Τέσσερις γυναίκες αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις ανέσεις των σπιτιών τους και να εγκατασταθούν για πέντε μήνες σε ένα νησάκι στην Ανταρκτική.

Δεν θα έχουν τρεχούμενο νερό, ούτε τις τουαλέτες που έχουμε όλοι στα σπίτια μας. Η αποστολή τους θα είναι να μετρούν πιγκουίνους και να διαχειρίζονται το πιο απομακρυσμένο ταχυδρομείο στον πλανήτη. Ακούγεται σαν σενάριο ταινίας, αλλά είναι μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία.

Οι τέσσερις γυναίκες επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 6.000 υποψήφιους για τη δουλειά αυτή και θα εγκατασταθούν στο ιστορικό λιμάνι Λοκρόι, στο νησάκι Γκούντιερ στην Ανταρκτική.

Είναι η Κλερ Μπάλαντιν, η Μέιρι Χίλτον, η Νάταλι Κόρμπετ και η Λούσι Μπρούζον, οι οποίες θα ταξιδέψουν 9.000 μίλια από τη Βρετανία για να εγκατασταθούν για πέντε μήνες στο λιμάνι Λοκρόι, όπου οι εγκαταστάσεις ανοίγουν για πρώτη φορά μετά την πανδημία.

Η δουλειά τους θα είναι να φροντίζουν τις εγκαταστάσεις, όπου εκτός από το ταχυδρομείο, υπάρχει ένα μικρό μουσείο (το πιο απομακρυσμένο μουσείο στον κόσμο), τα οποία ανήκουν στη δικαιοδοσία του Βρετανικού Ιδρύματος της Κληρονομιάς της Ανταρκτικής.

Οι τέσσερις γυναίκες θα έχουν να αντιμετωπίσου την παγωνιά -τα θερμόμετρα δεν ανεβαίνουν πάνω από τους 0 βαθμούς- και το φως της μέρας που διαρκεί σχεδόν όλο το 24ωρο. Θα μοιράζονται το νησάκι Γκούντιερ με μία αποικία πιγκουίνων, τους οποίους θα αναλάβει να παρατηρεί η κ. Χίλτον.

«Θα είναι η πρώτη μου φορά στην Ανταρκτική και είμαι ενθουσιασμένη που θα δω τη λευκή ήπειρο. Δεν έχω ιδέα τι θα αντιμετωπίσουμε όταν φτάσουμε εκεί, πόσο κρύο θα έχει κι αν θα πρέπει να σκάβουμε μέσα στο χιόνι για να πάμε στο ταχυδρομείο. Είμαι βιολόγος, άρα προσωπικά ανυπομονώ να δω τους πιγκουίνους και τα άλλα είδη της άγριας φύσης, όπως τα θαλάσσια πουλιά και τις φάλαινες», δηλώνει η κ. Χίλτον, που είναι από την Σκωτία.

Συντονίστρια της ομάδας θα είναι η κ. Μπρούζον, η οποία θα έχει την ευθύνη της διαχείρισης των πλοίων που φτάνουν στο νησί. Έχει περάσει ήδη τρεις μήνες στο νορβηγικό αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, στον Αρκτικό Κύκλο και περιγράφει τη νέα περιπέτειά της σαν ένα «όνειρο ζωής».

Η κ. Μπάλαντιν μόλις τελείωσε το μάστερ της στις επιστήμες της γης, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και θα έχει την ευθύνη για τη διαχείριση των περίπου 80.000 καρτών που ταχυδρομούνται κάθε χρόνο από το λιμάνι Λοκρόι, σε παραλήπτες σε περισσότερες από 100 χώρες.

«Ανυπομονώ να πατήσω στο Νησί Γκούντιερ και να ακούσω την κακοφωνία των πιγκουίνων, να δω τους παγετώνες και τα βουνά Φίεφ και να μπορώ να αποκαλώ σπίτι μου αυτό το περιβάλλον για λίγους μήνες», λέει η 23χρονη από το Λίνκολνσάιρ.

