Δεν είναι, πράγματι, ελληνικό φαινόμενο και πρωτοτυπία η ραγδαία άνοδος της Ακροδεξιάς, όπως αποτυπώθηκε (και) στο αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών.

Αλλού (Γερμανία, Γαλλία, αλλά και σε πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ) τα πράγματα (αριθμητικά) είναι κατά πολύ χειρότερα, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο ευρωπαϊκό «βασίλειο» της «Ευημερίας». 

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει ευημερία παρά μόνο για ολοένα και μικρότερο ποσοστό των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Η πλειονότητα των εργαζομένων στην Ευρώπη παλεύει για να τα φέρει βόλτα, με τις στοιχειώδεις δημόσιες παροχές (Υγεία, Παιδεία) να μειώνονται ραγδαία και τα κράτη να «απαλλάσσονται» για χάρη των ιδιωτικών συμφερόντων από βασικές υποχρεώσεις προς τους πολίτες τους. Την ίδια στιγμή η συσσώρευση πλούτου από ελάχιστους δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των δυτικών δημοκρατιών. 

Την ίδια ώρα, και απέναντι στην ελίτ του πλούτου, στις ευρωπαϊκές κοινωνίες καταγράφεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό (αγγίζει το 1/3) που είναι εντελώς στην «απέξω» και κινείται στο όριο της απόλυτης ανέχειας. 

Τα συστημικά κόμματα (δεξιά, χριστιανοδημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά) που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν εξαντλήσει τα περιθώρια χειραγώγησης των μαζών. Οι ίδιες υποσχέσεις (περί δικαιοσύνης, ευημερίας, ανάπτυξης κ.λπ.) έχουν επαναληφθεί και αθετηθεί τόσες φορές, που για τους (πολλούς) μη προνομιούχους αποτελούν πια κούφια λόγια. 

Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, ο λαϊκίστικος επιθετικός λόγος αποκτά ένταση και περιεχόμενο στα αυτιά των μη προνομιούχων που αναζητούν τους υπεύθυνους για την κατάστασή τους. Μαζί με τον προφανή στόχο, που είναι το σάπιο πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του, η μπάλα παίρνει τους μαύρους (όπως κάποτε έπαιρνε Εβραίους) ή μελαμψούς μετανάστες, τους γκέι κ.λπ., καθώς και τους «περίεργους» αλληλέγγυους όλων αυτών των «μιασμάτων». 

Η άνοδος της Ακροδεξιάς είναι το αναμενόμενο υποπροϊόν των οικονομικών/κοινωνικών/πολιτικών σχέσεων του παγκοσμιοποιημένου μας (καπιταλιστικού) κόσμου.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτή η άνοδος περιγράφει την πολιτική αποτυχία της Αριστεράς (σε κάθε της εκδοχή) να υποδείξει ένα διαφορετικό μοντέλο που να υπονομεύει τους δεσμούς που διαμορφώνει η ακροδεξιά με το «κοινό» της. 

ΥΓ.: Το γεγονός ότι ο καταδικασμένος νεοναζί και έγκλειστος στη φυλακή Ηλίας Κασιδιάρης κατάφερε να «πυροδοτήσει» την εκλογική εκτόξευση και είσοδο στη Βουλή των Σπαρτιατών, έχουμε την εντύπωση ότι, εκτός από την ύπαρξη ενός αριθμού αμετανόητων ναζί μέσα στην ελληνική κοινωνία, αποδεικνύει την (ύποπτη) απάθεια της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών, καθώς και την αποτυχία/αδυναμία της Αριστεράς να ανταποκριθεί σε έναν από τους βασικότερους ρόλους και το καθήκον της… 

Διαβάστε επίσης:

Το πικρό ποτήρι της ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ

Γιατί «αυτοί είναι» και δεν αλλάζουν!

Η ερήμωση της υπαίθρου απαξίωσε δραματικά τον ρόλο του γεωργού