ΤΟ (ΔΙΕΘΝΕΣ) Δίκαιο – για όσους δεν πέφτουν από τα σύννεφα – δεν είναι τίποτε περισσότερο από την κωδικοποίηση του συσχετισμού της δύναμης, με ένα χορταστικό πασπάλισμα ωραίων λέξεων και φράσεων για αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα που θα πρέπει να τηρούνται και να προστατεύονται. 

 

Ακρογωνιαίος λίθος των εν λόγω πασπαλισμάτων είναι τα βασικά ατομικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του αυτοπροσδιορισμού. Αφαιρώντας, ωστόσο, τη «σάλτσα», αυτό που μένει στο Δίκαιο είναι ο συσχετισμός της δύναμης. Με πιο απλά λόγια, δίκαιο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ισχυροί ερμηνεύουν αυτό που έ-χουν γράψει…

 

ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός ο συσχετισμός που ίσχυε πριν από μερικά χρόνια αποφάνθηκε υπέρ του δίκαιου αγώνα των κατοίκων του Κοσσυφοπεδίου – αυτόνομης επαρχίας της Σερβίας – να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και με βάση αυτήν την απόφαση τα δυτικά όπλα πολέμησαν υπέρ αυτής της υπόθεσης.

 

ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ο αγώνας των Κοσοβάρων ήταν τότε για το Διεθνές Δίκαιο δίκαιος, γιατί δεν είναι σήμερα δίκαιο το αίτημα της Καταλονίας – αυτόνομης επαρχίας της Ισπανίας – και των κατοίκων της για αυτοδιάθεση;

 

ΕΠΙΣΗΣ, αν η αντίδραση του Μιλόσεβιτς, η οποία περιλάμβανε τη χρήση του μονοπωλίου της βίας που διέθετε το σερβικό κράτος, ήταν ανήθικη και παράνομη σε βαθμό που να επιβάλει τη διεθνή στρατιωτική παρέμβαση για την αποκατάσταση της διεθνούς δικαιοσύνης και νομιμότητας, γιατί δεν ισχύει το ίδιο για τον πρωθυπουργό της Ισπανίας Ραχόι;

 

ΑΝ, ΤΕΛΙΚΑ, οι κάτοικοι του Κοσόβου είχαν δίκιο να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και να λάβουν μάλιστα στρατιωτική υποστήριξη για να την πετύχουν, γιατί έχουν άδικο σήμερα οι Κούρδοι, οι οποίοι μάλιστα απειλούνται με πόλεμο από τους γείτονές τους (Ιρακινούς, Ιρανούς και Τούρκους) αν τολμήσουν να προχωρήσουν στην ανεξαρτησία τους;

 

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να παραθέσει κανείς δεκάδες παραδείγματα ξεκινώντας από τα βάθη της Ιστορίας και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας, όπου αποδεικνύεται ότι το δίκαιο το οποίο τελικά επικρατεί δεν έχει καμία σχέση με την ηθική του διάσταση, αλλά είναι απλώς και μόνο αποτέλεσμα πολιτικών σκοπιμοτήτων. Πώς θα ερμηνεύσουν λοιπόν οι ισχυροί τας γραφάς (τους) στην περίπτωση της Καταλονίας;

 

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ο κατακερματισμός της Ισπανίας (σήμερα), του Βελγίου (αύριο), της Γαλλίας (Κορσική μεθαύριο) και εν τέλει της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Υπάρχει η βούληση και κυρίως η (γερμανική) ισχύς που θα φρενάρει τις φυγόκεντρες δυνάμεις;

 

Θα δούμε…