Ποια στροφή του Τσίπρα; Αυτήν προς τις κοινωνικές ομάδες που τον στήριξαν το 2015 και τώρα θα αποτελέσουν τον βασικό πολιτικό του στόχο εν όψει των… τριπλών εκλογών του 2019.

Γιατί τριπλών εκλογών; Διότι στο Μαξίμου βλέπουν τον Μάιο του 2019 ως μια απολύτως κατάλληλη πολιτική στιγμή να στηθούν κάλπες:

για ευρωεκλογές,

για δήμους και Περιφέρειες,

για την εκλογή της νέας Βουλής.

 

Μια κυβέρνηση που έχει φέρει μνημόνιο και μάλιστα – σε αντίθεση με τους προκατόχους της – το έχει εφαρμόσει σχεδόν στο σύνολό του είναι λογικό να μην θέλει, πριν από τις κάλπες που θα κρίνουν τη μοίρα της, να υπάρξει μια πιο «χαλαρή» ψηφοφορία, στην οποία, χωρίς ρίσκο, οι πολίτες θα μπορούν να εκφράσουν τα παράπονα ή την απογοήτευσή τους.

 

Επιπλέον μια κάλπη για την Αυτοδιοίκηση, στην οποία ίσως να έχουν υπάρξει συμμαχίες με δυνάμεις προερχόμενες από την Κεντροαριστερά και στην οποία μπορεί να ισχύσει η απλή αναλογική, ενδέχεται να περιπλέξει αρκετά τα πράγματα σε τοπικό επίπεδο και να θέσει επιπλέον διλήμματα σε ψηφοφόρους προερχόμενους από τον χώρο αυτόν.

 

Μια άλλη εκδοχή θέλει τη μεταφορά των αυτοδιοικητικών εκλογών στον Σεπτέμβριο του 2019, ώστε για τους λόγους που αναφέραμε να συμπέσουν με τις βουλευτικές, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έχουν προηγηθεί οι… ανελαστικές ευρωεκλογές τον Μάιο, οπότε θα έχει υπάρξει μια εκλογική καταγραφή. Το πάθημα του Σαμαρά το 2014 είναι… νωπό και στο Μαξίμου δεν είναι προς το παρόν διατεθειμένοι να αναλάβουν τέτοιο ρίσκο. Εκτός αν τα μηνύματα εκ μέρους των δανειστών για τη μεταμνημονιακή περίοδο είναι ιδιαιτέρως θετικά.

 

Για να φτάσει έως εκεί η κυβέρνηση, έχει μπροστά της κάτι περισσότερο από ενάμιση χρόνο ώστε να χτίσει μια νέα εκλογική στρατηγική και να μπετονάρει ένα εκλογικό κοινό, το οποίο θα βλέπει τη συνέχιση της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ως προτιμότερη για τη δική του επιβίωση.

Όπως αναλύει λεπτομερώς το «Ποντίκι», αυτό το εκλογικό κοινό συνίσταται στη νέα γενιά (σπουδάζουσα, άνεργη, υποαμειβόμενη και επισφαλώς εργαζόμενη), στους δημοσίους υπαλλήλους και στους ιδιωτικούς υπαλλήλους. 

Στην προσπάθειά της να ενισχύσει τους δεσμούς της με αυτά τα κοινωνικά στρώματα και να φέρει πίσω όσους (πολλούς, είναι η αλήθεια) στέκονται προσώρας στην «γκρίζα» δημοσκοπική ζώνη και δεν έχουν μεταναστεύσει προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, η κυβέρνηση βρίσκει απροσδόκητο σύμμαχο τη… Νέα Δημοκρατία. Τι εννοούμε; Δύο μόνο παραδείγματα:

1Η κυβέρνηση φέρνει μέτρα για την αποκατάσταση καταρρακωμένων εργασιακών κανόνων, ειδικά σε θέματα πληρωμών, «μαύρης» και απλήρωτης εργασίας.