Η κ. Κόρμπετ, που παντρεύτηκε πριν από λίγο καιρό, δούλευε στο εμπόριο σχεδόν μια δεκαετία και θα έχει την ευθύνη διαχείρισης του καταστήματος με είδη δώρων και αναμνηστικά και προτίμησε τη δουλειά αυτή από τον σύζυγό της… «Θα είναι ένας σόλο μήνας του μέλιτος», λέει χαριτολογώντας, αφού ξέρει πως το… σόλο θα κρατήσει πέντε μήνες…

Η ιστορία του λιμανιού Λοκρόι

Το λιμάνι Λοκρόι είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για τα πλοία, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι φαλαινοθήρες στις αρχές του 20ού αιώνα και γι’ αυτό επιλέχτηκε για να γίνει βρετανική βάση με μόνιμη παρουσία σε αυτή τη γωνιά της Ανταρκτικής.

Η Βάση Α, που δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 1944 στο πλαίσιο της πολεμικής επιχείρησης με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ταμπάριν» χτίστηκε στα δυτικά του λιμανιού και επιβλέπει ένα σημείο όπου συναντώνται τρεις θαλάσσιοι δρόμοι, με φόντο τους παγετώνες της δυτικής Ανταρκτικής.

Για περισσότερο από έναν αιώνα το λιμάνι Λοκρόι ήταν καταφύγιο για εξερευνητές, φαλαινοθήρες, επιστήμονες και ναυτικούς. Σήμερα είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός για τους ξένους που επισκέπτονται την Ανταρκτική.

Η επιχείρηση Ταμπάριν

Επρόκειτο για μία απόρρητη αποστολή που ξεκίνησε το 1944 με στόχο να δημιουργηθεί μόνιμη βρετανική παρουσία στην Ανταρκτική, από την οποία προέκυψαν και εδαφικά δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτής της αποστολής δημιουργήθηκαν εγκαταστάσεις χειμερινής διαβίωσης και το λιμάνι Λοκρόι ήταν το πρώτο μέρος που εποικίστηκε από τους Βρετανούς.

Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν και επιστήμονες που έκαναν έρευνες για το περιβάλλον και το λιμάνι Λοκρόι χαρακτηρίστηκε «Ιστορικός Τόπος και Μνημείο», το 1995.

Σήμερα υπολογίζεται ότι το επισκέπτονται 18.000 άνθρωποι τον χρόνο.

Στο λιμάνι υπάρχουν τρία κτήρια. Το μεγαλύτερο είναι ο Οίκος Μπράνσφιλντ, όπου στεγάζονται το μουσείο, το ταχυδρομικό γραφείο και ένα κατάστημα αναμνηστικών. Το κεντρικό κτήριο του Οίκου Μπράνσφιλντ χτίστηκε στα χρόνια της Επιχείρησης Ταμπάριν, αλλά έχουν γίνει προσθήκες στο πέρασμα των χρόνων. Το δεύτερο κτήριο είναι στην αποβάθρα των πλοίων, που χτίστηκε το 1957 και το τρίτο είναι ένα σύγχρονο αντίγραφο του οικήματος που είχε χτιστεί το 1944, αλλά κατέρρευσε το 1994 και το οποίο χρησιμοποιείται από το προσωπικό.

Διαβάστε επίσης:

Στο στόχαστρο της ΕΕ η Γερμανία – «Κάνει το δικό της παιχνίδι»

Βραβεία Νόμπελ: Οι Ασπέ, Κλόζερ και Τσάιλινγκερ τιμήθηκαν με το Νόμπελ Φυσικής

Ανάλυση FT: Τα σενάρια ρωσικού πυρηνικού πλήγματος στην Ουκρανία – Η διαφορά «τακτικών» και «στρατηγικών» όπλων (Videos)