Το πολιτικό μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη, που ο τίτλος του παραπέμπει στην ομώνυμη θρησκευτική εικόνα του Αγίου Όρους, όπου ο Εσταυρωμένος δέχεται την έσχατη ταπείνωση, και διοχετεύει την αφήγησή του στις τραυματικές στιγμές της σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας, διασκεύασε σε θεατρικό έργο και σκηνοθέτησε ο Παντελής Φλατσούλης.

«Η άκρα ταπείνωση» είναι επικεντρωμένη στα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου του 2012 με το συλλαλητήριο ενάντια στην ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, που άφησε πίσω του μια φλεγόμενη Αθήνα, τη φτωχοποίηση των ανθρώπων, την ανεργία να καλπάζει, το φαινόμενο των νεοαστέγων και την άνοδο του φασισμού.

Η συγγραφέας προτάσσει στο έργο της τις περιπέτειες δύο ηλικιωμένων γυναικών, παλιών αγωνιστριών του Πολυτεχνείου, έγκλειστες σε μια ψυχιατρική δομή, που βρέθηκαν κρυφά εκείνη τη νύχτα στην καρδιά των γεγονότων, αλλά και εκσφενδονίζει τις ακραίες απόψεις του αναρχικού γιου της μίας και του χρυσαυγίτη γιου της μετανάστριας που τις φροντίζει. Ταυτόχρονα, με το βλέμμα στραμμένο στη σύγχρονη πραγματικότητα, ανοίγει διάλογο «με τις σημερινές εξεγέρσεις, τη μεγάλη ανατροπή της ζωής τα τελευταία χρόνια, τη μνήμη και την Άκρα Ταπείνωση του άστεως» (σημείωμα από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος).

Και θέτει, μεταξύ άλλων, κάποια εύλογα ερωτήματα: Ποια είναι σήμερα η σχέση μας με την εποχή του Πολυτεχνείου; Ποιο πολιτικό και υπαρξιακό αντίκτυπο είχε η περίοδος της κρίσης; Πώς μπορούν οι γενιές που έρχονται στο προσκήνιο να προχωρήσουν σε καινούριους δρόμους, χωρίς, όμως, αυτό να συνεπάγεται τη λήθη;

Στην παράστασή του, ο Παντελής Φλατσούλης μπλέκεται σε έναν ωκεανό πληροφοριών, επιχειρώντας να σκάψει στο παρελθόν και να αφουγκραστεί το παρόν και το μέλλον των χαρακτήρων που αναφέρονται στο βιβλίο.

Νέοι άνθρωποι δίνουν ζωή σ’ αυτά τα πρόσωπα, τα «αναπαριστούν» μέσα από φωτογραφίες, αναρωτιούνται για την εξέλιξή τους. Και, παράλληλα, ο σκηνοθέτης διατηρεί σχεδόν ολόκληρη την αφήγηση της λογοτεχνικής ιστορίας, ενώ χρησιμοποιεί πολλά τεχνολογικά μέσα για να αποδώσει τα μηνύματά της, να ερευνήσει την αλήθεια των καθοριστικών γεγονότων που περιγράφει το κείμενο και να μας ωθήσει στην επανεξέτασή τους.

Κατ’ επέκταση βλέπουμε μια σχεδόν συνεχή, ταυτόχρονη κινηματογράφηση, μεγεθυντικούς φακούς, επικόλληση φωτογραφιών στους τοίχους, ανασκαφή ντοκουμέντων, έξοδο των ηθοποιών στους δρόμους του Θησείου και την παράλληλη μετατροπή τους στους ρόλους του σκηνοθέτη, του κινηματογραφιστή και του ερμηνευτή.

Στοιχεία, δηλαδή, στα οποία εστιάζει κατά κόρον η σκηνοθεσία, στοχεύοντας σε μια «νέα εμπειρία», τα οποία, όμως, δεν είναι καν πρωτότυπα, καθώς τα πρωτοχρησιμοποίησε παλαιότερα γνωστός Έλληνας δημιουργός. Και στην προκειμένη περίπτωση λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, καταβροχθίζοντας σε πολλά σημεία την ουσία αυτού του πολύπλευρου καλλιτεχνικού οικοδομήματος.

Οι ηθοποιοί Δήμητρα Βλαγκοπούλου και Λάμπρος Γραμματικός εκτέλεσαν πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Ξεχώρισαν ο Βαγγέλης Αμπατζής και η Μάριαμ Ρουζάτζε.

Διαβάστε επίσης:

Κάννες: Πρεμιέρα με το «Jeanne du Barry» – Η κινηματογραφική επιστροφή του Τζόνι Ντεπ

Γιώργος Λάνθιμος: Στηρίζει τη διάσωση των ιστορικών κινηματογράφων Ιντεάλ, Άστορ και Ίριδα (Video)

Joker: Folie à Deux – Ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της πολυαναμενόμενης ταινίας