Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε μιαν απόφαση που, αν είχε γίνει από όλους αποδεκτή, θα είχε αποσοβήσει ποταμούς αίματος. Η απόφαση προέβλεπε την ίδρυση δύο κρατών στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού, με την Ιερουσαλήμ διεθνή πόλη λόγω του συμβολικού χαρακτήρα της και για τις τρεις μεγάλες θρησκείες του κόσμου. Η παλαιά πόλη μάλιστα, μαζί με την ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τη χριστιανική εκκλησία δυτική όχθη του Ιορδάνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας. Η απόφαση αυτή αμφισβητήθηκε διά των όπλων τρεις φορές από τον αραβικό κόσμο (1948, 1967, 1973), και τρεις φορές ο στρατός του Ισραήλ επιβλήθηκε.

Έτσι, όχι μόνο διέσωσε τον λαό του από ένα νέο Ολοκαύτωμα (ανομόλογητος ή και διακηρυγμένος στόχος του παγκόσμιου αντιεβραϊσμού) αλλά και επεξέτεινε τα σύνορα του νέου κράτους.

Με αυτήν ακριβώς την αφορμή, αρχίζει μια νέα φάση της αντιεβραϊκής προπαγάνδας που εξισώνει το κράτος του Ισραήλ με την ισλαμική βαρβαρότητα, η οποία δυστυχώς επιβλήθηκε εσωτερικά επί του δίκαιου εθνικού παλαιστινιακού κινήματος. Η προπαγάνδα αυτή βασίζεται σε πλήθος ανιστόρητων κατασκευών που δυστυχώς γνωρίζουν ιδιαίτερη δημοφιλία στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι το πιο θλιβερό. Ένα κίνημα εθνικής αποκατάστασης, ανάλογο της δικής μας Μεγάλης Ιδέας, ο Σιωνισμός, επιβαρύνθηκε με αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας. Προς τι άραγε αυτή η δυσανεξία επειδή ένας ιστορικός λαός μετά από δύο χιλιάδες χρόνια επέστρεψε στην Πατρίδα του από την οποία βίαια είχε ξεριζωθεί; Γιατί η ευχή και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ που έσωσε αυτόν τον λαό από την εξαφάνιση στη Διασπορά, μας φαίνεται τόσο ξένη από τη δική μας ανάλογη ευχή για την Πόλη που εμείς τόσο εύκολα ξεχάσαμε;

Θα χρειάζονταν σελίδες για να καταδείξει κανείς τα ψεύδη που διακινούνται σχετικά με την ίδρυση του νέου κράτους του Ισραήλ μέσα από τις φλόγες του Ολοκαυτώματος και μετά από δάκρυα και θλίψη αιώνων. Από την τάχα υποστήριξη των Βρετανών (οι οποίοι καθόλη τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και του Ολοκαυτώματος απαγόρευαν την είσοδο Εβραίων στην Παλαιστίνη, πριν αποχωρήσουν τελικά λόγω της στρατιωτικής δράσης ενός ρωμαλέου εβραϊκού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος), ως το ζήτημα των εποίκων που δεν διαφέρουν από τους Έλληνες οι οποίοι κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα επέστρεφαν στη Μικρά Ασία. Αν εμείς αποτύχαμε, ας αφήσουμε κάποιους άλλους να αγωνιστούν. Όχι μόνο γιατί στα χέρια τους άνθισε η έρημος. Όχι μόνο γιατί η νεοοθωμανική Τουρκία (που κηρύσσει εφαπτόμενη ΑΟΖ με την Χαμάς!) αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την επιβίωσή μας.

Αλλά και γιατί, γενικότερα, ο αγώνας του Ισραήλ είναι η πρώτη γραμμή αμύνης που αν πέσει δεν θα οδηγήσει μόνο σε ένα νέο Ολοκαύτωμα αλλά και στην απαρχή μιας διαδικασίας εξισλαμισμού της Ευρώπης.

Από μια ειρωνεία της Ιστορίας, ο βασανισμένος λαός του Ισραήλ καλείται σήμερα να σώσει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά έναν ολόκληρο πολιτισμό που η σύνθεση Ιερουσαλήμ και Αθηνών γέννησε: εμάς. Αν εμείς δεν έχουμε διάθεση να αγωνιστούμε γι αυτόν, ας αφήσουμε την ηρωική Τσαχάλ να το κάνει. Διότι, σε κάθε περίπτωση, θα το πράξει. Διότι πέρασε οριστικά ο καιρός που ο λαός του Ισραήλ είχε ανάγκη τον οίκτο της Δύσεως. Έχει πια το κράτος του, την περηφάνια αλλά και τη δύναμη να διεκδικεί το δίκιο του και να μη σύρεται σκυμμένος στα κρεματόρια. Και για τούτο αξίζει τον απόλυτο σεβασμό μας.

*Ο Κώστας Χατζηαντωνίου είναι συγγραφέας – ιστορικός

Διαβάστε επίσης:

Μισώντας τους Εβραίους …

Υπάρχει και η αλαζονεία των ψηφοφόρων!

Οικονομικές σκέψεις επί του Jackson Hole Economic Symposium 2023