Καταπέλτης κατά της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται η επικεφαλής των ευρωβουλευτών του, Μαρίλενα Κοππά με προσωπικό  της άρθρο.

Καταπέλτης κατά της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται η επικεφαλής των ευρωβουλευτών του, Μαρίλενα Κοππά με προσωπικό  της άρθρο.

Μιλά για τις σχέσεις ΔΝΤ-Γερμανίας και Νότιας Ευρώπης, στιγματίζει όμως την πολιτική του άλλοτε κραταιού κόμματος. «Στο ΠΑΣΟΚ είμαστε νεκροί», λέει, έχει χάσει το όραμά του και κινείται στη λογική της ένωσης παραγόντων. 

«Για το ΠΑΣΟΚ είναι σαφές ότι η σχέση του με την κοινωνία έχει διαρραγεί και κανείς δεν ξέρει, ποιες κοινωνικές ομάδες και ποιους κοινωνικούς συσχετισμούς εκφράζει. Έχει πέσει σε μια αυστηρά διαχειριστική λογική χωρίς στόχο και χωρίς όραμα. Χωρίς να εμπνέει κανένα, ούτε τα ίδια τα στελέχη του. Θυμίζει περισσότερο ένωση παραγόντων παρά ένα σύγχρονο, δυναμικό μαζικό ευρωπαϊκό κόμμα», συμπληρώνει.

Όλο το άρθρο της Μ. Κοππά, ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ:

Κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου,  ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε ότι αυτά ήταν τα «τελευταία μέτρα». Αυτό έρχεται σε αναντιστοιχία με τη συμφωνία για τις ´αυτόματες αναπροσαρμογές´ των δαπανών, δηλαδή νέες περικοπές  αν οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχωρήσουν με το σωστό ρυθμό ή αν τα έσοδα δεν είναι τα προβλεπόμενα. Όμως, στην πράξη μέτρα δεν θα επιβληθούν επειδή αυτό είναι πολιτικά και κοινωνικά αδύνατον. Απομένει, λοιπόν, να δούμε πώς θα επιλυθεί η διαφαινόμενη διαφωνία μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας. Από τη μια έχουμε δεδομένη την καταστατική υποχρέωση του ΔΝΤ να μη χρηματοδοτεί προγράμματα που δε θεωρεί βιώσιμα. Από την άλλη, έχουμε ένα πρόγραμμα εξουθενωτικό, που διαλύει μέρα μέρα τον κοινωνικό ιστό..

Ούτε το ΔΝΤ θέλει να του υπενθυμίζουν ότι το μοντέλο πρόβλεψης που ακολούθησε είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ούτε η Γερμανία θέλει να αποδεχτεί ότι πρόκειται για (αυτό)καταστροφικό μοντέλο, τη στιγμή μάλιστα που η «τιμωρία των Νοτίων για τις αμαρτίες τους» δίνει αέρα στα πανιά της δημοκοπικής επέλασης της Καγκελαρίου. Και αφού κανένας δε θέλει να φανεί αναξιόπιστος, τη στιγμή που η ελληνική Βουλή απάντησε «αξιόπιστα», καλούμαστε να βρούμε μια «χρυσή γέφυρα» που θα επιτρέπει αφενός στην Lagarde και αφετέρου στην Merkel να επιστρέψουν στη Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο αντίστοιχα με κάτι λιγότερο από μια νίκη. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι μια πειστική απάντηση στο ερώτημα «τι κάνουμε με την Αθήνα».

Στη Ουάσιγκτον, η πρώτη τους ανησυχία είναι εάν και πότε οι Δημοκρατικοί με τους Ρεπουμπλικάνους θα καταφέρουν να συμφωνήσουν στον τρόπο μείωσης του ελλείμματος των ΗΠΑ. Εάν οι ΗΠΑ αναγκασθούν να μειώσουν κατά 5% του ΑΕΠ τις δαπάνες τους, τότε θα ξαναμπούν σε ύφεση και η Ευρώπη θα είναι η τελευταία τους προτεραιότητα.

Η Ευρώπη πρέπει να λύσει τα δικά της προβλήματα. Και εάν η Γερμανία δεν είναι έτοιμη να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που δείχνει να θέλει, τόσο το χειρότερο για την Ευρώπη. Το Βερολίνο διστάζει να προχωρήσει σε μια πειστική λύση για έναν ακόμα λόγο. Η Ισπανία δε βρίσκεται ακόμα σε μηχανισμό διάσωσης. Αυτή τη στιγμή, στην πλάτη των Ελλήνων, παίζεται ένα σκληρό παιχνίδι νεύρων.  Εάν το ΔΝΤ αρνηθεί να παίξει το ρόλο που προδιαγράφει η Γερμανία για τον ευρωπαϊκό νότο, τότε το θύμα δε θα είναι μόνο η χώρα μας.

Και η Αθήνα; Ζει με τη δύσκολη ισορροπία μεταξύ των τριών εταίρων, συχνά μια ισορροπία τρόμου, που κρύβει τις εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις καθενός από τους τρεις πολιτικούς χώρους, αναβάλλοντας για το μέλλον το ξεκαθάρισμα των εσωτερικών λογαριασμών.

Από την άλλη, η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει και στην απελπισία της στρέφεται σε ουτοπικές, καθησυχαστικές προτάσεις, που καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω και η ζωή μας να γίνει όπως πριν.

Είναι γεγονός ότι τα τρία μνημόνια διέλυσαν το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζαμε χωρίς να επιτρέψουν  σε κάτι πραγματικά καινούργιο να γεννηθεί. Από την άλλη, ότι και να λέμε, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Για το ΠΑΣΟΚ είναι σαφές ότι η σχέση του με την κοινωνία έχει διαρραγεί και κανείς δεν ξέρει, ποιες κοινωνικές ομάδες και ποιους κοινωνικούς συσχετισμούς εκφράζει. Έχει πέσει σε μια αυστηρά διαχειριστική λογική χωρίς στόχο και χωρίς όραμα. Χωρίς να εμπνέει κανένα, ούτε τα ίδια τα στελέχη του. Θυμίζει περισσότερο ένωση παραγόντων παρά ένα σύγχρονο, δυναμικό μαζικό ευρωπαϊκό κόμμα.

Η δε κοινωνία αδιαφορεί παγερά, για ότι λέμε, για ότι κάνουμε.. Είμαστε νεκροί και δεν το ξέρουμε, με βαρύτατες ευθύνες, άλλων λιγότερες άλλων περισσότερες, οι οποίες πρέπει να αναληφθούν.

Κανείς δεν είναι αθώος. Όμως η πολιτική δεν είναι σκακιέρα και μια απλή μετακίνηση προσώπων από τη μια θέση στην άλλη, δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Σε κάθε περίπτωση, τα κόμματα υπάρχουν γιατί εκπροσωπούν κοινωνικές ανάγκες και όχι τα συμφέροντα μιας στενής κομματικής ολιγαρχίας. Και δυστυχώς δεν έχουμε απάντηση στο βασικό ερώτημα ‘ ποιόν εκπροσωπούμε’.