Έχουν συμπληρωθεί περισσότεροι από έξι μήνες από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και έχουν αλλάξει όλα στις διεθνείς γεωστρατηγικές ισορροπίες. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν πήρε τα ρίσκα του και υφίσταται τις συνέπειες: μπορεί αυτή τη στιγμή η Ρωσία να είναι κερδισμένη σε οικονομικό επίπεδο, λόγω της αύξησης των τιμών των ορυκτών καυσίμων, αλλά στα μέτωπα του Ντονμπάς οι Ουκρανοί άρχισαν αντεπίθεση και ο ρωσικός στρατός αναδιπλώνεται.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ έχουν (ως έτοιμα από καιρό) τα σχέδια για μία παρατεταμένη σύγκρουση και οι Αμερικανοί διπλωματικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι δηλώνουν πως στόχος είναι να μετατραπεί η Ουκρανία σε ένα υπερεξοπλισμένο «κάστρο» ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία.

Οι αμερικανικοί αγωγοί όπλων

Καλωσορίσατε, λοιπόν, στον Ψυχρό Πόλεμο – αν και χωρίς κομμουνισμό. Θα ήταν ρετρό, εξάλλου, να υπάρχει στις μέρες μας ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», όπως τον είχε ορίσει το μεταπολεμικό δυτικό αφήγημα.

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν ανακοίνωσε προ ημερών την αποστολή νέας στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία εκτιμώντας – στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες – ότι ο πόλεμος «θα συνεχιστεί για αρκετό χρονικό διάστημα ακόμα».

Με την πολιτική Μπάιντεν ανοίγονται νέοι «αγωγοί» εξοπλισμών όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά σε όλες τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με τη μορφή εγγυήσεων για δάνεια για την αγορά όπλων, ύψους 2,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε 18 χώρες. Στόχος είναι να ακυρωθεί σταδιακά το οπλοστάσιο που υπάρχει στην ανατολική Ευρώπη με σοβιετική τεχνολογία και να αντικατασταθεί από τα δικά μας, ωραία και σύγχρονα όπλα…

Σύμφωνα με τους αναλυτές το αμερικανικό Πεντάγωνο εξετάζει σχέδια για τη συνέχιση της υποστήριξης προς το Κίεβο μακροπρόθεσμα, ακόμα και μετά τον τερματισμό του πολέμου στη Ρωσία. Στην ουσία, δηλαδή, οι ΗΠΑ μετατρέπουν σε προτεκτοράτο την Ουκρανία, τόσο μέσω του χρέους (που συσσωρεύει ο πόλεμος), όσο και μέσω της στρατιωτικής βοήθειας. Και δεν είναι μόνο οι Ουκρανοί που επιβιβάζονται στο τρένο που τους πηγαίνει μακριά από την Ευρώπη, είναι όλες οι χώρες που κάποτε ήταν δεμένες στο σοβιετικό άρμα.

Ποιος χάνει

Αυτή η συνθήκη που δημιουργείται στην καρδιά της Ευρώπης έχει τρεις χαμένους:

● Την ίδια την Ουκρανία, που είχε στόχο την ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά γίνεται αμερικανική επαρχία.

● Την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα έπρεπε να είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να καθορίζει το μέλλον της ηπείρου με στόχο την ασφάλειά της.

● Τη Ρωσία, που εισέβαλε στην Ουκρανία για να αποτρέψει τη διείσδυση του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορά της και τελικά με τον πόλεμο πρόσφερε στις ΗΠΑ τα προσχήματα για τη μετατροπή του ουκρανικού εδάφους σε μια μεγάλη ΝΑΤΟϊκή βάση.

Η Μόσχα, δηλαδή, πρόσφερε στην Ουάσιγκτον αυτό που αναζητούσε μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου: τον νέο εχθρό, τον οποίον μπορεί να επικαλούνται οι Αμερικανοί κάθε φορά που θέλουν να προωθήσουν ένα νέο σχέδιο.

«Πεδίο βολής φθηνό»

Η επ’ αόριστον συνέχιση του εξοπλισμού της Ουκρανίας και η δημιουργία ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος στρατιωτικής εκπαίδευσης Ουκρανών από τους Αμερικανούς θα παρουσιαστεί ως στήριξη προς το Κίεβο, αλλά δείχνει με σαφήνεια τον «οδικό χάρτη» που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή και τους στόχους τους.

Είναι προφανές ότι οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει το παιχνίδι και για άλλη μια φορά, με την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και αποφασιστικότητας που τους διακρίνει, επιτρέπουν να μετατραπεί η Γηραιά Ήπειρος σε «πεδίο βολής φθηνό»…

Πέρα από τις αναταράξεις που προκαλεί η πολεμική σύγκρουση καθ’ εαυτήν, οι Ευρωπαίοι υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας. Η εκτόξευση των τιμών της ενέργειας πλήττει – τουλάχιστον προσώρας – μόνο τους Ευρωπαίους. Οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να δαπανήσουν συνολικά 500 δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση της κρίσης, έχοντας χάσει το φθηνό ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και στρέφονται (τυχαίο, άραγε;) στο ακριβότερο αμερικανικό LNG.

Οι Βρυξέλλες δηλώνουν ότι ανησυχούν για την αύξηση του ενεργειακού κόστους, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και περιορίζονται στη διαχείριση των συνεπειών. Πρόκειται τελικά για ένα πρόβλημα που διογκώθηκε εξαιτίας της πολιτικής ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής ηγεσίας και θα κληθούν να το πληρώσουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι.

Προσπαθούν οι ηγέτες μας να πείσουν ότι αυτό είναι το… τίμημα της δημοκρατίας. Το τίμημα της υπεράσπισης των δυτικών αξιών έναντι του ρωσικού αυταρχισμού. Κι αν για το δεύτερο σκέλος (τον ρωσικό αυταρχισμό) δεν υπάρχει ούτε ίχνος αμφιβολίας, για το πρώτο («δυτικές αξίες») πρέπει να γίνει αρκετή κουβέντα.

● Οι υπερασπιστές των «δυτικών αξιών» και του «φιλελεύθερου μοντέλου» δεν είναι αυτοί που συνάπτουν συμφωνίες με ηγέτες αυταρχικών καθεστώτων, όπως για παράδειγμα με τη σαουδαραβική ηγεσία, που στην κυριολεξία τεμαχίζει όποιον διαφωνεί;

● Στους κόλπους του «φιλελεύθερου μοντέλου» δεν έχουν αναπτυχθεί καθεστώτα που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. η Τουρκία;

● Τις «δυτικές αξίες» δεν επικαλούνται χώρες με ρατσιστικές θέσεις, όπως η Ουγγαρία;

Εκτός κι αν όλα τούτα είναι λεπτομέρειες, όταν έρχεται η ώρα να στοιχηθούν οι στρατιώτες πίσω από τον στρατηγό. Και στην εποχή του Νέου Ψυχρού Πολέμου ο Δυτικός στρατηγός είναι Αμερικανός. Οι Ευρωπαίοι το πολύ – πολύ μπορούν να ελπίζουν σε δυο… σαρδέλες στο μανίκι. Μέχρι για λοχίες δηλαδή.

Διαβάστε επίσης:

Σκηνικό ελληνοτουρκικού πολέμου: Οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες και οι πάγιες αναθεωρητικές θέσεις της Άγκυρας

Κυβέρνηση: Εις αναζήτησιν της «χαμένης» μεσαίας τάξης

ΣΥΡΙΖΑ-ΔΕΘ: Κυβερνητικό πρόγραμμα με άμεσα μέτρα και δομικές παρεμβάσεις