Για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και τη ζωή σε ίδρυμα μίλησε σήμερα στην ΕΡΤ ο συγγραφέας, Πέτρος Τατσόπουλος.

Φιλοξενούμενος στην εκπομπή «Συνδέσεις», ο κ. Τατσόπουλος μίλησε αρχικά για το «ταξίδι» του από το ίδρυμα, στο οποίο έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, σε μία ανάδοχη οικογένεια.

«Πραγματικά η εμπειρία η δικιά μου, η οποία είναι μία από τις χιλιάδες εμπειρίες μόνο στην Ελλάδα και φυσικά τις εκατοντάδες χιλιάδες, έχει να κάνει με το ίδρυμα στο οποίο είχα φιλοξενηθεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, δηλαδή μιλάμε για τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960. Τότε το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως (ΠΙΚΠΑ) στεγαζόταν και ίσως να στεγάζεται ακόμα, στην Πεντέλη. Ήταν η πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και το μότο ήταν “υπό την υψηλή προστασίαν της βασιλίσσης”, ήταν ένα δημιούργημα της Φρειδερίκης, οπότε ο χαρακτήρας της διαπαιδαγώγησης, όπως γίνεται αντιληπτό, ήταν μέσα στο κλίμα αυτό και μετά τη λήξη του εμφυλίου επικρατούσε ένας θρησκευτικός, πατριωτικός χαρακτήρας.

Έζησα πολύ λίγο εκεί, 3-4 χρόνια, γιατί βρέθηκε μία ανάδοχη οικογένεια που τότε λειτουργούσαν ως εξωτερικοί συνεργάτες του ΠΙΚΠΑ, ήταν συνήθως φτωχές οικογένειες που έπαιρναν ένα μικρό επίδομα από το ίδρυμα για να σε μεγαλώσουν, γιατί ενώ δεν είχες τα δικαιώματα του υιοθετημένου, είχες την ευκαιρία να μεγαλώσεις σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, να μην ιδρυματοποιηθείς, όπως συνηθίσαμε να λέμε», ανέφερε.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην εμπειρία του όταν βρέθηκε, ενήλικος πια, ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός μέσα στο Ίδρυμα Αγωγής Ανηλίκων στον Κορυδαλλό, όπου όπως περιέγραψε η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη.

«Ήταν σαν να είναι ένα καθημερινό οπτικό μήνυμα προς αυτά τα παιδιά, τα οποία είχαν φύρδην μίγδην μαζευτεί μέσα σ αυτό το ίδρυμα. Υπήρχαν παιδιά που ήταν απλώς άτακτα και μετά από καταγγελία των δικών τους γονιών είχαν βρεθεί στο ίδρυμα. Ήταν παιδιά χωρισμένων γονιών που πάλι μετά από καταγγελία των γονιών και εισαγγελική εντολή είχαν βρεθεί μέσα στο ίδρυμα και ήταν και μερικά παιδιά πολύ παραβατικά. Τα παιδιά έμεναν μόνα τους με τους παιδονόμους. Η δουλειά του παιδονόμου ήταν να επικρατεί η ησυχία και η τάξη μέσα στον θάλαμο. Μιλάμε για παιδιά όλων των ηλικιών που ζούσαν σε στρατιωτικούς θαλάμους και μπορούσαν να δεχθούν οποιαδήποτε παρενόχληση […] Σε εμάς ή στη διοίκηση θα απευθύνονταν αυτά τα παιδιά αλλά θα ήταν πάντα ο λόγος σου απέναντι στον δικό μου. Το μεγαλύτερο παιδί που θα είχε ασκήσει βία δεν θα το παραδεχόταν, ο παιδονόμος δεν θα το παραδεχόταν, η διοίκηση δεν θα το παραδεχόταν…», σχολίασε.

Μιλώντας για τις καταγγελίες που αφορούν τη δομή της «Κιβωτού του Κόσμου», ανέφερε πως «δεν μπορεί ένας χώρος ανεξέλεγκτος να μη διασφαλίζει τουλάχιστον το μίνιμουμ προστασίας για ένα παιδί που θέλει να καταγγείλλει κάτι, γιατί ένα παιδί που θα ήθελε να καταγγείλλει μία κακοποίηση ή μία παραβατική συμπεριφορά θα έπρεπε να το πει που; Να το πει στον θύτη του; Πείτε ότι κάποια στιγμή κατάφερνε και έβγαζε το μήνυμα του εκτός στέγης του ιδρύματος, μετά αυτό το μήνυμα για να φτάσει στον εισαγγελέα και να ασχοληθεί ο εισαγγελέας με την καταγγελία αυτή θα έπρεπε να περάσει ένας εύλογος χρόνος, πολύ μεγάλος, ίσως και μήνες, που όλο αυτό το διάστημα το παιδί θα συνέχιζε να συγκατοικεί με τον θύτη του και μάλλον με τον θυμωμένο θύτη του. Είναι μία καθημερινότητα. Και ο θρησκευτικός προσανατολισμός συμβάλλει στην ευκολία της παραβίασης, διότι με δύο τρόπους υφίσταται αν θέλετε ένα θρησκευτικό bullying απέναντι σε αυτά τα παιδιά: ο ένας τρόπος είναι με τη διαπαιδαγώγησή τους στο φόβο του Θεού ότι δε θα το πεις γιατί ο Θεός σε βλέπει και θα σε τιμωρήσει. Το άλλο είναι ότι ακριβώς δεν κατάλαβες το είδος της αγάπης μου και της στοργής μου και το παρερμηνεύσες ως σεξουαλική κακοποίηση. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι χειραγώγησης μέσα σε αυτά τα ιδρύματα».

Μιλώντας για τον τρόπο λειτουργίας των ιδιωτικών δομών προστασίας ανηλίκων, εστίασε στο ότι έλκουν κάθε είδους χορηγούς, ακριβώς διότι θεωρείται ως φοβερό διαπιστευτήριο η θρησκευτική ταυτότητα του ιδρύματος.

Σύμφωνα με τον κ. Τατσόπουλο, «το διαχρονικό σκάνδαλο στην περίπτωση αυτή, είναι ότι το ιδανικό ίδρυμα θα πρέπει να φροντίζει για την γρηγορότερη αποιδρυματοποίηση των παιδιών».

Ωστόσο, όπως είπε, αυτό είναι λίγο παράδοξο, διότι το ίδιο το ίδρυμα θα πρέπει να στραφεί εναντίον του εαυτού του, δηλαδή θα πρέπει να λειτουργεί εναντίον των δικών τους συμφερόντων.  «Όταν προτάσεις τα συμφέροντα του ιδρύματος και λες ότι για να πάρω επιδότηση κρατική επιδότηση πέρα από τις ιδιωτικές χορηγίες, πρέπει να έχω το συγκεκριμένο αριθμό τροφίμων, άρα έχεις κάθε συμφέρον να εμποδίσεις αυτά τα παιδιά να πάνε σε ανάδοχες οικογένειες ή να πάνε να υιοθετηθούν και στην ουσία λειτουργείς εναντίον των παιδιών» κατήγγειλε ο συγγραφέας.

Διαβάστε επίσης:

Δίκη Φιλιππίδη: «Είχε εμμονή με τη Λένα Δροσάκη» – Τι κατέθεσε η Κάτια Δανδουλάκη

Δεν μπορεί να πάρει το πτυχίο του λόγω χρέους 150 ευρώ στη φοιτητική εστία

Τροχαίο με εγκατάλειψη στη Θεσσαλονίκη: Παραδόθηκε ο οδηγός που παρέσυρε την 21χρονη φοιτήτρια