Την ώρα που η Μεγάλη Βρετανία γιόρταζε τα Χριστούγεννα, μακριά από τις όμορφα στολισμένες βιτρίνες, τους φωταγωγημένους δρόμους, τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τα εορταστικά γεύματα, μαινόταν ένας ασύμμετρος πόλεμος.
Οι φιλόζωοι της Αγγλίας παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια προκειμένου να υπερασπιστούν τις αλεπούδες που οι αριστοκράτες συνεχίζουν να κυνηγούν ανηλεώς.
Το κυνήγι της αλεπούς έχει απαγορευτεί στην Αγγλία και την Ουαλία με την ψήφιση του «Hunting Act» του 2004, αλλά οι Άγγλοι μεγαλοκτηματίες συνεχίζουν απτόητοι να τηρούν αυτή την αιματηρή παράδοση, με τη σιωπηρή συνενοχή του κράτους και βρίσκοντας κάποια «παραθυράκια» στο νόμο.
Το κυνήγι άγριων ζώων πάνω σε άλογα συνηθιζόταν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, και ιδιαίτερα σ’ αυτές που είχαν Ελληνό-Ρωμαϊκή παράδοση. Τις βάσεις όμως για το κυνήγι της αλεπούς, όπως το ξέρουμε σήμερα, τις έθεσε το 1753, ο μεγαλοκτηματίας και μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, Ούγκο Μεϊνέλ, ο οποίος αργότερα χρίστηκε και μέγας τελετάρχης των βασιλικών κυνηγιών.
Ο Ούγκο Μεϊνέλ, συνεργάστηκε με τον γείτονά του, Ρόμπερτ Μπέϊκγουελ, έναν από τους πρωτεργάτες της αγροτικής επανάστασης στην Αγγλία της Βικτωριανής εποχής, και με αλλεπάλληλες διασταυρώσεις κατάφερε να εξελίξει τη ράτσα των κυνηγόσκυλων foxhounds, βελτιώνοντας την αντοχή και την όσφρησή τους.

Οι κυνηγοί εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι κυνηγούν σε μεγάλα ιδιωτικά κτήματα όπου απαγορεύεται η πρόσβαση στο κοινό, και ισχυρίζονται ψευδώς ότι κάνουν «trail hunting» όπου δημιουργείται ένα μονοπάτι με οσμή αλεπούς, ή το «drag hunting» όπου δημιουργείται ένα μονοπάτι από τεχνητή μυρωδιά, πράγμα που θεωρείται πιο ασφαλές για την πανίδα της περιοχής.
Εάν δει πάντως κανείς τις εικόνες από το κυνήγι της αλεπούς θα φρίξει με την ματαιότητα και τη βία που εμπεριέχει, αφού δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος για το κυνήγι αυτό (όπως έλεγχος του πληθυσμού των άγριων ζώων) ή η κατανάλωση του κρέατος του κυνηγιού αυτού, και το μόνο κίνητρο είναι η ευχαρίστηση για τη θανάτωση του ζώου, η οποία γίνεται με τον πιο άγριο τρόπο.
Η αλαζονική συμπεριφορά των έφιππων κυνηγών, οι συνεχείς τραμπουκισμοί, η απαξιωτική συμπεριφορά προς τους φιλόζωους αλλά και προς τα ζώα που συμμετέχουν σ’ αυτό το «τσίρκο» (άλογα, σκύλοι, αλεπούδες), θέτουν στην άκρη τον ορισμό του κυνηγιού ως «σπορ», και δημιουργούν μια εύλογη αντίδραση απέναντι στην ίδια την αριστοκρατία της Μεγάλης Βρετανίας και τα βίτσια της.

Όπως έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ, στο έργο του A Woman of No Importance (1893), περιγράφοντας το κυνήγι της αλεπούς: «the unspeakable in full pursuit of the uneatable».

Διαβάστε επίσης:

Μπανγκλαντές: Πέμπτη πρωθυπουργική θητεία για τη Σέιχ Χασίνα – Απείχε η αντιπολίτευση καταγγέλλοντας εκλογές – «παρωδία»

Ιταλία: Εντοπίστηκαν σοροί πεζοπόρων έπειτα από χιονοστιβάδα στις Άλπεις

Μπανγκλαντές: Άστεγοι 7.000 Ροχίνγκια μετά από κόλαση φωτιάς σε προσφυγικό καταυλισμό