«Περιμένοντας τη ΔΕΘ», μοιάζουμε σαν εκείνους τους θεατές που παρακολουθούν αποχαυνωμένοι μια θεατρική παράσταση για πολλοστή φορά. Σαν αυτούς που πριν ακόμα ο πρωταγωνιστής ανοίξει το στόμα του, ψιθυρίζουν την ατάκα  κι απολαμβάνουν την επιβεβαίωσή της αμέσως μετά. Οι ρόλοι έχουν εμπεδωθεί κι η παράσταση τυγχάνει διαχρονικής επιτυχίας. Κόβει εισιτήρια!

Πολύ πριν, αρχίζει η διαφημιστική καμπάνια για τις εξαγγελίες, τις αλλαγές, το σήμερα, το αύριο, το χθες… Η παράσταση είναι διανθισμένη με την πάντα καλοδεχούμενη ανάλογη δόση ελπίδας (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) και κορυφώνεται με όλο τον πολύχρωμο κομματικό θίασο επί σκηνής. Στο τέλος του έργου, όλοι αποχωρούν με εκείνη την ανεξίτηλη μελαγχολία των κυριακάτικων ποδοσφαιρικών απογευμάτων όταν οι οπαδοί των ομάδων επιστρέφουν σκυφτοί στα σπίτια τους, στις δικές τους ζωές, τις πραγματικές, με την γεύση του θεάματος να πικραίνει τον ουρανίσκο τους! 

 Αυτό το υπερθέαμα των πολιτικών προσδοκιών που δεν έχουν αντίκρισμα στις ζωές μας παρά μόνο σε αυτές των πρωταγωνιστών, το παρακολουθούμε πάντα από απόσταση, με την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε, μας αφορά, ότι δεν είναι ακόμα μια πομφόλυγα, ένα πυροτέχνημα, μια ακόμα διάψευση. Αλήθεια, τι έχουν προσφέρει όλες αυτές οι φιέστες της ΔΕΘ στην κοινωνία; Τι έχουν αλλάξει στις ζωές μας; Πόσο μας αφορούν; Μήπως μαθαίνουμε κάτι καινούργιο; Κάτι που δεν γνωρίζουμε ή που δεν μπορούμε να πληροφορηθούμε;

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι μια ετήσια εμπορική εκθεσιακή εκδήλωση μεγάλης σημασίας για την Ελλάδα , ένας οικονομικής φύσεως θεσμός που λειτουργεί από το 1926 και  έχει χτίσει γέφυρες για την ελληνική επιχειρηματικότητα στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρώπη, την Μέση Ανατολή. Αυτός είναι ο σκοπός της. Αλλά κι αυτήν τη σημαντική για τα μέτρα της χώρας μας εμπορική έκθεση, καταφέραμε να την εκφυλίσουμε σε κομματική εμποροπανήγυρη, σε θλιβερό στίβο μικροπολιτικού ανταγωνισμού, σε ευτελή πασαρέλα πολιτικών μοντέλων. Γιατί, μα την αλήθεια, ποιος Έλληνας πολίτης έχει εμπεδωμένη την εντύπωση ότι πρόκειται για μια εμπορική αμιγώς έκθεση και όχι ένα πολιτικό επαρχιακό παζάρι όπου συντελείται ένα ανατολίτικου τύπου κομματικό αλισβερίσι;