Η πολιτική είναι μια απολύτως κυνική υπόθεση η οποία οφείλει να ασκείται με καλούς τρόπους, τουλάχιστον στις ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και σε αυτές που από μεγαλομανία απομακρύνθηκαν από την Ευρώπη. Η Αγγλία έχει μια βαθύτατη παράδοση ευγένειας ήδη από το 1200 κι έπειτα. Ο τρόπος, λοιπόν, έχει βαρύνουσα σημασία καθώς εκφράζει την ποιότητα του πολιτισμού κάθε χώρας. Αλλιώς, μιλά και συμπεριφέρεται ένας φύλαρχος, για παράδειγμα, κι αλλιώς ένας Βρετανός πρωθυπουργός. Μεταξύ τους υπάρχει χαώδης διαφορά ως προς την κουλτούρα της ευγένειας. Είναι αποκλειστικά θέμα πολιτισμικό το από ποια παράδοση προέρχεσαι και από εκεί πηγάζει η ταυτότητα  του καθενός.

Η συμπεριφορά είναι ταυτοτική υπόθεση και αυτό έρχεται στην επιφάνεια σε πείσμα της επέλασης «της πολυπολιτισμικής συμπερίληψης». Το ότι ένας Ινδός είναι πρωθυπουργός της Αγγλίας και ένας μουσουλμάνος είναι δήμαρχος του Λονδίνου, δεν σημαίνει ότι εντάσσονται στην κουλτούρα της ευγένειας όπως αυτή καλλιεργείται ήδη στην Αγγλία εδώ και αρκετούς αιώνες ή ότι ταυτίζονται με την παράδοση του Λόρδου Βύρωνα, του Πέρσυ και της Μαίρυ Σέλλεϋ – και δεν μπορούν καθώς οι παραδόσεις τους παραπέμπουν σε άλλες αξίες, σε άλλους τρόπους, σε άλλες μνήμες.

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι, τα κλασικά κείμενα των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, επηρέασαν όσο τίποτε άλλο την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού εν γένει. Πράγματα γνωστά στην αγγλική παράδοση, καθώς οι εκδόσεις της Οξφόρδης, τα γνωστά Oxford Classical Texts  με τον γενικό τίτλο Oxonii e typographeo clarendoniano από τις oxford university press, χρησιμοποιούνται σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, λόγω της εξαιρετικής ποιότητας και ακρίβειας των κειμένων που περιέχουν. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός θα λέγαμε καταυγάζει μέσα από αυτά τα κείμενα. Οι δε κοινωνίες που αναλαμβάνουν ένα τόσο σημαντικό πνευματικό έργο διαδίδοντάς το σε ολόκληρη την οικούμενη, πριν από όλα γνωρίζουν να συμπεριφέρονται κατά τα δυτικά ήθη κα ιδίως δε στο επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων. 

Δεν είναι δυνατόν με μια τέτοια κολοσσιαία παράδοση, να μην γνωρίζουν στη Μεγάλη Βρετανία ότι ο Έλγιν υπήρξε ένας αγύρτης ο οποίος διέπραξε τη μεγαλύτερη αισθητική πολιτισμική βαρβαρότητα στην ιστορία του πολιτισμού. Η επαναφορά των γλυπτών του Παρθενώνα θα έπρεπε να γίνει με πρωτοβουλία της Μεγάλης Βρετανίας – αυτή η συμπεριφορά θα τιμούσε την σπουδαία, το δίχως άλλο, αυτή χώρα! 

Η απρεπής συμπεριφορά κακομαθημένων, εν πολλοίς ανεπαρκών και γελοίων ηγετών είναι το αποτέλεσμα μιας γενικευμένης περιόδου παρακμής. Είναι απογοητευτικό εν τέλει, μια πραγματική ηγέτιδα δύναμη σαν την Μεγάλη Βρετανία, να συμπεριφέρεται έτσι.

Άλλο το σύνδρομο της μεγάλης αυτοκρατορίας, άλλο η βρετανική ξινίλα και υπεροψία, το φλέγμα και η αλαζονεία – και άλλο η απρέπεια. Η τελευταία δεν αξίζει σε μια μεγάλη χώρα όπως η Βρετανία, δεν αξίζει στην ιστορία της χώρας που αντιστάθηκε μόνη της τα δυο πρώτα χρόνια της ναζιστικής επέλασης και αγωνίστηκε όσο καμιά άλλη για την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό και τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Αυτή η μεγάλη χώρα δεν μπορεί να εκπροσωπείται από έναν αστείο.

Διαβάστε επίσης:

Να γίνουμε πιο δυνατοί, χαράζουμε νέα πολιτική

Ας μην βιαζόμαστε να προδιαγράψουμε τις πολιτικές δυναμικές

Σε μετέωρη αναζήτηση ταυτότητας για την Αριστερά