Για όσους έχουμε επιλέξει να συνδέσουμε την επαγγελματική μας δραστηριότητα με τη στήριξη των ευάλωτων κάθε τραγωδία με θύματα κατατρεγμένους δεν μας προκαλεί μόνο οδύνη αλλά και προβληματισμό για τα όρια και το νόημα της δικής μας προσπάθειας.

Για να αισθανθούμε καλύτερα δεν αρκεί να επικαλεστούμε, για παράδειγμα, το πρόγραμμα για τους πρόσφυγες που υλοποιεί η δική μας οργάνωση (ΕΠΑΨΥ) στη Σάμο σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Ούτε την ταχύτητα με την οποία πήγε και δικό μας κλιμάκιο στην περιοχή για να προσφέρει πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας. Αλίμονο. Αυτό είναι το λιγότερο.

Αλλά τι θα ήταν το περισσότερο; Οσοι φορείς και αν ασχοληθούν με την υποστήριξη προσφύγων και μεταναστών, όσο και αν ασχοληθούν, το πρόβλημα θα παραμείνει δραματικό και άλυτο όσο συνεχίζεται η πολιτική των κλειστών συνόρων στην ΕΕ με την επιδότηση των χωρών υποδοχής για να λειτουργούν σαν ασπίδες ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών με κάθε τρόπο – ακόμη και με αίμα.

Απελπισμένοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πέφτουν θύματα αδίστακτων διακινητών που τους πουλούν ακριβά την προοπτική μεταφοράς τους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ο πόλεμος, η φτώχεια, η ανελευθερία, οι διωγμοί, σύντομα και η κλιματική αλλαγή, θα τους ωθούν να αναζητούν οποιαδήποτε διέξοδο ρισκάροντας ακόμη και τη ζωή τους.

Το μόνο ίσως που μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ αυτή τη φοβερή κατάσταση εμείς, πολύ μικροί μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο, είναι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας όσοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες, να στεκόμαστε όλοι μαζί στη σωστή πλευρά, με το δίκιο και με την αλληλεγγύη, και, χωρίς κραυγές, να προσφέρουμε όποια βοήθεια μπορούμε για να μην μένει ο χώρος ελεύθερος για τους δουλέμπορους και τους ηθικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων.

*Ο Δ. Γαλάνης είναι κοινωνικός λειτουργός, πρόεδρος της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας (ΕΠΑΨΥ)

Διαβάστε επίσης:

Η γεωργική έρευνα ως θεμέλιο ανάπτυξης της χώρας

Ηγεμονία και πειρασμοί για τον Μητσοτάκη

Ζητείται αντιπολίτευση!