Όμως, τα αποτελέσματα δεν τους δικαιώνουν. Ήταν φτωχά και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν τις βιαστικές εκτιμήσεις περί νέας -πόσω μάλλον ισχυρής- συμμαχίας.

 

Προφανώς, ο Ερντογάν, εν μέσω της εκρηκτικής αντιπαράθεσής του με τις ΗΠΑ κυρίως και την Ε.Ε. δευτερευόντως, ύστερα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του, επιχειρεί με κάθε τρόπο να αυξήσει τη διαπραγματευτική ισχύ του προβάλλοντας την απειλή μιας αντινατοϊκής συμμαχίας με τη Ρωσία.

 

Ωστόσο, τα αγκάθια είναι πολλά, όσα και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα Ρωσίας και Τουρκίας, με κορυφαίο το θέμα της Συρίας. Άλλωστε, μια συνάντηση στην οποία ανταλλάχθηκαν αόριστες υποσχέσεις οικονομικού ενδιαφέροντος δεν πρόκειται να άρει ούτε τη στήριξη της Ρωσίας στους Κούρδους και τον Άσαντ ούτε τις προσπάθειες της Τουρκίας να εκμεταλλευθεί την παρουσία τουρκόφωνων λαών σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.

 

Η σύγκρουση συμφερόντων των δύο χωρών σε στρατηγικά κρίσιμες περιοχές του πλανήτη -Μαύρη Θάλασσα, Μέση Ανατολή, Καύκασο και κεντρική Ασία- κατά κάποιες πολύ σοβαρές αναλύσεις, εκτός από πλούσιο παρελθόν, αναμένεται να έχουν και μακρύ μέλλον.

 

Όσο για τις ΗΠΑ, μάλλον ανακουφισμένες είναι από την άρση του πολεμικού κλίματος μεταξύ των δύο δυνάμεων, αφού έτσι αποφεύγεται, ή έστω αναβάλλεται, μια θερμή σύγκρουση μεταξύ τους, η οποία θα παρέσυρε και τους Αμερικανούς.

 

Με αυτά τα δεδομένα, είναι κρίσιμη η στάση που θα τηρήσει η Ελλάδα, η οποία, αποτελώντας πάγιο στόχο του τουρκικού επεκτατισμού, δικαίως αισθάνεται ότι η κατάσταση εντεινόμενης αστάθειας στην ευρύτερη γειτονιά της απαιτεί ενεργό θέση και στρατηγική, ώστε να μην εξαπλωθεί η «φωτιά» προς τα δυτικά. Δικαίως επίσης ελπίζει ότι οι εξελίξεις αυτές ανοίγουν νέα πεδία παρέμβασης και διαπραγμάτευσης για τον δικό της ρόλο στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και τη θέση της στην Ευρώπη.

 

Οφείλει, ωστόσο να θυμάται αυτό που και ο ίδιος ο -πολύ ισχυρότερος- Ερντογάν ανακάλυψε μπαίνοντας τα τελευταία χρόνια αγρίως στη μύτη των Αμερικανών και των Ρώσων: ότι οι ισχυρές δυνάμεις του πλανήτη θα λειτουργήσουν αποκλειστικά με βάση τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πετάξουν οποιονδήποτε σαν την τρίχα από το ζυμάρι, αν θεωρήσουν ότι υποσκάπτει τη δική τους επιρροή.

 

Τα παθήματα της Τουρκίας μπορούν -και πρέπει- να γίνουν μαθήματα για την Ελλάδα, η οποία ορθώς σκέπτεται να διεκδικήσει το επόμενο διάστημα τη βελτίωση της δικής της θέσης στο διεθνές πεδίο…