Το τι πραγματικά έγινε με τον Ντομινίκ Στρος – Καν είναι κάτι που (ίσως) θα μάθουμε στο μέλλον. Το Χόλιγουντ θα μεριμνήσει να δώσει διάφορες εκδοχές των σεναρίων: Πάθος; Φαλλοκρατική υπεροψία και επιβολή; Σκευωρία; Όλα αυτά μαζί; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το «πάθημα» του Στρος – Καν έχει σήμερα ευρύτερες συνέπειες, στις οποίες θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια πρώτη ματιά, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μας αφορούν άμεσα.

Το τι πραγματικά έγινε με τον Ντομινίκ Στρος – Καν είναι κάτι που (ίσως) θα μάθουμε στο μέλλον. Το Χόλιγουντ θα μεριμνήσει να δώσει διάφορες εκδοχές των σεναρίων: Πάθος; Φαλλοκρατική υπεροψία και επιβολή; Σκευωρία; Όλα αυτά μαζί; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το «πάθημα» του Στρος – Καν έχει σήμερα ευρύτερες συνέπειες, στις οποίες θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια πρώτη ματιά, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μας αφορούν άμεσα.

Κατ’ αρχήν μια πρώτη απαραίτητη επισήμανση: Ο τρόπος με τον οποίο το αμερικανικό δίκαιο χειρίστηκε τον κατηγορούμενο (και όχι ένοχο μέχρι να αποδειχτεί η ενοχή του) επισφράγισε τον πολιτικό του θάνατο. Ακόμη κι αν ο Στρος – Καν αποδείξει την αθωότητά του, η επικοινωνιακή διαχείριση της σύλληψής του, του κατηγορητηρίου, της προφυλάκισής του έχουν βάλει ταφόπλακα στα πολιτικά του όνειρα. Το τέλος του γράφτηκε τη στιγμή που οι τηλεοράσεις σ’ όλον τον κόσμο πρόβαλαν την εικόνα του με χειροπέδες…

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Γάλλοι, ένας λαός με αυξημένη εθνική υπερηφάνεια, πολύ δύσκολα θα δέχονταν στο μέλλον ως πρόεδρό τους κάποιον που σύρθηκε σιδηροδέσμιος σε μια αμερικανική φυλακή ή, ακόμη χειρότερα, θα μπορούσε στο μέλλον, με ό,τι τυχόν έχει αποκαλυφθεί στη διάρκεια της σχετικής αστυνομικής έρευνας, να είναι… εκβιάσιμος.

Σύμπτωση;

Μια δεύτερη αξιοσημείωτη παρατήρηση (σύμπτωση), η οποία συνέπεσε ακριβώς με τη σύλληψη του (φίλου του πρωθυπουργού και υπουργών μας, όπως οι ίδιοι διαφήμιζαν από καιρό) Ντομινίκ: Ακριβώς, λοιπόν, τη μέρα της συντριβής του Γάλλου επικεφαλής του ΔΝΤ, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωνε επίσημα τη λήψη έκτακτων μέτρων για να αποφευχθεί η πτώχευση των ΗΠΑ, καθώς το θεσμικά ορισμένο όριο χρέους ξεπεράστηκε.

Στην προκειμένη (αμερικανική) περίπτωση, όλα αυτά είναι σχετικά, καθώς η υπερδύναμη με τον τσαμπουκά της ορίζει το όριο πέρα από το οποίο το χρέος της καθίσταται μη εξυπηρετήσιμο, καθώς επίσης και το πόσο νέο χρήμα θα εκδώσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούν τα όρια να γίνονται… τελατίνι επ’ άπειρον. Έτσι, δεύτερη φορά μετά τη θητεία Κλίντον, οι ΗΠΑ μπαίνουν στη δίνη μιας πιθανής χρεοκοπίας.

Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η σύλληψη και διαπόμπευση του Στρος – Καν συνέπεσε με την επίσημη διαπίστωση της Ουάσιγκτον ότι η αμερικανική κυβέρνηση αναμένεται να αγγίξει το… ταβάνι των 14,294 τρισεκατομμυρίων δολαρίων κρατικού χρέους! Μάλιστα, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, τίθεται σε κίνηση μια πολιτική προσπάθεια, διάρκειας 11 εβδομάδων και αμφίβολης κατάληξης, για να αποτραπεί η χρεοκοπία.

Όσο και αν απεχθανόμαστε τη συνωμοσιολογία, είναι μάλλον αυτονόητο ότι ένας πολύ δυνατός επικοινωνιακός αντιπερισπασμός ήταν απαραίτητος στα επιτελεία των ΗΠΑ. Τι καλύτερο από τον διασυρμό ενός από τους – έστω και συγκυριακά, λόγω θέσης – ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη; Το μήνυμα περί ΗΠΑ «τιμωρού» πέρασε, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα του εγκλήματος για το οποίο κατηγορείται ο Στρος Καν.

Ερωτήματα προς απάντηση

Μια ακόμη, τρίτη, και άκρως ενδιαφέρουσα, επισήμανση είναι ότι η σύλληψη του Στρος – Καν έγινε λίγο πριν από τη συμμετοχή του στο δευτεριάτικο Eurogroup και τη συνάντησή του με τη Μέρκελ. Δύο πολύ κρίσιμες για το μέλλον της ευρωζώνης επαφές και συναντήσεις.

Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ο άμεσος πολιτικός στόχος του Γάλλου επικεφαλής του (αμερικανικού) εργαλείου άσκησης παγκόσμιας οικονομικής πολιτικής, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο Στρος Καν είχε βάλει στόχο την ηγεσία της χώρας του και, σύμφωνα με τις δημοσκοπικές τάσεις, είχε εξαιρετικά σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει, αν δεν προβαλλόταν η εικόνα του παγκοσμίως με χειροπέδες…

Κανείς δεν γνωρίζει τι θα σηματοδοτούσε μια ενδεχόμενη ανάρρηση του Στρος – Καν στην προεδρία της Γαλλίας. Αυτό που ωστόσο όλοι μπορούμε να σημειώσουμε είναι ότι πρώτη φορά ένας Γάλλος πρόεδρος, ο σημερινός Νικολά Σαρκοζί, βρίσκεται τόσο κοντά στην Ουάσιγκτον και την αμερικανική λογική για τα παγκόσμια πράγματα. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι αυτή η γαλλοαμερικανική προσέγγιση, όπως έχει καταγραφεί στη ΝΑΤΟϊκή επιδρομή κατά της Λιβύης, ανέδειξε και το χάσμα που τείνει να δημιουργηθεί ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία, δηλαδή τους δυο βασικούς πυλώνες της Ε.Ε.

Και μια τελευταία παρατήρηση – σύμπτωση για όσους έχουν τη ροπή να διασκεδάζουν με τα σενάρια συνωμοσίας: Λίγους μήνες πριν από τη σύλληψη του Στρος – Καν για απόπειρα βιασμού, τον Δεκέμβριο, ένας ακόμη – θεωρητικά τουλάχιστον – μη αρεστός στην αμερικανική ελίτ, ο Τζούλιαν Ασάντζ, ο διαχειριστής και υπεύθυνος του διεθνούς φήμης ιστότοπου WikiLeaks, είχε επίσης κατηγορηθεί για βιασμό. Παραδόθηκε και, ενώ κρατείται σε μια… βίλα στη Νότια Αγγλία, ακόμη περιμένει να μάθει αν θα εκδοθεί στη Σουηδία, όπου φέρεται πως διέπραξε το αδίκημα. Εν τω μεταξύ το WikiLeaks συνεχίζει να δημοσιεύει απόρρητα έγγραφα του αμερικανικού ΥΠΕΞ…

 

Κάτι σαν παραμύθι…

Προφανώς δεν έχουμε κανέναν λόγο να… συμπαριστά-μεθα στον «φίλο» Ντομινίκ. Όχι απλώς λόγω της ιδιότητάς του ως διευθυντή του ΔΝΤ, αλλά και για τη βαρύτητα του αδικήματος για την οποία κατηγορείται. Ωστόσο δικαιούμαστε να διατυπώνουμε απορίες.

Τα ερωτήματα λοιπόν που εμμέσως διατυπώνονται ή υπονοούνται στις παραπάνω αράδες δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, ειδικά όσο τα γεγονότα είναι «ζεστά». Κάθε προσπάθεια απάντησης κινδυνεύει να πέσει στον πειρασμό (και την ευκολία) της συνωμοσιολογίας.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να μας διαφύγει ότι το σοκ – αλλά και το παγκόσμιο τηλεοπτικό θέαμα – που προκαλεί η υπόθεση του Στρος – Καν συμπίπτει με την κορύφωση της σύγκρουσης για τη διαχείριση του χρέους στην ευρωζώνη, η οποία λίγο απέχει από το να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ποια θα είναι τα πολιτικά αποτελέσματα της απόσυρσης τους Στρος – Καν από το ΔΝΤ, αλλά και από το ευρωπαϊκό προσκήνιο, είναι κάτι που ο χρόνος θα δείξει. Μέχρι τότε μένει η εικόνα της απόλυτης αμερικανικής Δικαιοσύνης, η οποία στέκεται απέναντι σε κάθε ένοχο, όσο ισχυρός κι αν είναι. Ακούγεται σαν παραμύθι…