«Παρακαλώ, μην χειροκροτήσετε». Αυτή είναι η επιθυμία του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ για την άκρως σκληρή, αντιπολεμική παράσταση του «Der Wij/Biι», που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Και έχει απόλυτα δίκιο. Γιατί στο δικό του κείμενο, το εμπνευσμένο από την ομώνυμη φανταστική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ (1835), που γράφτηκε σε συνεργασία με τον νέο Ουκρανό συγγραφέα Μπόνταν Πανκρουχίν, ο θεατής μένει ενεός από τον τρόμο, ενώ η βιαιότητα καταβροχθίζει κάθε αντίστασή του.

Σε μια εποχή που ο πόλεμος κυλά στις φλέβες όλου του κόσμου, και έχοντας ως παράδειγμα τη σφαγή στην Ουκρανία, ο Σερεμπρένικοφ τον ταυτίζει με ένα τέρας, το Biι. Αυτός ο δαίμονας από τον κάτω κόσμο, βγαλμένος από τη σλαβική μυθολογία, μόλις ανοίξει τα μάτια του σκοτώνει όποιον αντικρίζει.

Και εμείς τι κάνουμε άραγε; Κλείνουμε τα μάτια και πυροβολούμε; Κοιτάμε σε άλλη κατεύθυνση ή αντιστεκόμαστε στη φρίκη που μας περιβάλλει; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτει ο Σερεμπρένικοφ στο καυτό του σχόλιο εναντίον όλων των αιματηρών συγκρούσεων που κλέβουν την ανθρωπιά του κόσμου.

Ρεαλιστικό, ωμό, τρομακτικό, το «Der Wij» δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε κάποια από τις συμβατικές θεατρικές κατηγορίες. Φλερτάροντας με το σωματικό θέατρο και το θέατρο ντοκουμέντο, χρησιμοποιώντας συμβολισμούς και ενσωματώνοντας άγρια ντοκουμέντα, μαρτυρίες και βίντεο από τις πρόσφατα κατεστραμμένες πόλεις της Ουκρανίας, στόχο του έχει να ταρακουνήσει συθέμελα το κοινό.

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα σκοτεινό, ουκρανικό καταφύγιο, όπου αρχικά ένας Ρώσος αιχμάλωτος γίνεται αντικείμενο εκδίκησης οργισμένων ανδρών. Ακολουθούν μια σειρά από σπονδυλωτές ιστορίες που αποκαλύπτουν τον κυνισμό και την κτηνωδία που συνοδεύουν κάθε πόλεμο.

Σε αντίθεση με όλη αυτή την ανθρώπινη εξαθλίωση, ο σκηνοθέτης λειαίνει την παράστασή του με ποιητικές ανάσες. Όπως όταν ένας Ρώσος στρατιώτης διαβάζει το σαιξπηρικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε μια νεκρή κοπέλα ή όταν ο Biι παρουσιάζεται ως πληθωρικός περφόρμερ βερολινέζικου καμπαρέ για να μας παροτρύνει ειρωνικά να γελάσουμε και να δηλώσει πως ακόμα και ο πόλεμος συνηθίζεται.

Ωστόσο το κείμενο έχει πολλές δραματουργικές αδυναμίες, περιέχει ετερόκλητα στοιχεία που αποπροσανατολίζουν τον θεατή και η φλυαρία του κουράζει.

Ο Ρώσος σκηνοθέτης που, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ζει εξόριστος στη Γερμανία, πλαισίωσε την παράστασή του με ικανούς Γερμανούς, Ρώσους και Ουκρανούς ηθοποιούς (ο καθένας μιλούσε τη γλώσσα του), οι οποίοι, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, μοιράζονται τις ίδιες ιδέες.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, περιπέτεια και «Η Τελευταία Νύχτα του Φράνκο Αμόρε»

Νανά Μούσχουρη: Την «πέθανε» γνωστός Ιταλός φαρσέρ με ανάρτηση που αποδιδόταν στον υπηρεσιακό υπουργό Πολιτισμού

Ζουγανέλη για Μαρκόπουλο: «Αντίο μεγάλε μαέστρο» (Photos)