Μέχρι να εμφανιστεί ο Στέφανος Κασσελάκης και να αλλάξει όλα τα δεδομένα στον ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Τζουμάκας ζούσε το μύθο του στην κούρσα διαδοχής.

Ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του τον Ιούλιο σε μία κεντρική επιτροπή, που ήταν ζαλισμένη από τη συντριβή των εκλογών και ήταν έτοιμη να εγκρίνει οποιονδήποτε ήθελε να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος, βρέθηκε κι αυτός στην πρώτη γραμμή.

Η διαδικασία εκείνη, η έγκριση υποψηφιοτήτων δια απόφασης της κεντρικής επιτροπής, ήταν ταμάμ για τον ίδιο. Ουδέποτε θα μπορούσε να εξασφαλίσει 30 υπογραφές μελών της κεντρικής επιτροπής όπως προβλέπει το καταστατικό (και παρουσίασε για παράδειγμα ο Κασσελάκης, όταν χρειάστηκε να μπει αργότερα στην κούρσα). Η Αχτσιόγλου, ο Παππάς και ο Τσακαλώτος δεν είχα πρόβλημα, αλλά ο Τζουμάκας ευνοήθηκε από αυτή τη συγκεκριμένη διαδικασία.

Όταν τον ρωτούσαν στο διάδρομο τότε του ξενοδοχείου όπου γίνονταν η συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής για το πώς και σκέφτηκε να είναι υποψήφιος αρχηγός, απαντούσε με έναν αυτάρεσκο και δήθεν αντισυστημικό τρόπο «γιατί όχι; Μόνο τα μιντιακά συστήματα να έχουν τον υποψήφιό τους σε αυτή την κούρσα. Όλα έχουν κι από ένα».

Η θεωρία αυτή περί «μιντιακού ελέγχου των κομμάτων της αριστεράς» δεν είναι καινούργια, δεν την πλασάρει τώρα ο Τζουμάκας. Με αυτή έκανε «καριέρα» για χρόνια στο ΠΑΣΟΚ και η αλήθεια είναι ότι αυτά του τα λογύδρια επηρέασαν σημαντικά την τροπή που πήρε η σύγκρουση Παπανδρέου – Βενιζέλου το 2007, ενισχύοντας τον μετέπειτα πρωθυπουργό να «τουμπάρει» τα αρχικά δεδομένα σε βάρος του και να επικρατήσει σε εκείνη τη μάχη.

Μόνο που ο Γιώργος Παπανδρέου δεν εκτίμησε τίποτα στον Στέφανο Τζουμάκα. Ούτε την προσωπική του πολιτική αξία (δεν εξέτασε καν το όνομά του για την κυβέρνηση του 2009), ούτε τις πολιτικές του θεωρίες – από τις λίγες ορθές πολιτικές αποφάσεις του Γιώργου! Αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία.

Έτσι, η απόφαση του Ιουλίου της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ τον έφερε ξανά στο προσκήνιο. Βρήκε κοινό να λέει τις ιστορίες του με έναν αγοραίο λαϊκισμό ντυμένο δήθεν με μία φιλοσοφημένη λαϊκότητα.

Τερατολογίες, εμβριθείς αναλύσεις μέσα στις οποίες «μπαίνεις» και χάνεις το δρόμο για να βγεις, ακραίες εκφράσεις και χαρακτηρισμούς, απλοϊκές συνωμοσιολογίες, σύμφωνα με τις οποίες η λέσχη Μπίλντεμπεργκ είναι παρθεναγωγείο μπροστά σε άλλα κέντρα που διαφεντεύουν στον κόσμο και άλλα ληρολογήματα διανθίζουν μία παραληρηματική ρητορική, που είναι μεν πρόσκαιρα διασκεδαστική, αλλά στην πλήρη ανάπτυξή της μπορεί να κάψει εγκεφαλικά κύτταρα.

Ο Τζουμάκας ανέβηκε στο βήμα του Διαρκούς συνεδρίου και ξέχασε να κατέβει. Σχεδόν τον παρακαλούσαν οι σύνεδροι να… ολοκληρώσει επιτέλους.

«Θέλω να τα πω» είπε δυο τρεις παρακαλετά εκλιπαρώντας το κοινό να τον ανεχτεί. Διότι εάν δεν τον άκουγα και κει, πού θα τον άκουγαν;

Η εμφάνιση του Κασσελάκη τού χάλασε τη μανέστρα. Και τον οργασμό στον οποίο βρισκόταν.

Οι παλιοί Πασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν έτοιμοι να τον ψηφίσουν για συναισθηματικούς λόγους και για την… «ιστορία» του τον εγκατέλειψαν, βλέποντας ότι η ψήφος τους μπορεί να έχει τελικά σημασία.

Για την ιστορία – μιας και ο λόγος – ο Τζουμάκας δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Όχι, δεν είναι σαν τον Κασσελάκη, όπως λένε κάποιοι. Πράγματι δεν είναι.

Ο Τζουμάκας ήταν υπεύθυνος του Επικεφαλής του Στρατηγικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας τον είχε εμπιστευτεί.

Και του ανέθεσε ένα σημαντικό ρόλο ελπίζοντας ότι θα προσέλκυε τους προοδευτικούς ψηφοφόρους.

Και ενώ ο Τσίπρας ανέλαβε την ευθύνη του για την ήττα και για κάτι επιλογές όπως αυτές του Τζουμάκα και παραιτήθηκε, ο ίδιος ο Τζουμάκας συνεχίζει ακάθεκτος, απεκδυόμενος κάθε ευθύνη για το εκλογικό στραπάτσο και εμφανιζόμενος ως υποψήφιος αρχηγός.

Γι’ αυτό και τα μεσονύχτια αίσχη του κατά του Κασσελάκη, τον οποίο χαρακτήρισε «φυτευτό» του συστήματος διαπλοκής με στόχο να… διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ (τον ήδη διαλυμένο στις εκλογές ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή – διαλυμένο από τύπους σαν τον Τζουμάκα και από αμέτρητες τζουμακίες της ηγεσίας του), δεν ήταν τυχαία.

Κι έφτασε έτσι ο Τζουμάκας του 1,3% (ούτε 2000 ψήφοι σε όλη την Ελλάδα) να συμφωνεί με την Λατινοπούλου, η οποία έχει την ίδια ακριβώς ρητορική για τον Κασσελάκη.

Αλλά αυτός και κυρίως τόσος ήταν πάντα ο Τζουμάκας…

ΥΓ: Το τι ήταν και πόσος ήταν φάνηκε όταν «κάρφωσε» αβάσιμα, αναίτια και άκαιρα – και κυρίως χωρίς να ντρέπεται – τον Κώστα Λαλιώτη ότι στήριξε τον… ΣΥΡΙΖΑ.

Για την ιστορία οι δηλώσεις του το βράδυ της Τρίτης στο kontra για τον Στέφανο Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ:

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: 5.000 παλαιά μέλη, που δεν πήγαν στον πρώτο γύρο έστειλαν email για να ψηφίσουν την Κυριακή

ΣΥΡΙΖΑ: Η αριθμητική του β΄γύρου μετά τη στήριξη Παππά σε Κασσελάκη και Τσακαλώτου σε Αχτσιόγλου

Στη σκιά των προκλητικών δηλώσεων Ερντογάν η συνάντηση Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη