Πρόκειται για τις περίεργες εκείνες συγκλίσεις του πεπρωμένου, για τον τρόπο που η ίδια η ζωή παρωδεί τα επεισόδιά της; 

Ήταν πολύ πιο δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς υποστήριζαν οι τίμιοι. Οι άτιμοι τα έλεγαν όσο και να πεις πιο καθαρά.

                                                            Φ. Ντοστογιέφσκι, Δαιμονισμένοι.

 

Πρόκειται για τις περίεργες εκείνες συγκλίσεις του πεπρωμένου, για τον τρόπο που η ίδια η ζωή παρωδεί τα επεισόδιά της;  Όπως και να το δει κανείς, σίγουρα πρόκειται για ένα «περιστατικό στα χρόνια της αντι-μνημονιακής τρομοκρατίας», για να παραφράσουμε ελαφρά την εξαίσια νουβέλα του Μπαλζάκ.  Στην περίπτωσή μας, ο σύγχρονος ήρωάς μας έλκει τις εκλεκτικές του συγγένειες από μεγάλους μυθιστορηματικούς ήρωες.  

Μάλιστα, ο μυημένος αναγνώστης εύκολα μπορεί να διακρίνει τις μυστικές συνδέσεις ανάμεσα στο «Κόκκινο και το Μαύρο» του Σταντάλ με την σύγχρονη εκδοχή του στο πρόσωπο ενός αγέρωχου αριστεροδεξιού υπουργού σε ένα καζίνο του Λονδίνου.

Το κόκκινο στο έργο του Σταντάλ είναι ο Ναπολέων και το μαύρο η Εκκλησία. Ο ίδιος ο τίτλος, μυστηριώδης, επιδεχόμενος πολλές παράλληλες είτε αντιφατικές ερμηνείες, είναι ένα βασικό θέλγητρο.

Όπως ακριβώς και με τον υπουργό μας.  Το κόκκινο είναι ο Τσίπρας, το μαύρο η Εκκλησία και το θέλγητρο η εξουσία.

Ολόκληρο το βιβλίο διατρέχεται από την ύπουλη σύγκρουση ανάμεσα στην ιακωβίνικη φιλελεύθερη Αριστερά  και την μυστική, παντοδύναμη Αδελφότητα του Κλήρου, την πανταχού παρούσα  Congregation. Μέσα σε αυτό το εκρηκτικό περιβάλλον, ο Ζιλιέν Σορέλ, ευφυής και φιλόδοξος, ιδεαλιστής και μέγας υποκριτής, φύση επαναστατική και στυγνός οπορτουνιστής, θα χτίσει τη θριαμβευτική του καριέρα εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τον κώδικα της κοινωνικής υποκρισίας.Όπως ακριβώς κι ο υπουργός μας!

ΥΓ: Αν αναρωτιέστε σε ποιο χρώμα πόνταρε ο υπουργός στο Λονδίνο – μην έχετε έγνοια. Το κόκκινο και το μαύρο πάνε μαζί, ταιριάζουν κυρίως ως κυβερνητικός συνδυασμός!