Η Ν.Δ., από την πλευρά της, καταγγέλλει το νομοσχέδιο ως απαράδεκτο και το λοιδορεί εντός Βουλής επιδεικνύοντας μια απεχθή στον πολύ κόσμο μνημονιακή νομιμοφροσύνη και διαρρηγνύοντας τις σχέσεις της με τους αμέσως ενδιαφερόμενους.

2Ο Τσίπρας παίρνει σβάρνα εργοστάσια και επιχειρήσεις (Παπαστράτος, Apivita), οι οποίες, πέρα από τον πολυεθνικό τους χαρακτήρα και τα υψηλά επιχειρηματικά στάνταρ τους, διατηρούν σοβαρή παραγωγική σχέση με τον πρωτογενή τομέα (τους Έλληνες αγρότες), από τον οποίο αντλούν τις πρώτες ύλες τους – μάλιστα η Apivita προωθεί και τις βιολογικές καλλιέργειες ενισχύοντας τα πρότυπα της αειφορίας. Επιπλέον η κυβέρνηση επιμένει στη στήριξη των επενδύσεων υπό τον όρο της νομιμότητας ως προς τη λειτουργία και τη δράση τους ώστε να μην δίνεται διεθνώς η εικόνα τριτοκοσμικής χώρας.

Η Ν.Δ., απέναντι σε αυτή την πολιτική και επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης, αντιπαραθέτει την ταύτιση με πολύ συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα (π.χ. Eldorado Gold), παρότι ούτε η κυβέρνηση Σαμαρά είχε ολοκληρώσει τις εγκρίσεις για τη λειτουργία της επιχείρησης και παράλληλα «κλείνει το μάτι» σε κάθε πιθανή και απίθανη αυθαιρεσία λέγοντας δημοσίως πως ό,τι δεν ολοκληρώνεται επί ΣΥΡΙΖΑ για λόγους νομιμότητας θα το προωθήσει… εκείνη.

 

Σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να συνεχίσει το ασφυκτικό πρέσινγκ και την παραγωγή επικαιρότητας, αφού είναι πλέον προφανές ότι η Ν.Δ. δυσκολεύεται τραγικά όχι μόνο να ακολουθήσει, αλλά ακόμη και να αντιτάξει έναν συντεταγμένο αντιπολιτευτικό λόγο. 

 

Είναι δε τόσο επιρρεπής στο λάθος, ώστε, ακόμη και σε μη επίκαιρα θέματα, όπως το περίφημο συνέδριο στο Ταλίν της Εσθονίας, έπεσε μόνη της στη λούμπα της ταύτισης κομμουνισμού και ναζισμού ακυρώνοντας την πολιτική ταυτότητα και προσφορά της Ν.Δ. στην άρση των εμφυλιοπολεμικών διαιρέσεων κατά τη μεταπολίτευση.

 

Στα δε εργασιακά θέματα, τα οποία βρίσκονται στο μικροσκόπιο των δανειστών, η κυβέρνηση γνωρίζει άριστα ότι, ακόμη και αν οι θεσμοί την υποχρεώσουν σε κάποιες υποχωρήσεις, η Ν.Δ. θα έχει μόνη της εκτεθεί τόσο πολύ, ώστε οι ενδιαφερόμενοι θα πιστώσουν στην κυβέρνηση ακόμη και την απόπειρα διόρθωσης μνημονιακών ημαρτημένων.

 

Το βασικό πάντως ερώτημα που αφορά αυτή τη στρατηγική της κυβέρνησης είναι αν θα την ακυρώσουν οι δημοσιονομικές επιδόσεις, τα απρόβλεπτα «φασούλια» της τρίτης αξιολόγησης ή τα σχέδια των δανειστών για τη μεταμνημονιακή εποχή. Αν κανένα από τα εμπόδια αυτά δεν είναι ανυπέρβλητα ψηλό, τότε η Ν.Δ. φαίνεται ότι δύσκολα θα της φέρει κάποιο σοβαρό εμπόδιο. Τουλάχιστον με τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται σήμερα…