Όταν μία παρατεταμένη εκκρεμοδικία ετών δυναμώνει ευλόγως τους ψιθύρους παραγραφής των αδικημάτων, τότε πραγματικά δε μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου.

Δυστυχώς τη σκυτάλη της απερχούσης θλιβερής κυβέρνησης, ομολογεί η θλιβερή, επί του θέματος και των ημερών, δική σας αποτυχία.

Η ντροπή φτάνει ως το μεδούλι ,αφού η ¨ωσαννά¨ εξεύρεση ημερομηνίας έναρξης της δικής, σχεδόν μισή δεκαετία μετά, προσέκρουσε επιτόπου στις ασφυκτικά στενές πύλες της δικαστικής αιθούσης. Στο ίδιο δηλαδή το σπίτι της δικαιοσύνης. Εκεί που αναμετριέται το δίκαιο με το άδικο. Εκεί που η ύψιστη αρετή, ορίζει τις αποφάσεις της και απονέμει το δίκαιο.

Και όσο το ροκάνισμα του χρόνου συνεχίζεται, όσο ετεροχρονίζεται με νέα εμπόδια η δικαίωση των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς, τόσο οι πολίτες, αδυνατώντας να εξεύρουν κάποιο καταφύγιο δικαίου, θα χάνουν την εμπιστοσύνη τους, τόσο η κοινωνία θα κοχλάζει το θυμό της.

Κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της δικαιοσύνης και η απόδοση ευθυνών, δίχως καμία άλλη ανοχή ή καθυστέρηση, επιβάλλεται.

Φαίνεται ότι σα να παγιδευτήκαμε στην επιτυχία της ψηφιακής διακυβέρνησης, με αντίτιμο την ταυτόχρονη αναχώρηση από τον παράγοντα άνθρωπο. Και η ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου, είναι κάτι απείρως πιο σύνθετο ή πιο απλοϊκό αν προτιμάτε, κάτι ωστόσο ανώτερο και υψηλότερο της απρόσωπης ψηφιοποιημένης μας εποχής.

Μιας εποχής που σε καμία περίπτωση δε μπορεί να μεταχειριστεί την ανθρώπινη ψυχή, ως μία σαρωτική στοίβαξη τεράστιων όγκων πληροφοριών σε ελάχιστα μικρούς χώρους … όπως εκείνους της δικαστικής αιθούσης … (μεταφορικά μιλώντας )

Διαβάστε επίσης:

Στήριξη της εργασίας και μείωση των ανισοτήτων για βιώσιμη ανάπτυξη – Τρεις άξονες ενίσχυσης εργαζομένων και συνταξιούχων

Τα σκάνδαλα και η «μανιέρα»

Εκπόρνευση: Μια μακρά διαδικασία