Στην Ελλάδα του 2025, το μπάνιο στη θάλασσα , το πιο απλό δικαίωμα για έναν λαό που ζει σε χώρα με χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής, έχει μετατραπεί σε προνόμιο για λίγους. Οι ξαπλώστρες φιλέτα έχουν γίνει «χρυσάφι», με τιμές που ξεπερνούν κάθε λογική, αποκλείοντας τους μισούς πολίτες από τις καλοκαιρινές διακοπές.

Στη Βουλιαγμένη, η πρώτη σειρά κοστίζει 235 ευρώ το σετ ξαπλώστρας και ομπρέλας, ενώ με ελάχιστη κατανάλωση και πάρκινγκ, το κόστος εκτοξεύεται στα 340 ευρώ. Στη Γλυφάδα το σετ φτάνει τα 140 ευρώ, ενώ ακόμα και στον Μαραθώνα  που θεωρείται «λαϊκότερη» επιλογή, η τιμή αγγίζει τα 50 ευρώ. Για μια οικογένεια, η ημερήσια εξόρμηση στη θάλασσα σημαίνει έξοδο μεγαλύτερο από το μεροκάματο.

Και όλα αυτά σε μια χώρα με μισθούς πείνας, με τους εργαζόμενους να παλεύουν να καλύψουν λογαριασμούς και ενοίκια, την ώρα που οι παραλίες μετατρέπονται σε ιδιωτικά «φιλέτα» που λυμαίνονται επιχειρηματικά συμφέροντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Ελβετικός κρατικός ραδιοτηλεοπτικός σταθμός έκανε ρεπορτάζ για τις πανάκριβες παραλίες της Αττικής, παρουσιάζοντας τη γελοία αντίφαση μιας χώρας που «πουλάει ήλιο και θάλασσα» στο εξωτερικό, αλλά στερεί από τους πολίτες της το δικαίωμα στην πρόσβαση στη θάλασσα.

Η Κυβέρνηση, αντί να προστατεύσει τον δημόσιο χαρακτήρα των παραλιών, κλείνει το μάτι στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Με νομοθεσίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, με παραχωρήσεις αιγιαλού που βαφτίζονται «επενδύσεις», με απουσία ελέγχων και με πρόστιμα αστεία για τις παρανομίες, έχει ουσιαστικά χαρίσει τον φυσικό πλούτο της χώρας σε μια χούφτα ιδιώτες.

Το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα καταπατείται καθημερινά. Ο πολίτης μετατρέπεται σε πελάτη  και μάλιστα ακριβοπληρωμένο. Αυτό δεν είναι απλώς κοινωνική αδικία. Είναι ταξική βία.

Η θάλασσα δεν είναι εμπόρευμα. Δεν ανήκει ούτε σε golden boys, ούτε σε «επενδυτές», ούτε στους φίλους της εξουσίας. Ανήκει σε όλους. Όσο η Κυβέρνηση υπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, η κοινωνική οργή θα μεγαλώνει.

Η Ελλάδα του καλοκαιριού δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα των 340 ευρώ για μια μέρα στην παραλία. Μπορεί και πρέπει να είναι η Ελλάδα της ελεύθερης πρόσβασης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.

*Η Ιωάννα Λιούτα είναι πολιτική και οικονομική αναλύτρια

Διαβάστε επίσης:

Κυβερνητική Εξωτερική Πολιτική: Αν δεν γονάτιζε η καμήλα, δεν θα τη φορτώνανε

Η Αχαΐα μετρά τις πληγές της στα καμένα και η κυβέρνηση μοιράζει “112” και φτηνές δικαιολογίες

Η ενεργειακή φτώχεια σαρώνει και η Κυβέρνηση κάνει πως δεν βλέπει