Στην διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης δημιουργήθηκε ένας αντιγερμανισμός που ένα μέρος του χρησιμοποιούσε ναζιστικά μέσα για να επικρίνει τη δήθεν «ναζιστική συμπεριφορά» της χώρας αυτής. Σταματήσαμε να βρίζουμε τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ σύμφωνα με τις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας-κουλτούρας της μεταπολίτευσης, και πιάσαμε την Γερμανία.

Ήμασταν απολύτως αντίθετοι με όλον αυτόν τον χυδαίο τρόπο αντίδρασης, ανεξαρτήτως «δίκαιων» ή «αδίκων» επιχειρημάτων. Ήταν ακόμα μια αποτρόπαιη λαϊκίστικη χυδαιότητα της εποχής των αντιμνημονιακών ακροτήτων η οποία εγκαλούσε τα πιο φρικώδη εθνικά μας ελαττώματα που συνοψίζοντας είναι ότι «για όλες τις εθνικές καταστροφές και περιπέτειες φταίνε προγραμματικά οι ξένοι». Αυτή η αξιομίσητη αντίληψη είναι απεχθής – και τότε και σήμερα.

Μπορεί μια ή και περισσότερες θέσεις τής τότε γερμανικής κυβέρνησης να ήταν λάθος, αυτό, ωστόσο, έτσι κι αλλιώς, δεν δικαιολογεί κανέναν να προβαίνει σε τέτοιες ιστορικές χυδαιότητες. Η Μέρκελ δεν είναι ούτε Ναζί, ούτε …«ναζιάρα» όπως πιθανόν την επιθυμούσαν οι διατελούντες εν επαναστατική ευθυμία αντιμνημονιομάχοι και κατόπιν ένθερμοι θαυμαστές της. Αυτό δεν δικαιολογεί όλον αυτόν τον ρατσιστικό οχετό εναντίον ενός έθνους. Πολύ δε περισσότερο, επειδή οι τότε αγανακτισμένοι χρησιμοποιούσαν ναζιστικές μεθόδους για να υπενθυμίσουν το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας που, ότι κι αν λέγεται, αποτελεί τον ονειρικό προορισμό κάθε κατατρεγμένου πρόσφυγα και μετανάστη για μια καλύτερη ζωή, πράγμα για το οποίο, υποτίθεται, δίνουν τα ρέστα τους οι σημερινοί αλληλέγγυοι και πρώην αντιμνημονιακοί αγωνιστές.

Είναι προφανές ότι η γερμανική κυβέρνηση και η απερχομένη καγκελάριος Μέρκελ κάνουν λάθος. Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για ένα λάθος επικίνδυνο που αργότερα δεν θα συμμαζεύεται. Αυτή τη φορά το λάθος -που δεν θα το πληρώσει μόνο μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα- κινδυνεύει να πάρει διαστάσεις μιας γενικευμένης ανθρωπιστικής τραγωδίας. Απλά, διερωτάται κανείς αν η Γερμανία θα μπορέσει να αντέξει κι αυτό το απευκταίο ενδεχόμενο ιστορικά; Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει.

Το «nein» της καγκελαρίου στο αίτημα των εννέα χωρών για ένα ευρωομόλογο που θα βοηθήσει την Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις κατακλυσμιαίες οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας, την φέρνει για άλλη μια φορά επικίνδυνα αντίθετη απέναντι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι που δεν είναι προς όφελος κανενός. Πάντως, η Ιταλία και η Ισπανία έδωσαν στην Γερμανία ένα δεκαήμερο για να το ξανασκεφτεί. Αυτό που στην συγκεκριμένη στιγμή δεν χρειάζεται η Ευρώπη, είναι μια αντιγερμανική υστερία…