για να εκφραστεί. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα προς περαιτέρω διερεύνηση για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο βαθμό που φαίνεται πως το βασικό του πρόβλημα παραμένει το κυβερνητικό του παρελθόν και η αίσθηση πως αν και προβάλλει ως φιλοεργατικό και φιλολαϊκό κόμμα είναι διατεθειμένο να κάνει τους συστημικούς συμβιβασμούς του όταν ανέλθει στην εξουσία, και από το παράγγελμα γενικού ξεσηκωμού κατά του κατεστημένου να περάσει στον κατευνασμό της κοινωνίας και τις εκκλήσεις για υπευθυνότητα, όπως κάθε κόμμα εξουσίας.

Διαβάστε επίσης:

Ακροδεξιά σκιρτήματα στην Ε.Ε.

Να κοινό, να Μάλαμα !

Τα δάκρυα δεν… σβήνουν τις φωτιές