• Στην άλλη πλευρά του ξημερώματος η αισθητική φρόντισε τη συνέχεια.

• Στην άλλη πλευρά του ξημερώματος η αισθητική φρόντισε τη συνέχεια.
• Προσωπογραφίες της παρακμής, φουσκωμένα πετεινά της ηλιθιότητας στην εκδήλωση του ουρλιαχτού, όταν το αυτονόητο στην εφαρμογή αρθρώνει τον λόγο της ουσίας.
• Στα σημειώματα οι τίτλοι άφησαν την εικόνα να δώσει τους ορισμούς και η συμπεριφορά, ιδεολογική περίληψη της ευήθειας, έδωσε με σαφήνεια την προσήλωση του μορφασμού στην αηδία.
• Τριχόπτωση στη μεταφορά της ευτραπελίας, ενώ στην κυριολεξία το ερώτημα βασανιστικό, παραμένει αναπάντητο.
• Η απορία γέρασε να ξεφωνίζει και τα αίτια ταυτίζονται με τις αφορμές του παραλόγου.
• Μετά βδελυγμίας στο αντίκρισμα.
• Και στα δικαιολογήματα η συνωμοσιολογία, χαρακτηριστικό σύνθεμα του έθνους, συνομιλεί με το παρασκήνιο αγνοώντας το.
• Και στα φύλλα ελέγχου της καθημερινής σκέψεως παμμέγιστοι διορισμένοι αναλυτικάρχες δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα πασχίζοντας με τις εξαρτημένες προτάσεις να υπερτονίσουν την ευαισθησία μιας αναμασημένης βαρετής συλλογιστικής. Κούφια κεφαλάκια στις ιστορίες των εντυπωμάτων, για τους προφανείς λόγους δημιουργίας των δακρύων.
• Τα γέλια απαξίωσαν τη φράση και εγκατέλειψαν.
Και στη βροχή το ξέπλυμα άφησε τις λέξεις να τρέχουν να προλάβουν το νόημα.
• Το κράτος αποσχίζεται από το πρόθημά του και στην αναπνοή η δημοκρατία παρουσιάζεται.
• Στις φωνές τα μυστικά ξεχωρίζουν και στα κλειδωμένα δωμάτια οι ψίθυροι δυναμώνουν.
• Στη ματιά η ομορφότερη. Η Εποχή των παθών. Στα μικρά χαρτάκια με το σύνθημα. Στις λέξεις που μένουν πίσω απ’ το γκρι. Να περιμένουν.
• Στην εικόνα με τα γυμνά κλαδιά και τα πεσμένα υπόλοιπα.
• Φθινόπωρο στην πρώτη βροχή, στο ξέπλυμα της σκόνης. Χοντρές σταγόνες και στα νεφελώματα οι μουντζούρες άφησαν λίγο ήλιο. Χωρίς βροντές. Έτσι με την ταπεινότητα της μελαγχολίας.

Mυογράφημα
 
Περιγραφή φθινοπώρου στο μπλε εξώφυλλο. Στην πολυπλοκότητα τοποθετημένα τα σύννεφα. Δύσκολη η ερμηνεία της σταγόνας. Και το χαμόγελο. Στα μάτια να παίζει η βροχή. Κι η μυρουδιά να φεύγει, παλιά φωνή του καλοκαιριού.
Πρόλογος γραπτής εκφράσεως και στον συνειρμό ένα αποψιλωμένο καύκαλο αδειανό, στην περιφορά της καταντημένης νοοτροπίας.
Στον τοίχο σταματημένος ο καιρός. Συνέχεια του χρόνου το αποτέλεσμα.
Θλιβερός ο ενεστώτας και στο μέτρημα ο αριθμός μεγαλώνει το σάστισμα.
Στην παρατήρηση, ανοιχτά στόματα. Αδυναμία ερμηνείας. Και μια κατάφαση μονολεκτική και μακρόσυρτη στο συμπέρασμα.
Στην αναζήτηση, τα σημεία καταδεικνύουν τα αίτια και στο μωσαϊκό ίδια πρόσωπα φροντίζουν την ανυπαρξία.
Στην ανάλυση, η νοημοσύνη της κοιλιακής χώρας, του γυμναστηρίου και των εκπομπών της μεσημβρίας, της γυαλιστερής επιφάνειας της ανοητολογίας, δίνουν στα ερμηνεύματα τη βεβαιότητα.
Ακατάφραστον το κάλλος και το λάμδα μοναχικό στο ομόηχο δίνει στην πραγματικότητα την ντροπή που συναρμόζει.
Και πληθαίνουν στα πρωτοσέλιδα τα μαύρα γράμματα.
Και η σιωπή αναρωτιέται καλωσορίζοντας έστω και αργά την πολυλογία.

Ερυθρόχροον

Επιβλητικόν
Πρωτογενές
Στην αντίθεση της οξειδώσεως
Αναπαράσταση της περιλήψεως
Του φθινοπώρου
Κρυμμένο ερμήνευμα
Αναπόληση συμβολική
Εν βρασμώ
Και μετά
Στην επιφάνεια της υάλου
Στη φυλακή του χρόνου
να περιπαίζει με το χρώμα της η γεύση
την όραση
όταν το λευκό
μυστικό ανομολόγητο
αποκρύπτεται